De ideale wereld van Ella Leyers: ‘Wat meer ernst? Graag!’

Ella Leyers is aan haar vierde jaar bij De ideale wereld begonnen, maar ze houdt haar opties open. ‘Ik zie mezelf nog altijd niet als een echte presentatrice.’

Baby’s, baby’s, ze hebben baby’s nodig. En wel snel. Drie! Vijf! Tien misschien! ‘Zolang ze maar rechtop kunnen zitten en al een beetje kunnen praten. Neem dus best baby’s van minstens een jaar oud.’

Maandagmorgen op de redactie van De ideale wereld. De ochtendvergadering is net afgelopen, de ruimte gonst van de energie. De redacteurs trekken een sprintje naar de koffieautomaat, het rookterras of hun computer, de poetsvrouw rolt haar karretje met borstels en emmers buiten en regisseur Jan Eelen en sidekick Lukas Lelie bespreken hoe ze zo snel mogelijk aan baby’s kunnen geraken.

Op een whiteboard staat een overzicht van opgenomen en nog op te nemen sketches. Wij kinderen van de leemgrond, Huisdierfluisteraar (Jade), Baby Coco-partij. Niet over elke titel is even hard nagedacht. Een sticker meldt, in kleine letters: ‘Masturberen is slecht voor je ogen.’ Met witte stift zijn op een glazen wand de namen van de gasten voor de komende weken neergeschreven. Gloria Monserez komt langs. Onderwijsminister Zuhal Demir (N-VA) ook. Frank Raes, Michaël Pas, Bockie De Repper.

En daar is Ella Leyers. ‘Pakken we onze zjat mee?’ vraagt ze. ‘Dan is het pas echt een walk and talk.’
Baby’s, baby’s, waar blijven in godsnaam die baby’s?

○ ○ ○

We verlaten productiehuis Woestijnvis via de achteruitgang en stappen langs de Zenne naar de zon.

Zopas nam Leyers haar 250e aflevering op als presentatrice van De ideale wereld. Drie jaar is ze bezig nu, en nog altijd begint ze naar eigen zeggen met veel enthousiasme aan een nieuw seizoen.

Je had na drie jaar ook kunnen stoppen en zien wat er vervolgens op je pad kwam.

Ella Leyers: Ik weet het, ik had perfect zo kunnen denken. Maar ik voel dat ik daar nog niet klaar voor ben. Otto-Jan Ham heeft het vijf jaar gedaan, Jan Jaap Van der Wal vier, dus die evenaar ik bijna. Als ik nu stop, zouden ze kunnen denken: zie je wel, ze kan het niet aan. En als ik denk aan iemand anders die op die stoel zit, voel ik ook nog te veel een soort anticiperende jaloezie opkomen. (zwijgt even) Maar tegelijk mag je niet in de val trappen – en dat heb ik in mijn leven al wel gedaan, hoewel ik niet meteen een goed voorbeeld kan geven – dat je hybris krijgt en begint te denken: ik ben keigoed bezig, iedereen vraagt mij, ik stop hiermee, want er zal nog wel een plateau hoger zijn. Om dan te beseffen: dit was het eigenlijk.

Je bent destijds een theateropleiding gaan volgen in New York. Nu breng je je werkdagen door op een redactie in Vilvoorde. Denk je soms niet: dit was niet exact wat ik toen voor ogen had?

Ella Leyers: (lacht) Het is vooral heel erg plezant eigenlijk, dit werk. En dat studeren in New York was ook wel ingegeven door faalangst, als ik daar nu op terugkijk. Net voor de ingangsexamens op Studio Herman Teirlinck begon ik te twijfelen, na al die horrorverhalen over ‘Doe nu eens een zwangere giraf na en straks een spiegelei.’ Opeens haalde ik het in mijn hoofd dat ik eerst Germaanse moest gaan studeren, en dan pas naar de theaterschool moest gaan. Maar toen mijn ma op een dag thuiskwam en zei dat een van mijn beste jeugdvriendinnen – Annelore Crollet, ze speelt mee in Wil – op het Ritcs toneel was gaan studeren, ben ik wakker geschud. Dat wil ik ook, dacht ik. Want die is míjn leven aan het leiden. En ineens kon het niet meer op, gek genoeg, en voor ik het wist, zat ik in New York. En nu gaan ze tenminste nooit kunnen zeggen dat het door mijn papa (Jan Leyers, nvdr.) is, dacht ik in die periode vaak. Het was allemaal heel spannend, maar het werd me snel duidelijk dat zo veel mensen in New York ‘actually an actress, not really a waiter’ zijn. Het is echt een loterij om daar als actrice aan de bak te komen, en ik had geen zin om tot mijn vijftigste audities af te schuimen en te wachten op mijn eerste echte rol. Dan is het toch veel en veel leuker om in België gewoon aan de bak te komen?

