Een ode aan een heus jazzidool, een nieuwe posterboy en een Lady met haar gevolg sierden op de derde dag van Gent Jazz de affiche, maar het was uiteindelijk éminence grise Tom Jones die de show stal.
Stéphane Belmondo Trio: een zakelijk eerbetoon
De Franse trompettist Stéphane Belmondo ontmoette Chet Baker midden jaren tachtig. Ze stonden zelfs een aantal keer samen op het podium. Belmondo heeft dus de juiste papieren om een tribute te brengen aan de Prince of Cool, precies dertig jaar na zijn tagische dood. Maar sinds zijn zelfingenomen concert in Theater Marni, waar hij nogal neerkijkend op het Brussels publiek een gladde ode aan zijn mentor gaf, had de Fransman het bij ons helemaal verkorven.
In Gent liet hij zich van zijn meest genereuze kant horen. Zijn metgezellen, gitarist Jesse Van Ruller en de Franse contrabassist Thomas Bramerie, kregen ongelooflijk veel ruimte. De twee maakten daar dankbaar gebruik van en stapelden het ene sterke solomoment na het andere op zonder ooit volledig uit het groepsverhaal te treden. Belmondo zelf legde hier en daar accenten met zijn typisch warme klank. Hun inventief uitgewerkte versies van With A Song In My Heart en een haast onherkenbare bewerking van Love For Sale vatten het concert mooi samen: avontuur gekoppeld aan golvende melodielijnen met de nodige weerhaakjes. Wat helaas ontbrak, was bezieling en een sprankeltje ongebreideld enthousiasme.
Theo Lawrence & The Hearts: vintage rocker in spe
De Parijzenaar Theo Lawrence is nauwelijks de twintig gepasseerd, maar klinkt alsof hij een heel leven achter de rug heeft. Lawrence grossiert in soulvolle rock in stijlvolle clips. Bekijk zeker eens de video van All Along, waarin hij oogt als het neefje van Elvis en Nick Cave. ‘Tweeëntwintigjarige Franse posterboy verovert Gent’ had hier kunnen staan, maar om van een zegetocht te spreken kwam Gent Jazz nog wat te vroeg.
Het decor en het instrumentarium, met onder meer een Gibson-gitaar, een Fender-bas en een Hammond-orgel, duidden nog voor de eerste noot op Lawrences voorliefde voor vervlogen tijden. De zanger en zijn Hearts trakteerden het publiek op een trip door weidse Amerikaanse landschappen langs kleurrijke blue highways. Ze zorgden daarbij zelf voor een aangepaste soundtrack en staken hun bewondering niet weg voor Duane Eddy, Chris Isaak en Bo Diddley. Dat ze ook Dan Penn’s Nobodys Fool op de playlist plaatsten, getuigt van goede smaak. Nu nog wat meer luisteren naar Gene Vincent en Eddy Cochran en we zien Quentin Tarantino binnenkort bij hen aankloppen voor een soundtrack. Voorlopig houden we het bij Nick Waterhouse en Pokey LaFarge om onze vintage honger te stillen.
Lady Linn & Her Magnificent Bigband: bigband voor families
Lady Linn houdt van afwisseling. Van retroswing naar dance en vervolgens naar pop, ze probeerde het allemaal. Nu is ze terug met een heuse bigband, bevolkt door enkele bekende gezichten uit de Belgische jazzscene, onder wie Peter Delannoye (DelVita), Dree Peremans (Rebirth::Collective), Tom Callens (aRTET), Marc De Maeseneer (Backback) en zelfs veteraan Mimi Verderame.
Aanleiding van deze productie is het feit dat Lady Linn & Her Magnificent Seven vijftien jaar geleden Vlaanderen veroverden. Voor de gelegenheid had de frontvrouw haar beste glitterpak aangetrokken, op de achtergrond zorgden zilverkleurige lintjes voor een feestelijk karakter.
Vanaf de eerste noten was het duidelijk dat Lady Linn zich moeiteloos vocaal kan meten met haar bigband van vijftien mannen aan. Op het programma stond een mooi uitgebalanceerde mix van swing, film noir-accenten, ballads, junglebeats en rock-‘n-roll, alles ingepakt met netjes afgelijnde arrangementen. Weliswaar meer Neal Hefti dan Duke Ellington, maar dat is op zich al mooi meegenomen. Met een verrassende downtempo bewerking van I Don’t Wanna Dance en haar aanstekelijk enthousiasme bracht de zangeres het familiepubliek moeiteloos aan het dansen. Ook de nieuwe nummers van de in november te verschijnen plaat deden het goed. Het zou ons niet verbazen mocht daaruit een uitverkochte tournee langs culturele centra volgen.
