IJspiste Finlandia, de kermiskoers begin juni, de zwijntjesworp van de Sint-Amanduskerk, de pistolets van bakkerij Ghaeremynck … een beetje hedonist komt al jaren aan zijn trekken in het West-Vlaamse Gullegem. Dankzij het Bos! Festival, dat gisteren aan zijn derde en volledig uitverkochte editie toe was, heeft de avontuurlijk ingestelde melomaan er ook niet langer wat te klagen.
Op de diverse affiche stonden twintig acts op vier verschillende podia, variërend van intieme alt-rock, over hedendaags klassiek tot blitse elektronica. Bovendien zet Bos! – de nochtans toepasselijke namen Deep in the woods en Best Kept Secret waren kennelijk al bezet – volop in op beleving. Het draagt respect voor de natuur hoog in het vaandel en serveert de fijnproever perzikbionades en veganhapjes met hopeloos ingewikkelde namen.
Waar gelukkig wél vlees aan zat, en wat minstens even woke was, waren de muzikale performances. Van The Bony King of Nowhere bijvoorbeeld, de singer-songwriter die van de ‘Vlaamse Nick Drake’ tot ‘de Vlaamse Guy Chadwick’ evolueerde, maar nog steeds gewoon Bram Vanparys heet. Op zijn jongste plaat, Silent Days, voegde hij aan zijn frêle luisterliedjes een deugddoende scheut psychedelica en reverbgitaren toe, met als resultaat een meer massieve en verrassende sound.
Tussen Max Richter en Enovico Enaudi
Elders kreeg ‘peaceful pianist’ Joep Beving de Gullegemse weides stil met zijn intieme, voor de gelegenheid door krekels begeleide composities, alsof hij een denkbeeldige stille film aan het begeleiden was. De rijzige Nederlander, een ex-reclamestrateeg die zijn burn out achter zijn pianoklavier verwerkte, bracht er een bloemlezing uit zijn oeuvre – minimal music voor mensen die niet van minimalisme houden, ergens tussen Max Richter en Ludovico Einaudi in.
Enkele jaren geleden werd Beving plots één van de meest beluisterde pianisten ter wereld toen enkele van zijn nummers op de populaire Spotify-playlist ‘peaceful piano’ belandden, al spat het spelplezier er 200 miljoen streams later gelukkig nog steeds van af.
Een aanstekelijke head trip
Afsluiten deed Bos!, dat ook Absynthe Minded, Daniel Blumberg en Mooneye te gast had, met Beak>, het Britse krautrocktrio rond drummer, zanger en producer Geoff Barrow, wiens andere groepje Portishead misschien een belletje doet rinkelen.
Beak> stond al drie keer op Sonic City en bracht vorig jaar zijn derde langspeler >>> uit, een aanstekelijke head trip opgetrokken uit vervormde stemmen, beukende bassen, onweerstaanbare motorik-beats en analoge synths die met vaseline lijken ingesmeerd. Het is een uitgepuurde, monochromatische en bij vlagen haast spartaanse sound die zich hoofdwiegend tussen Can en Neu! Manoeuvreert, met Billy Fuller op bas, Will Young op toetsen en gitaar, en Barrow die zijn innerlijke Jaki Liebeszeit de vrije loop laat.
‘You don’t like our music ‘cause it ain’t upon the radio,’ hoorde je Barrow gisteren zingen, al was het gros van het Bos!-publiek het duidelijk grondig oneens met zijn statement. Een lang nagalmend slotakkoord van een mooi, feeëriek en familievriendelijk festival dat Gullegem nog hipper maakt dan het al was.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier