Dankzij ‘The Pitt’ is de ziekenhuisserie helemaal terug

The Bear, maar met scalpels in plaats van keukenmessen. Hoe The Pitt een oeroud format reanimeert en wat de streamingdiensten daarvan kunnen leren.

‘Shit, ik moet die ouders vertellen dat hun zoon hersendood is.’

Het is half negen in The Pitt, de spoedafdeling van een ziekenhuis in Pittsburgh. Dr. Michael Robby is anderhalf uur aan het werk, en in die tijd zag hij al een triatleet met hartproblemen, een kind gedrogeerd met wietgummy’s, een moeder die zichzelf vergiftigde, een dementerende man met ademhalingsproblemen, een streaker, minstens drie ratten, een man met een vastgekleefde schokhalsband aan zijn nek en enkele lappen vel die aan een verbrijzeld been bengelden. Nu valt het eerste slachtoffer. Een achttienjarige nam allicht zonder het te weten fentanyl. Het is het soort tragisch levenseinde dat je al tig keren zag in medische shows. Het is de motorolie waarop ze draaien. Met één verschil: dit keer doet het me wel iets.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Sinds de eerste aflevering van The Pitt op HBO verscheen, klok ik elke vrijdag in voor een intense vijftigminutentrip op de spoedafdeling. Felwitte tl-lampen. De medische wartaal. Een incisie waarvan mijn maag spontaan omkeert. Met vingervlug camerawerk raast The Pitt door een encyclopedie aan medische aandoeningen, met zo’n sense of urgency dat het lijkt alsof je zopas zeven espresso’s achterover geslagen hebt. Het is de meest verslavende show die ik in lange tijd heb gezien. En ook de meest vertrouwde.

The Pitt is de meest verslavende show die ik in lange tijd heb gezien.

Want hoe je het ook wendt of keert: we hebben The Pitt al eens gezien. Of toch een beetje. Vervang in bovenstaande zinnen The Pitt door ER en het houdt nog steeds steek. Meer nog: voor de weduwe van ER-bedenker Michael Crichton waren de gelijkenissen zo sterk dat ze een zaak aanspande tegen onder meer Warner Bros., maker John Wells, producent Scott Gemmill en acteur-producent Noah Wyle (Dr. Robby). Alleen: die gelijkenissen zijn nogal oppervlakkig. Beide reeksen spelen zich inderdaad af in het ziekenhuis en vinden de dynamieken tussen dokters en kleine menselijke drama’s boeiender dan medische mysteries. Daarnaast produceten Gemmill en Wells voor ER en speelde Wyle er ook een hoofdrol. En de reeksen zijn allebei goed in wat ze doen. Héél goed.

Toch is The Pitt duidelijk niet ER. Wells leidt het ziekenhuisdrama de 21e eeuw in. Zo hebben de dokters toegang tot internet, pept eentje zich al eens op met Megan Thee Stallion en gaat bijzonder veel aandacht naar de gevolgen van het onderbemande en ondergefinancierde Amerikaanse gezondheidssysteem. Maar het ingrijpendste dat Wells gedaan heeft, is de structuur omgooien. The Pitt volgt het stramien van 24: elke aflevering valt samen met één uur van de shift in realtime. Met andere woorden, het seizoen van vijftien afleveringen beslaat één lange werkdag van vijftien uur door de ogen van Dr. Robby, zijn collega’s en een handvol student-dokters op hun eerste stagedag. De ‘gemakkelijke’ spoedgevallen zie je daardoor slechts één aflevering, de boeiende gevallen – geregeld aangedikt met ethische dilemma’s – houden het meerdere afleveringen vol.

The Pitt leunt op strategieën uit het kabel-tv-tijdperk.

Maar nog meer dan de inhoudelijke gelijkenissen met ER is vooral de maníér waarop ik The Pitt kijk vergelijkbaar: alsof het een programma op een ouderwetse kabel-tv is. En dan gaat het niet enkel over het lineair kijken. Afleveringen van HBO-reeksen als Succession, The Penguin en Dune: Prophecy werden altijd al wekelijks gedropt. Want hoe langer een reeks speelt, hoe langer erover gesproken wordt. Het is vooral de omvang van The Pitt die opvalt: met haar vijftien afleveringen duurt de reeks bijna dubbel zo lang als het gros van de titels die vandaag het licht zien. Daarmee zit ze nog niet in het vaarwater van Lost, dat met haar 24 afleveringen bijna twee volledige tv-seizoenen overspande. Maar die vijftien afleveringen onthullen wel iets over de strategie van de streamingdienst én de toekomst van het streamingtijdperk in het algemeen.