Wat ik wel heb onderschat, is het netwerk. Als je hier studeert, ken je de regisseurs en de collega’s en zij kennen jou. Ik ben er door mijn studies in New York koud in gevallen en daardoor is theater voor mij heel moeilijk penetreerbaar gebleken, en ben ik meer castings voor televisie of film gaan doen.

Maar eigenlijk zou je liever in het theater spelen?

Leyers: Ja! Ik vind dat keileuk. Maar blijkbaar zien mensen me niet in die context, en om zelf iets te maken heb ik nog te veel schrik. Ik heb een perfectionistisch kantje en ik kan niet goed tegen het falende gevoel. Terwijl ik ook wel weet dat je soms gewoon aan iets moet durven te beginnen. Dat is de raad die ik zelf vaak geef aan mensen die bijvoorbeeld muziek maken en er niet mee naar buiten durven te komen: ‘Binnenkort ben je 35 en had je al van alles kunnen doen, en ben je bovendien je beginnersbonus kwijt. Begin er dus maar snel aan.’ Maar als het dan over mezelf gaat… Misschien moet ik ’s avonds in bed weer wat meer theaterstukken beginnen te lezen, in plaats van romans, en zien waar dat in mijn hoofd naartoe leidt.

Het overkomt je wellicht niet vaak meer, maar wat antwoord je als iemand vraagt wat je doet in het leven?

Leyers: Niet helemaal een antwoord op je vraag, maar ik was vrijdag in een saunacomplex en ik zat in de jacuzzi met een vrouw die opeens vroeg of ik geen actrice was? ‘En hoe heet jij nu ook alweer?’ vroeg ze. ‘En vind je het niet ambetant dat mensen je altijd aanspreken?’ (lacht) Maar goed, meestal antwoord ik dus dat ik een actrice ben. ‘Maar ondertussen presenteer ik wel al drie jaar een talkshow’, zeg ik er ondertussen bij. Ik blijf De ideale wereld blijkbaar een soort buitenbeentje in mijn werk vinden. Ze hebben me al een paar keer gevraagd voor ander presentatiewerk en dat heb ik tot nog toe altijd geweigerd, omdat ik mezelf nog altijd niet als een echte presentatrice zie. Hertoginnedal (VRT 1-programma waarin ze samen met Gilles De Coster zeven toppolitica’s ontving in het gelijknamige kasteel om de rol van de vrouw in de Belgische politiek door te lichten, nvdr.) heb ik wel gedaan, omdat de sérieux en het onderwerp me aanspraken. Maar zoiets als een kookwedstrijd presenteren? Dat zie ik mezelf niet doen.

○ ○ ○

Op 11 januari 2003 verscheen op de regiopagina’s van Het Nieuwsblad het allereerste interview met Ella Leyers. Ze was 14 en had een gastrol in F.C. De Kampioenen. Als Saartje, het rebelse vriendinnetje van Billie Coppens.

‘Ik zit nu in het derde jaar Latijn-Grieks, en ik zou het wel leuk vinden om mijn brood te verdienen met theater en film’, zei Leyers toen. ‘Maar ik ben daar heel realistisch in. Zo veel mensen proberen het en mislukken. Maar ik ga wel proberen. Niet opgeven is mijn motto. Ik maak zelf ook filmpjes. Ondertussen heb ik al een tiental cassettes liggen met allerlei gekke dingen. Zoals met een camera in de koelkast filmen wie de deur opendoet. Of de familie interviewen. Het liefst van al doe ik horror. Daarin kan je echt je fantasie de vrije loop laten.’

Horror?

Leyers: (lacht) Vanaf mijn dertiende maakte ik met twee vriendinnen onze eigen horrorfilms. Zij woonden in Antwerpen en bleven vaak bij ons slapen in Hove, wat toen nog een landelijke omgeving was. Dan ging wij naar buiten met onze camera en begonnen we in de velden te filmen. Bloed was zo’n film die we toen hebben gemaakt. A Killer’s Instinct nog een. En Cheerleaders Only, die heel rooskleurig begon en toen ineens een donkere twist kreeg. Iets met pesten, overstappen naar de dark side en op het einde was iedereen dood. Van mijn pa kreeg ik in die tijd als cadeau ook zo’n pil waarvan mijn speeksel roodkleurig werd, heel leuk allemaal.