Tom Jones: Las Vegas in americana verpakking
Tegenwoordig krijgen zogenaamde cultplaten na zes jaar al het etiket van klassieker. Hoe noem je dan een artiest Tom Jones, die vijf decennia geleden zijn eerste hits scoorde, zichzelf een paar keer heruitvond en nog steeds een publiek tot extase kan brengen? Want nee, het was geen rimpeljazz waarmee de 77-jarige Jones naar Gent kwam afgezakt, wel gefundeerd entertainment op hoog niveau.
Het concert was opgebouwd rond zijn recente trilogie Long Lost Suitcase, Spirit In The Room en Praise & Blame. Om deze in americana gedrenkte platen geloofwaardig live te brengen, omringde de rasperformer zich met een uitgebreide band. Dat de kerels naast gitaren, bas, drums, trompet en saxofoon tevens ook nog sousafoon, banjo en accordeon meebrachten, verwacht je niet meteen bij een artiest die ooit nog jaren optrad in Las Vegas.
Er werd afgetrapt met pure ZZ Top-boogie. Tom Jones stevende recht af op de crossroads waar hij een aantal jaren geleden het licht zag en zich bekeerde tot gospel. Het gaf hem de energie evenwaardig van The Blind Boys Of Alabama. Van Bob Dylan leende hij On A Night Like This. En inderdaad, wat een avond. Zeker toen de zanger vernam dat Engeland naar de volgende ronde mocht in de wereldbeker voetbal, was het hek van de dam. Hits volgden elkaar op, van Sexbomb en What’s New Pussycat tot It’s Not Unusual en Delilah. Wel steeds gepresenteerd in een aangepaste rootsverpakking.
Na een uur begonnen decibels en de volumineuze stem wat door te wegen, maar als een echte entertainer stopte de man tijdig om dan met een paar bisnummers (waaronder Kiss) het overenthousiaste publiek een veilige terugreis te wensen.
We verdenken Tom Jones er sterk van dat zijn favoriete boek Boelgakovs De Meester en Margarita is, de inspiratie voor de Rolling Stones hun Sympathy For The Devil. In afwachting dat Tony Joe White ooit op het podium staat van Gent Jazz was dit het beste ticket van de Mississippi Delta naar Memphis.
Myrddin: veelzijdige bruggenbouwer
Voor een portie uitgepuurd muzikaal genot moest je naar de Garden Stage trekken. Daar kreeg gitarist Myrddin De Cauter carte blanche. Hij maakte er gretig gebruik van en nodigde meteen drie gelijkgestemde zielen uit. De Cauter is vooral gekend om zijn in flamenco gerijpte stijl, maar hij heeft meer snaren op zijn gitaar dan dat.
Eerst bewees hij dat in gezelschap van Nathan Daems (Black Flower, Ragini Trio), de gastheer op akoestische gitaar en Daems op dwarsfluit en ney, een traditionele Turkse fluit. De twee trokken van Cadiz naar het Verre Oosten en zo verder door tot in Indonesië. Ze toonden aan dat extreem ver uit elkaar liggende culturen toch gemeenschappelijke overeenkomsten hebben.
Daarop volgde een familie-onderonsje met dochter Imre, een celliste met een zwak voor Bach (natuurlijk), Mozart en Schumann. Het werd een intiem huiskamerconcert waarbij flamenco en klassiek moeiteloos in elkaar overvloeiden.
Saxofoniste Tinneke Postma heeft al jaren een fijne driehoeksverhouding met Nathalie Loriers en Nicolas Thys maar voor deze gelegenheid kon Myrddin haar verleiden voor een duo. Ze liet haar assertieve jazzaanpak gelukkig volledig achterwege en ging helemaal op in haar akoestische rol. Het resultaat: een platonische paringsdans met toch wel heftige passages.
Heel sterk hoe Myrddin telkens door slechts een aantal snaren aan te raken, je meteen het gevoel gaf dat je in een kleine bar van Andalusië vertoefde waar het hart van de flamenco nog driftig klopt. Het wordt uitkijken naar de soloplaat die hij daar volgende week gaat opnemen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
