‘Axel Daeseleire had het niet gemakkelijk. Gelukkig konden de patiënten hem troosten’

‘Geen idee hoe Daeseleire het zonder al die schouderklopjes had overleefd’, schrijft onze tv-recensente nadat ze naar een aflevering van de VTM-reeks ‘Axel gaat binnen’ keek.

Nee, het leven is niet altijd een pretje voor Axel Daeseleire. Als je even nagaat: wat heeft die man de voorbije jaren allemaal meegemaakt? Geleefd als dakloze, in coma gelegen door corona en verleden jaar ettelijke keren in vreemde bedden moeten slapen telkens als hij een gebouw betrad waarvan de deuren normaal gezien gesloten blijven. Het hoort natuurlijk een beetje bij de status van held van de gewone man die Axel sinds hij niet meer acteert geworden is. Je moet over je eigen schaduw springen om boven jezelf uit te stijgen. Zoiets.

Omdat een kortgeding de uitzending waarin Axel het Forensisch Psychiatrisch Centrum in Gent binnenging op de lange baan schoof, kregen we te zien hoe hij vier nachten in het revalidatiecentrum van het UZ Gent logeerde. Wat hij daar zag en hoorde, zou hem diep raken. De struise kerel met het peperkoeken hartje had het niet gemakkelijk. Gelukkig waren er de patiënten om hem te troosten op momenten dat het te zwaar werd. Hij kreeg dan ook schouderklopjes bij de vleet. Aangezien er werd gefilmd voor het coronavirus alle sociale contacten en aanrakingen bevroor, kon dat nog. Geen idee hoe Axel het anders had overleefd.

Zo werd hij voorgesteld aan Tara, een vrouw die handen en benen verloor. Een kloofje tussen de tenen, een vleesetende bacterie die erin kroop en hier zat Tara dan. Axel was gechoqueerd. Een nachtmerrie noemde hij het. Hij verbeet zijn tranen en Tara stelde hem gerust. Ja, het was erg, maar ook zo ging het leven door.

Nee, Axel was er niet goed van. Nog maar net had hij van Bert vernomen hoe je piest en kakt als je verlamd bent tot aan je navel. Je moet een buis van enkele centimeters lang binnenbrengen en je sluitspier masseren tot de ontlasting volgt. En nu dit verhaal. Een vleesetende bacterie.

‘Onwaarschijnlijk’, prevelde hij in een donker hoekje van het revalidatiecentrum. Natuurlijk koesterde hij vooral bewondering voor al de mensen die ooit gezond waren en nu in rolstoelen zaten, verlamd waren, hun lijf in onmogelijke bochten wrongen om weer wat normaliteit te proeven. Maar toch. Wat een verhalen.

Gelukkig was daar telkens dokter Viaene, de drijvende kracht achter het centrum. Als Axel het wat moeilijk had met wat hij hoorde en zag, bood ze hem haar luisterend oor aan. ‘Niet gemakkelijk, hè’, zei ze dan. Axel schudde zijn hoofd, droogde zijn tranen en vermande zich. Wat er ook gebeurt, een mens moet vooruit. Daar draaide deze hele afdeling om.

Hij sprak met Sara-Fien, een jonge vrouw van negentien. Op een ochtend werd ze wakker en was haar linkerbeen verlamd. ‘Ik denk niet dat ik nog zal stappen.’ Zeker, Sara-Fien vond dat erg en de camera ving net lang genoeg haar blik om de traan in haar ooghoek te filmen, maar erger vond ze al dat medelijden, die ongemakkelijke blikken. ‘Het leven stopt niet in een rolstoel’, zei ze en toonde Axel de weg naar de eetzaal. Opnieuw droogde hij zijn tranen. ‘Ik kan me veel inbeelden, maar dit niet’, verzuchtte hij in de camera.

Arme Axel. Het waren zware dagen daar voor hem op de revalidatieafdeling van het UZ. Al doe ik met deze beschrijving veel onrecht aan de mensen die in beeld kwamen en hun verhaal vertelden. Als je naast Axel heen keek, dan zag je de kracht en de schoonheid. Jeremy schraapte alle moed van de wereld bij elkaar om voor de camera uit te leggen dat hij sinds zijn snowboardongeval in een nachtmerrie van pijn leefde. Dat het genoeg was geweest voor hem en dat hij euthanasie wilde om eindelijk rust te vinden. Maar er was ook Tony die weer kon stappen. ‘Een dansje?’ vroeg hij, en hij danste met Axel de uitzending uit. Het had daar mogen eindigen. Maar natuurlijk was het laatste woord aan Axel. Hij moest nog even zijn hard luchten voor hij weer buiten ging.