Wat trok je zo aan in theater en film?

Leyers: Ik kan me geen specifiek moment herinneren waarop ik opeens dacht: nu wil ik gaan acteren. Door het gezin waarin ik ben opgegroeid was het niet raar om te denken dat je van acteren of van muziek je job kon maken, dat besef was gewoon altijd aanwezig. Er kwamen veel acteurs over de vloer en ik voelde me altijd aangetrokken tot de vrienden van mijn ouders. Tot iemand als An Nelissen bijvoorbeeld, die met veel flair kon vertellen en iets intens, iets dramatisch over zich had. Dat soort persoonlijkheden trekt me aan in het leven, wellicht omdat ik zelf ook zo ben. Maar ik was er tegelijk altijd al erg realistisch in. Het zou toch al een mooi leven zijn, dacht ik, als zoiets mijn job zou kunnen zijn. Aan prijzen winnen of een grote carrière dacht ik helemaal niet.

Nu ik het zo hoor: mijn droom is uitgekomen eigenlijk. (lacht) Het blijft wel iets raars, dat acteren. Met veel zelfkastijding in zo’n grote emotie gaan hangen, en een tekst opzeggen die door iemand anders is geschreven? Waarom zou je dat willen?

Ja, waarom?

Leyers: Blijkbaar heb ik toch veel gevoelens die ik op die manier kan kanaliseren. Het is een uitlaatklep, denk ik. Ik streef het positieve en het mooie na in het leven, maar ik kan er ook intens van genieten om in een negatieve emotie te gaan hangen en bijvoorbeeld iemand te spelen die iets verschrikkelijks meemaakt. Dankzij het acteren kan dat allemaal. Ik ben wel een blèter eigenlijk. (lacht)

○ ○ ○

We komen voorbij een tennisveld. Een vliegtuig dondert over, in de verte schuiven de vrachtwagens over het viaduct.

‘’s Avonds in mijn bed tennis ik soms, in gedachten’, lacht Leyers. ‘Ken je dat? Dat je iets al zoveel hebt overdacht dat je op de duur denkt: misschien ben ik er ondertussen wel echt beter in geworden?’

Smaakt de ernst van een programma als Hertoginnedal naar meer?

Leyers: Wat meer ernst? Ja, graag. Het mag wel ergens over gaan. Dat is wat ik soms wat lastig vind bij De ideale wereld: sommige onderwerpen zijn gewoon een fait divers of draaien alleen maar om het lachen, maar als er thema’s passeren zoals de Russische inval in Oekraïne of de problemen in de woonzorgcentra, dan zitten we naar mijn gevoel vaak wat gewrongen. Langer dan zes minuten om erover te praten hebben we niet, ik zit niet per se met een expert naast mij in de studio en ik wil ook niet doen alsof het niet belangrijk is en er direct mee beginnen te lachen. Wij zijn niet De afspraak en je moet met alles kunnen lachen, ik weet het wel, en sowieso heb ik al meer zelfvertrouwen dan in het begin en durf ik nu meer ruimte te pakken, maar soms zou het voor mij wat langer op een ernstigere toon over een bepaald onderwerp mogen gaan, ja.

In Nederland diept Arjen Lubach de maatschappelijke en politieke kwesties veel meer uit. Waarom doen jullie dat niet?

Leyers: Ik heb dat ook al wel gedacht. Maar elk programma heeft natuurlijk zijn eigenheid en de puzzel moet elke dag weer in elkaar vallen, met de gast en de filmpjes en de studiogesprekken. Misschien heb je gelijk en moet ik dat zelf soms wat meer in handen durven te nemen, en zelf wat meer teksten schrijven in de stijl van Jon Stewart van The Daily Show en al die anderen. Ik moet gewoon meer praten eigenlijk. (lacht) Maar ik denk nu soms al: oei, hebben we de gast wel genoeg laten praten? Of heeft die het gevoel voor niets te zijn gekomen? Als we dan nog eens elke dag een thema verder zouden uitdiepen, dan moet je volgens mij meteen het hele format omgooien en met iets compleet nieuws komen.

Welk aspect van de job heb je onderschat?

Leyers: (denkt even na) Ik kan zo niet direct op iets komen, ik vind het nog altijd heel erg leuk eigenlijk. Het is elke dag weer anders, maar het heeft tegelijk ook structuur in mijn leven gebracht. Ik hou van duidelijkheid, van lijstjes, van een dagelijks ritme. Op dat uur ga ik sporten, op dat uur is het vergadering, op dat uur make-up, op dat uur opname: ik ben fan van zo’n geordend leven.

