The Sound of the Belgian Underground 2022: een gevarieerde doorsnede van de vaderlandse scene

© Kleine Crack
Tobias Cobbaert

Van horrorhiphop over psychedelische nomadenrock tot verpletterende gabberbeats: met showcasefestival The Sound of the Belgian Underground werd de Ancienne Belgique weer een expositieruimte waarin getoond werd hoe divers het opkomende muziektalent in ons Belgenland is.

Is het nog te optimistisch om al te spreken over ‘de eerste optredens na corona’? Hoe het ook zij, met het tweejaarlijkse showcasefestival The Sound of the Belgian Underground, georganiseerd door Subbacultcha in de AB, bewezen heel wat opkomende Belgische artiesten dat dat virus de vernieuwingsdrang in de Belgische muziek niet klein wist te krijgen.

Al waanden we ons eerst op The Sound of the British Underground. De nummers waarmee Frankie Traandruppel de dag opende, deden ons vooral denken aan de britpop die een goeie twintig jaar geleden bon ton was. Erg verwarrend, want het beklemmende gevoel van Suicides Frankie Teardrop was op die manier nergens te bespeuren – van misleidende groepsnamen gesproken. In de plek kregen we simpele drumpartijen, onstuimige gitaren en nogal knullige samenzang. Met momenten was de jeugdige energie wel catchy, maar over het algemeen kregen we het gevoel alsof we per ongeluk het eerste het beste jeugdhuis in waren gestapt in plaats van de Ancienne Belgique.

Met Kleine Crack werd het gelukkig wel menens. De Antwerpse horrorrapper opende zijn set met een dreigende variant op Samson & Gerts Alles Is Op. Dat kan heel grappig klinken, maar het werd met zoveel intimiderende overtuiging gebracht dat elke glimlach ons gezicht weer snel ontvluchtte. Het geluid van Crack wordt gekenmerkt door ronkende bassen, enerverende melodietjes en dreigende raps, waarmee de rapper de AB een goeie twintig minuten in duisternis hulde. Hij had ook zijn VHS-crew (voluit: vampieren heksen spoken) meegebracht, waarbij vooral de aanwezigheid van Kleine Kova voor meerwaarde zorgde. Met haar muts, die het midden hield tussen Batman en een Bankovervaller, en haar jennende flow gaf ze het geheel een treiterende toets.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

De meeste verrassende genremix van de dag werd door Salome naar het podium gebracht. Samen met gitarist en producer Dviance bracht zijn een sound die gekenmerkt door meeslepend post-rockgitaren, fijnzinnige zanglijnen en de occasionele drum-&-bassbeat. Het geheel had een soort ingetogen epiek, waarbij de sound tegelijk heel groots was, maar dankzij het bedeesde voorkomen van de zangeres toch kleinschalig klonk. De overgangen tussen de nummers waren wat stuntelig, dankzij Salome die wat onhandig naar de laptop stapte om ‘now I will play the next track’ te zeggen, maar verder werkten die tegenstrijdige gevoelens verrassend goed. Afhankelijk van uw persoonlijke referenties zouden we Salome beschrijven als een Maybeshewill dat Netsky gerekruteerd had, of als de perfecte intromuziek voor een animeserie.

Ook Dushime bevond zich op het snijpunt tussen overweldigend en persoonlijk. Haar ‘beats’ bestonden grotendeels uit bewerkte vocalen die een lappendeken van vrouwelijke koorzangen vormden. Met haar verrassend diepe stem zong Dushime daarover misschien wel de meest innemende vocals van de avond. Dankzij haar openingsmonoloog, over het vinden van zichzelf, maar ook het gospelachtige van de muziek, voelde de performance soms aan als een religieuze ervaring, maar dan eentje waarin Dushime vooral zichzelf vierde. Haar expressieve mimiek, waarin haar achtergrond als theateractrice naar boven kwam, maakte het extra makkelijk om elke leek in het publiek te bekeren.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Het hele evenement werd gekenmerkt door abrupte stijlwissels, maar geen enkele keer was die zo bruut als de overgang van Dushime naar WLTR. De dj, bekend van de collectieven Nooit Meer Naar Huis en Burenhinder, zorgde eveneens voor het eerste optreden in de AB waarbij we naar het balkon moesten kijken om de artiest te zien. Vanop de eerste verdieping draaide ze euforische gabbernummers. Soms was het agressief, soms was het spacy, en als rode draad golden de razend snelle, oppeppende beats. Gabber is al een tijdje weer hip aan het worden, en na het overweldigende gevoel van een WLTR-set snappen we helemaal waarom.