Het eerste seizoen duurt al bijna even lang als drie seizoenen van The Bear.

Als je kijkt naar de reeksen die 2024 domineerden, is The Pitt een anomalie. Zo hollen er geen sterren door de ziekenhuisgangen, op Noah Wyle en enkele nepobaby’s na (Taylor Dearden, Dr. Melissa King in de reeks, is de dochter van Breaking Bad-acteur Bryan Cranston). Het is geen adaptatie. Het plot draait niet rond zwaarwichtige historische feiten (Shogun), economische vraagstukken (Industry) of een groots trauma (Baby Reindeer), maar focust op kleine, dagelijkse gebeurtenissen in afgelijnde episodes. Met zijn twaalf en een half uur duurt het eerste seizoen van The Pitt nu al bijna even lang als drie seizoenen van The Bear (veertien uur). En, niet onbelangrijk: het budget komt niet in de buurt van peperdure prestigeseries. De productiekosten per aflevering dalen tenslotte als je dezelfde set langer kunt gebruiken en geen facturen voor Meryl Streep, Cate Blanchett of Andrew Scott moet betalen. The Pitt doet met andere woorden álles wat in het tv-tijdperk thuishoorde. Niet in het streamingtijdperk. Net dat moet de sleutel tot succes worden.

The Pitt stopt niet na vijftien afleveringen.

De streamingwereld zoekt nu al enkele jaren naar een leefbaar verdienmodel. En masse bigbudgetreeksen als Game of Thrones en Mad Men produceren was een goede manier om nieuwe abonnees te lokken, maar geen lucratieve. Het gaf bovendien geen enkele garantie dat die abonnees zouden blijven. Zo verscheen in 2024 nog een rapport waaruit bleek dat 29 miljoen Amerikaanse abonnees in 2022 en 2023 drie of meer diensten opzegden. De grote uitdaging op dit moment is dan ook om kijkers te laten plakken. En geen betere manier om dat te doen dan met een serie die u braafjes elke week doet zappen naar uw favoriete personages, al zeker veertien weken op rij. Bovendien bevindt The Pitt zich in een comfortabele prijsklasse voor HBO. Zonder al te diep in de buidel te tasten kan HBO meerdere seizoenen bestellen, van vijftien of zelfs meer afleveringen. Zo is The Pitt nu al een slimmere zet dan de zoveelste prestigieuze limited series die verdwijnt in het overaanbod. Als het een succes blijkt, is het einddoel tenslotte niet één Emmy-waardig seizoen, maar een stevige catalogus van honderden vertrouwde afleveringen die u kunt kijken, en vooral eeuwig herbekijken.

Dat we dit soort reeksen allicht vaker te zien zullen krijgen, hebben we overigens te danken aan Meghan Markle. Of toch min of meer. In 2023 was Netflix’ meest bekeken reeks niet Beef of One Piece. Het was het advocatendrama Suits, met in de rol van Rachel Zane de huidige hertogin van Sussex. Géén Netflix-original, maar een NBC-reeks uit 2011. Kabel-tv, dus. Het was geen geheim dat een gezonde streamingdienst zulke lijvige comfortreeksen nodig heeft om te overleven. Prime had ER. Disney+ had Grey’s Anatomy. De pijnlijke vaststelling was vooral dat de voorraad aan Gilmore Girls- en Seinfeld-achtige fanfavorieten met een zeventigtal afleveringen eindig is. Of zoals een contentverantwoordelijke van een Netflix-rivaal in 2023 al zei aan Vulture: ‘Als we nu niet beginnen te bouwen aan de catalogusreeksen van morgen, zullen we spijt hebben.’
HBO heeft geluisterd. En zij niet alleen. Het tweede seizoen van Peacock-serie Poker Face (een moderne Murder, She Wrote, bij ons te zien op Streamz) telt bijvoorbeeld dertien afleveringen in plaats van tien. Hulu bouwde met Abbott Elementary (hier op Disney+) aan een modern sitcomsucces van inmiddels 51 afleveringen. De vraag is alleen of de wispelturige kijker van 2025 daadwerkelijk zal blijven hangen voor zijn guiltypleasurereeks. Anders moet het huidige streamingmodel nog maar eens aan de beademingsmachine. En dat is een zeer pijnlijk gebeuren, hebben we geleerd van onze favoriete ziekenhuisreeks.

The Pitt

Nu op HBO.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content