Singer-songwriter Emma Hessels: ‘Soms denk ik: begin gewoon te spelen’

Sinds ze zonder enige live-ervaring Sound Track won, verovert ze veel harten met haar intieme liedjes over liefde, verlies en eenzaamheid. Maak kennis met Emma Hessels.

Het kan snel gaan. Eind 2023 stond Emma Hessels in de voorronde van Sound Track, de talentenwedstrijd van Vi.be en de livesector, waarvoor ze zich op de valreep had ingeschreven. Ze had voor die avond in Lier nog maar welgeteld twee keer haar zachte, soulvolle nummers voor een publiek gespeeld.

Maar dat bleek haar niet tegen te houden. De singer-songwriter uit Antwerpen mocht door naar de finale en werd uiteindelijk een van de achttien laureaten van Sound Track 2023, samen met onder meer Ise, Lézard en Maria Iskariot.

Flashforward naar deze zomer, anderhalf jaar later. In juni speelde ze het voorprogramma van Cat Power en Jensen McRae en stond ze op Best Kept Secret – haar grootste festival tot nu toe. En nu brengt ze haar eerste ep uit, Constant Distance, bij Unday Records.

Dat is best indrukwekkend.

Emma Hessels: Ik sta niet genoeg stil bij hoe vet en wat een prestatie dat eigenlijk is. Ik neem gewoon alle kansen die ik krijg. Maar ik ben heel dankbaar voor alles wat Sound Track heeft teweeggebracht, de begeleiding die ik heb gekregen van Vi.be, de mensen die ik heb leren kennen, de speelkansen die ik heb gekregen, de schrijfkampen waaraan ik heb deelgenomen. Alles waarvan ik alleen maar kon dromen, was ineens mogelijk.

Op Best Kept Secret droeg je een nummer op aan je mama. Heeft ze je altijd gesteund in je beslissing om muzikant te worden?

Hessels: Ja. Al voelt het nog steeds niet alsof ik dat echt heb beslist – ik heb ook gewoon een 9‑tot-5-job. (Hessels werkt op de ticketingdienst van de Ancienne Belgique, nvdr.) Mijn mama is mijn nummer 1-fan. Ze komt naar zo goed als al mijn shows.

‘Na elk eigen optreden denk ik: ugh, dat ene wat ik daar zei was stom, debiel of cringe’, zei je eens in een interview. Vind je dat nog altijd?

Hessels: Ik ben nog steeds heel onzeker op het podium, zeker wat bindteksten betreft. Soms vindt het publiek het grappig als ik maar wat aan het lullen ben. Maar andere keren is het muisstil in de zaal terwijl ik verstrikt raak in een woordenwolk. Emma, begin gewoon te spélen, denk ik dan. Dus ja, na concerten pieker ik nog steeds over de indruk die ik heb gemaakt. Maar dat hoort erbij als je in de spotlights staat, denk ik. Ik ga het gewoon moeten leren.

Constant Distance heet je ep. Veel nummers gaan over eenzaamheid. Voel je vaak een afstand ten opzichte van andere mensen?

Hessels: Dat houdt me bezig, ja. Ik heb het nu heel druk, waardoor ik sommige mensen minder vaak zie en hen mis. Of merk ik dat vrienden en ik uit elkaar groeien. Ik heb ook wel eens het gevoel dat ik een afstand tot mezelf heb – daar gaat het eerste nummer van de plaat, Always Lost, over. Alsof ik van buitenaf naar mezelf kijk en niet helemaal in touch ben met wat ik denk of voel. Volgens mij komt dat net doordat ik er zoveel mee bezig ben dat ik mensen kan verliezen en minder in het nu leef.

Met Breaking eindigt het album op een hoopvolle noot.

Hessels: Ik heb Breaking geschreven op een schrijfresidentie voor Flinta personen (Flinta is een acroniem voor ‘female, lesbian, intersex, trans and agender’, nvdr.) in de Ardennen. Ik was op voorhand best zenuwachtig omdat ik de andere deelnemers niet kende, en omdat je je op zo’n schrijfweekend altijd een beetje kwetsbaar opstelt. (glimlacht) Maar het was een heel fijne ervaring, iedereen was heel warm en ik had het gevoel dat ik deel was van een community. Ik schreef een nummer over hoe ik mij daar voelde, en toen een van de aanwezige producers dat hoorde, moedigde die me aan om het op te nemen. Uiteindelijk hebben we het refrein met acht rond één micro ingezongen – een magisch moment.

In je perstekst staat dat je hoopt dat je nummers een warm dekentje kunnen zijn voor wie ernaar luistert. Wat is voor jou een warm dekentje?

Hessels: Ik ben een grote fan van Loyle Carner. Zijn eerste albums waren heel persoonlijk en de ervaringen waar hij over zong, kwamen mij bekend voor. Hij is ook mixed race, zijn mama is ook heel belangrijk voor hem, hij heeft net als ik een afwezige vader, hij voelt zich soms ook eenzaam. Daardoor wist ik dat ik niet alleen was, en dat was heel troostend. Als ik dan nadenk over wat ik wil dat mijn muziek voor anderen kan doen, is het dat. Dus voor mij is een warm dekentje de muziek van Loyle Carner.

Heb je ook iets met vogels? Je post geregeld vogels op Instagram, er staat er een op de cover van je ep, en naar verluidt, wilde je als kind postduif worden.

Hessels: Dat was mijn droomberoep toen ik heel klein was. (lacht) Ik weet niet waarom, misschien heeft het iets met vliegen en vrijheid te maken, maar ik hou van vogels. Zeker van zwaluwen. Ik heb in de scouts gezeten en mijn totem was een salangaan, een soort zwaluw. Ik heb niet veel connectie meer met de jeugdbeweging, maar die totem heb ik omarmd. Ik had ook lang een vogel als huisdier. Een grasparkiet met de naam Momo, zoals het vliegende aapje in Avatar: The Last Airbender. Hij heeft lang geleefd, maar is al een tijdje overleden. Rest in peace, Momo.