Zet die plaat af: Aerosmith vs Trump (en andere muzikale missers in politieke campagnes)
Oops, he did it again. Nadat Donald Trump in de clinch lag met Neil Young omdat hij “Rockin’ In The Free World” door de boxen knalde bij de aankondiging van zijn kandidatuur voor het presidentschap, krijgt de bekende Amerikaanse vastgoedmagnaat het nu ook aan de stok met Aerosmith-frontman Steven Tyler. Die laatste is niet te spreken over het aanhoudende gebruik van hun nummer ‘Dream On’ in Trumps campagne.
It’s not politics, Trump. Steven Tyler beklemt namelijk dat dit louter een auteursrechtenkwestie is: “Men moet gewoon de toelating verkrijgen van de artiesten.” De miljonair heeft ondertussen wel al een hele playlist aan troubadourtirades. Ook R.E.M. staat op dat lijstje. Nadat Trump op een evenement “It’s The End Of The World As We Know It (And I Feel Fine)” van R.E.M. liet weerklinken, leidde dat tot grote ontzetting van de band. “We mogen vooral niet vergeten wat er hier op het spel staat”, schreef de band op hun Facebookpagina, “De media en de Amerikaanse kiezer zouden niet mogen toestaan dat dikdoenerige politici ons afleiden van zaken die er echt toe doen.” Op Twitter klonk dat net iets feller en noemde Michael Stipe (via het Twitter-account van Mike Mills) de republikein een machtsgeile idioot: “Gebruik onze muziek niet voor jullie debiele campagne.”
“Go fuck yourselves, the lot of you–you sad, attention grabbing, power-hungry little men. Do not use our music or my voice for your 1)
— Mike Mills (@m_millsey) September 9, 2015
Die reactie is natuurlijk begrijpelijk. Los van auteursrechten is het ook gewoon heel problematisch om zonder toestemming een bepaalde artiest aan een bepaalde politieker te linken. Het gebruik van hun muziek creëert bij het publiek namelijk de perceptie dat de artiesten deze kandidaat daadwerkelijk steunen. Wat natuurlijk niet altijd het geval is. Na zijn overwinning in de staat Florida in de verkiezingsrace van 2012 knalde Mitt Romney bijvoorbeeld luid “Wavin’ Flag” van K’Naan. Dat schoot bij de artiest in het verkeerde keelgat. “Er is mij geen toestemming gevraagd voor het gebruik van mijn nummer. Als ze het mij gevraagd hadden, zou ik geweigerd hebben. Ik zou het nummer zonder twijfel laten gebruiken door Obama”, verklaarde de rapper.
Sarah Barracuda
Dat artiesten niet graag voor de campagnekar worden gespannen, is helemaal geen uitzondering. Er zijn tal van gelijkaardige voorvallen op te sommen. In 2008 speelde John McCain zo het nummer “Barracuda” van de rockgroep Heart. Hij wou daarmee verwijzen naar zijn partijmaatje Sarah Palin, die naar eigen zeggen de bijnaam “Sarah Barracuda” draagt. Ook al beweerde de McCain-campagne dat ze het nummer rechtmatig hadden verkregen, werkte de groep hard tegen. McCain vocht verder ook nog met Foo Fighters toen de band geen grol zag in het gebruik van hun song “My Hero” voor de republikein. En toen congresvrouw Michele Bachmann in 2011 het campagnepodium betrad op de tonen van Tom Petty’s “American Girl”, schoot de artiest meteen in actie. Tom Petty kende de routine op dat moment al goed, want elf jaar eerder weerhield hij George W. Bush om zijn nummer “I won’t back down” te spelen. Ook Talking Heads betwiste Charlie Christ toen die hun “Road To Nowhere” bewandelde.
Daarnaast hebben bepaalde politici vaak de echte boodschap van de nummers niet goed begrepen, met schaamrood besef als gevolg. Het bekendste voorbeeld is ongetwijfeld de vete tussen Ronald Reagan en Bruce Springsteen. In de jaren 1980 bombardeerde Ronald Reagan “Born in The USA” tot themanummer van zijn campagne. Het deuntje was echter niet het patriottische plaat waar Reagan op hoopte. De monsterhit van The Boss is namelijk een aanklacht tegen de slechte behandeling van Vietnamveteranen. Springsteen transformeerde prompt van rockster tot activist en deed er alles aan om de correcte boodschap over te brengen en het misbruik van zijn nummer tegen te gaan.
Angela “Angie” Merkel
Maar ook aan de overkant van de plas is begrijpend luisteren geen gegeven feit. Als Angela Merkel in 2005 “Angie” van de Rolling Stones speelt – een verwijzing naar haar naam – gaat de bal meteen aan het rollen. Aandachtige luisteraars wijzen op de ironie van de lyrics: “With no loving in our souls / and no money in our coats / you can’t say we’re satisfied / All the dreams we held so close to all go up in smoke / ain’t it time to say goodbye?” Pijnlijk pessimistisch.(AW)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier