LEEFTIJD 36
LOCATIE Rotterdam
INSTAGRAM @robinkester
IN HET KORT Singer-songwriter. Laatbloeier. Fan van Mitski en Julia Jacklin. Géén ochtendmens.
‘Het kwartje viel pas heel laat dat je ook muziek kan maken zonder dat je al sinds je vijftiende nummers schrijft.’ Robin Kester groeide op in een doorsneegezin. Haar vader legde al eens Enya en Sinéad O’Connor op en op haar vijftiende kreeg ze een keyboard cadeau. Maar het was pas op haar 25e, na een uitwisseling naar Dublin tijdens haar master neerlandistiek, dat ze voor het eerst besefte dat muzikant worden óók een optie was. ‘In Dublin kun je overal muziek spelen, ook al ben je geen professioneel muzikant. Toen ik thuiskwam, miste ik dat heel erg.’
Terug in Nederland werd die optie gaandeweg een realiteit. Ze deed open mics, leerde de juiste mensen kennen en timmerde aan haar geluid, dat ze zocht bij voorbeelden Lisa Hannigan en Nick Drake, en later bij Julia Jacklin, Mitski en Cate Le Bon. ‘In het begin probeerde ik hun manier van gitaar spelen na te doen. Doordat ik niet muzikaal geschoold ben, en dus ook niet altijd de juiste technische vaardigheden heb, lukte dat niet. Net daardoor is mijn geluid altijd heel dicht bij mezelf gebleven.’
Na haar mini-album This Is Not a Democracy in 2020, lost ze drie jaar later haar debuutplaat Honeycomb Shades, dat meteen als beste plaat van het jaar wordt uitgeroepen door NRC en de Volkskrant. Op haar opvolger Dark Sky Reserve klinkt ze nog mysterieuzer, melancholischer en een tikje duisterder. De nummers schreef ze in een periode waarin ze worstelde met een sluimerende depressie, de neveneffecten van haar ADHD-medicatie en slapeloosheid. ‘Schrijven lukte me niet. Tot ik besefte dat je ook ’s nachts kunt werken.’ Uiteindelijk schreef ze bijna haar volledige plaat na het vallen van de avond. ‘De hele wereld wil dat je overdag productief bent. Maar daglicht is zo hard. Dan voel ik me kwetsbaar. ’s Nachts valt alles stil.’ Toen ze tijdens de opnames in Bristol op een dark sky park stootte (tegen lichtvervuiling beschermd natuurgebied, nvdr.), begonnen de puzzelstukjes in elkaar te passen. ‘Die gebieden zijn zo van lichtvervuiling ontdaan, dat ze optimaal zijn voor nachtdieren. Dat herkende ik. In eenzaamheid kun je jezelf soms veel beter zien.’
EEN WILLEKEURIGE QUOTE ‘Ik groeide op met de Nevelen van Avalon en verhalen over priesteressen. In de Britse en Ierse literatuur leek er altijd meer ruimte voor fantasie te zijn, in tegenstelling tot Nederland, waar normaal zijn al gek genoeg was.’
IN CONCERT op 28.11 in Café Café, Hasselt en op 10.12 in Arenberg, Antwerpen.
