‘De Notaris’ schippert te vaak tussen audiovisuele notarisgids en promofilm voor fiscale optimalisatie

‘Het is natuurlijk niet makkelijk om notarissen te vinden die voldoende voeling hebben met de wereld om er boeiend over te vertellen’, stelt onze tv-recensente Tine Hens vast.

‘Dief.’ Ik weet nog dat ik het dacht toen we bij de notaris de aankoopakte van ons huis ondertekenden. Nu ik naar De notaris heb gekeken, voel ik schaamte over zo veel onwetendheid. Want een notaris, zo probeert dit programma duidelijk te maken, is niet zomaar iemand die met een pen die een maandloon kost handtekeningen zet – ook iets wat toen door mijn hoofd schoot – hij is zowel sociaal assistent als fiscaal consulent. Goed betaald, dat wel. Het best betaalde vrije beroep, las ik ergens, maar daarover heeft Phara de Aguirre het opvallend genoeg niet. Zij tuurt naar de mens die de notaris is en spreekt met de mensen die bij de notaris komen met de bedoeling… Ja, met welke bedoeling, eigenlijk? Na deze eerste aflevering zou ik zeggen: om zo weinig mogelijk van wat we hebben aan de staat te geven.

Legaal belasting ontduiken. Mocht het een olympische sport zijn, we wonnen alle gouden medailles.

‘Voor wie u dierbaar is, wilt ge iets doen. Dat zit in de mens’, stelt een van de geïnterviewde notarissen. Wat mensen tijdens hun leven vergaarden en bij elkaar spaarden, willen ze na hun dood vooral niet delen met vervelende familieleden en al helemaal niet met de vermaledijde staat.

‘Het is wraakroepend dat de Belgische staat overal haar neus tussen steekt’, snoof de gepensioneerde landbouwer Omer. Dat er dankzij het belastinggeld dat die wraakroepende staat ieder jaar int hulp aan huis voor hem bestaat, vergat hij gemakshalve even. Het werd ook niet vermeld. Men liet de mensen liever razen over het onrecht dat de staat hen aandeed door successierechten op erfenissen te heffen.

Gelukkig is Katrien Champagne een notaris van het volk. Zelf boerendochter, thuis tussen de fruitbomen, begrijpt ze heel goed dat al die successierechten wringen. Zij rijdt van boerderij naar boerderij om mensen die dat wensen te wijzen op de vele voordelen van schenken bij leven. ‘Amper tien procent belastingen tegenover vijftig.’

Het is natuurlijk niet makkelijk om een beroep dat bestaat uit het ondertekenen van documenten swingend in beeld te brengen. Of om notarissen te vinden die voldoende voeling hebben met de wereld om er boeiend over te vertellen. Het is alvast een verdienste van de researchers dat ze erin geslaagd zijn mensen als Frank Depuyt op te snorren. Ondertussen is hij notaris op rust en woont hij in Brugge, maar zijn notarisjaren sleet hij in Molenbeek.

‘Je weet toch waar je benoemd wordt?’ vroeg een kabinetschef hem voor hij het notariaat officieel overnam. ‘Tien procent vreemdelingen.’ Dat was in 1985. Blijkbaar wilde niemand in Molenbeek als notaris aan de slag. Het was geen deftige buurt. Maar dat deerde Depuyt niet. Hij werd geen notaris omdat het verwacht werd. Hij wilde de mensen graag een dienst verlenen. Op café vertelt Guido, een marktkramer, waarom Depuyt een goede notaris was. ‘Hij was van alles op de hoogte.’

Het zijn lichtpunten in het programma. Wanneer De Aguirre van mens tot mens met de notarissen praat. Maar al te vaak schippert deze reeks tussen een audiovisuele notarisgids en een promofilm voor fiscale optimalisatie in verschillende levensfasen. Er wordt uitgelegd waarom schenken beter kan zijn dan erven en we worden ook onderricht in het belang van alles regelen als je verliefd bent en bij elkaar intrekt. Daarvoor zijn Ief en Greet het voorbeeldkoppel van dienst. Hij heeft een zaak waarin hij auto’s blinkend schoonmaakt, zij is zwanger van hun kind. Bij de notaris – mevrouw Champagne – krijgen ze de raad wettelijk samen te wonen, want dan zullen ze uiteindelijk zo weinig mogelijk betalen aan de staat. En dat, meent Ief, is toch de bedoeling. Legaal belasting ontduiken. Mocht het een olympische sport zijn, we wonnen alle gouden medailles. Met dank aan die hulpvaardige notarissen.