Vervolgens kwam Azertyklavierwerke zijn nevelige autotunepop brengen. De hele show had een erg nonchalante uitstraling, wat meteen duidelijk werd toen de artiest tijdens het eerste nummer zijn teksten vanop zijn smartphone voorlas. Met zo’n houding bewandel je een erg fijne lijn en kan je optreden snel erg flauw overkomen, maar Azertyklavierwerke slaagde erin om die houding te gebruiken als humoristisch middel. Zijn teksten staan immers bol van de absurde humor, en de verdovende kwaliteit van zijn muziek had baat bij zo’n anti-performance. ‘Merci om er te zijn en zo’, zoals hij het zelf toepasselijk verwoordde.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Pega bewees dat rockgroepen alsnog een plekje mogen opeisen in de Belgische underground. Het Brusselse trio bracht iets tussen post-punk en mathrock, waarbij de speelse tempowissels het geheel van een gezonde dosis schwung voorzagen. Vooral de drummer viel op, niet alleen dankzij haar felroze kapsel, maar vooral dankzij het spelplezier dat ze elke keer opnieuw beleefde wanneer ze een nieuw, verrassend ritme mocht inzetten. De meest vernieuwende act van de avond was Pega zeker niet, maar soms heb je niet meer nodig dan een halfuurtje rock met weerhaken om een publiek te entertainen.

Hoe uiteenliggend de shows van alle verschillende artiesten ook waren, wat hen verbond was dat ze Belgisch waren en dat ze hun best deden om te tonen waar ze in geloofden. Al zijn we van dat laatste niet zeker wanneer het over Helenah gaat. ‘Ik heb hier een halfuur gekregen, maar eigenlijk heb ik maar twintig minuten aan materiaal’, verkondigde hij aan het begin. Dat bleek geen gespeelde attitude zoals bij Azertyklavierwerke te zijn, maar een oprechte bekentenis. Vervolgens speelde hij enkele gebricoleerde beats die ons vooral aan Sesamstraat deden denken, waarover hij enkel flauwe raps bracht die klonken als iemand die heel graag De Jeugd van Tegenwoordig wil zijn. De truc bij anti-humor is om over te komen alsof je geen moeite doet, niet om er effectief met je pet naar te gooien.

Met Meril Wubslin kregen we gelukkig weer vakmanschap op het podium te zien. Deze driekoppige groep trok de gemiddelde leeftijd van de aanwezige artiesten flink omhoog, en tekende muzikaal gezien ook voor de minst onstuimige set. De muzikanten brachten psychedelische nomadenrock die wat deed denken aan het werk van Earth als je er de bassen uit zou halen. Dankzij het dronende, repetitieve karakter van de muziek kreeg de performance iets sjamanistisch. Een verrassende verschijning tussen al het jong geweld van de avond, maar het was fijn om even helemaal zen te worden. Een yogasessie voor je gehoorschelpen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Afsluiten deden we met de set van Victor De Roo & Rachel Sassi. Hij is een synthspeler die u misschien al kent van De Nooit Moede, zij is een Brusselse zangeres die De Roo’s soundscapes van een zekere theatraliteit voorzag. Het duo bracht mysterieuze sfeerstukken, waarin scherpe percussie en dreunende beats meer dan eens door de sluimerende muziek braken, zonder ooit echt de aandacht op te eisen. Het middelpunt van de aandacht was namelijk het mystieke sfeertje dat opgewekt werd door de nevelige melodieën en de imposante zanglijnen. Na tien optredens begon ons lichaam wat af te zien, maar De Roo & Sassi brachten het perfecte sfeertje om moe maar voldaan uit te bollen na een gevarieerde viering van de Belgische underground.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content