Soms denk ik dat ik op het autismespectrum zit. (lacht) De dochter van vrienden heeft onlangs de diagnose gekregen en toen die haar symptomen aan het opsommen waren, zei Billie (haar jongere zus, nvdr.): ‘Ella, it’s you.’ (lacht) Ik heb de twee in mij: ik vind het zalig om nu drie maanden heel gestructureerd te leven, maar dan word ik ineens weer gek van mezelf en ontwaakt er een soort hedonistisch beest in mij: uitgaan, laat gaan slapen, vijf dagen op een festival, als een echte pletwals, wild en onvermoeibaar. Ofwel ben ik die, ofwel sta ik vier keer per week extra vroeg op om te gaan sporten. Ik doe nu aan krachttraining en spinning, en ook daar ben ik weer fanatiek in. En paardrijden wil ik ook weer opnemen. Ik heb dat ooit eens moeten leren voor een rol en ik voel dat dit een goed moment is om er opnieuw mee te beginnen.

○ ○ ○

Ze beklemtoont het meer dan eens, Ella Leyers voelt zich goed. En of ze zich goed voelt. Het mag geweten zijn, het stond onlangs groot op de cover van Dag Allemaal en Het Laatste Nieuws: ze heeft een nieuw lief.

Jan Eelen nog wel, regisseur van De ideale wereld.

‘Het is de eerste keer dat ik verliefd ben geworden op iemand die ik al jaren ken,’ zegt ze, ‘en misschien is dat wat nu zorgt voor het geluk en de rust die ik voel. En samenwerken als koppel? Wij dachten niet dat het een probleem zou zijn en nu we bijna een maand bezig zijn…’

… blijkt het een groot probleem te zijn.

Leyers: (lacht) Blijkt een gi-gan-tisch probleem te zijn. Nee, het valt allemaal heel goed mee. We hebben het de collega’s ook mooi op tijd verteld. De ene helft geloofde het niet en de andere helft begreep het direct. En Tom Borremans, van Sociaal Incapabele Michiel, vond het één grote joke.

Heb je getwijfeld om rond de ‘scoop’ over jullie relatie een sketch te maken?

Leyers: Een paar mensen kwamen met dat idee af, maar het voelde raar en dus hebben we het snel afgeschoten. De ideale wereld draait niet om mij of om ons, en sowieso wil ik mezelf liever niet te veel centraal plaatsen.

○ ○ ○

Terug op de redactie van Woestijnvis. Tijd voor koffie en een snelle blik op de telefoon. Veel mensen nemen haar in haar rol als presentatrice van De ideale wereld nog altijd te serieus, zegt Leyers. Onlangs kreeg ze een kwade mail van een vrouw die niet kon lachen met iets wat ze in het programma had gezegd. ‘Maar ik maakte gewoon een grapje’, zegt ze. ‘Snappen mensen dan nog altijd niet wat voor programma De ideale wereld is? Ik weet dat ik het niet zou moeten lezen allemaal, maar soms kan ik het toch niet laten om te antwoorden. In de comments onder onze filmpjes lees ik zo nu en dan ook dat iemand – vaak een vrouw van rond de zestig, laten we haar voor het gemak Yvette noemen – mij te druk en te aanwezig vindt. Maar ik ben de host, denk ik dan, ik moet toch praten? In mijn vriendenkring is dat trouwens totaal niet de associatie die rond mij hangt, weet ik. Integendeel, veel mensen zeggen net dat ze me vroeger druk en arrogant vonden, maar dat ik eigenlijk nog wel een toffe blijk te zijn. (lacht)’

Vanavond is Xavier Taveirne te gast. De dag na ons gesprek Yong Yello, een vriend van de familie Leyers; op zijn nieuwe album Bennie & de banaliteit van ons bestaan is Ella zelfs heel even te horen.

Wie staat er al lang op haar verlanglijstje, maar raakte nog niet tot in Vilvoorde? ‘Ilja Leonard Pfeijffer’, antwoordt ze meteen. ‘Connie Palmen ook. En Hans Teeuwen.’ ‘”Die vind ik gevaarlijk”, zei mijn ma over hem. “Jullie zouden weleens op elkaar kunnen vallen en ik weet niet of hij een goede invloed voor jou zou zijn.” (lacht) Dat is nu niet meer aan de orde, dus misschien moet ik hem toch maar eens bellen.’

En de baby’s? Vier vonden Jan Eelen en Lukas Lelie er uiteindelijk. Praten of rechtop zitten konden ze nog niet, maar tijdens de uitzending van die avond bleek hun beginnersbonus niettemin reusachtig groot.