Whitney in De Roma: mooi, maar ook een beetje saai 

Met haar dromerige indiepop is Whitney in de voorbije jaren van een cultverschijnsel uitgegroeid tot één van de voornaamste muzikale ambassadeurs van de Chicago-scene. Dank zij de lokale burgemeester kreeg de groep er zelfs haar een eigen feestdag. Maar zoals bleek in De Roma, weet ze inmiddels ook het Europese  publiek te bekoren.

Op het podium bestaat Whitney uit zes muzikanten, maar in essentie is het een duo, waarvan de leden eerder al ervaring opdeden bij Smith Westerns en Unknown Mortal Orchestra. Alle songs worden geschreven door zanger/drummer Julien Ehlrich (de man met de falset) en gitarist Max Kakacek en sinds 2016 heeft die huisvlijt al vier langspelers opgeleverd. Die staan vol radiovriendelijke maar gladgepolijste softpopliedjes waarin regelmatig echo’s uit Americana, lofi, country-soul, etherische folk en hedendaagse r&b waar te nemen vallen. Op het vorig jaar verschenen Spark goochelt de groep zelfs met synthetische discogrooves. 

De bespiegelende songs van Whitney, waarin hoop en verlangen centraal staan, doen organisch aan, maar schuwen zeker de elektronica niet. Platen als Light Upon the Lake en het in herfstkleuren badende Forever Turned Around hadden iets van een troostend dekentje op een winteravond. Op Spark, dat volgde op de covers-verzameling Candid, doet de productie echter uitgesproken klinisch aan. Ook klinken de aan elkaar gerijmelde teksten soms een tikje geforceerd, wat de diepgang niet altijd ten goede komt. 

Dat is verwonderlijk, want Spark luidt voor de heren van Whitney een nieuwe levensfase in. Tijdens de lockdown kregen Ehlrich en Kakacek allebei af te rekenen met een pijnlijke relatiebreuk en als reactie doen ze op hun jongste plaat pogingen om hun vertrouwde melancholische geluid van nieuwe impulsen te voorzien. Het ene moment lonken ze naar Tame Impala, het andere naar Hot Chip of Jamie Lidell. Er komt al eens een funkloopje of een geprogrammeerde hiphopbeat voorbij en occasioneel worden pijltjes afgeschoten richting Prince en Bon Iver. Die ontwikkelingen zijn beslist niet zonder charme. Alleen gaat Whitney nooit all the way en klinkt het resultaat al bij al te schoorvoetend en te monotoon om je echt de oren te doen spitsen. 

Stroomversnelling

Voor de fans bleek dat allemaal geen bezwaar, want de Roma liep aardig vol voor het allereerste Antwerpse concert van het gezelschap. Zoals we bij een eerdere passage in Brussel al konden vaststellen, bestaat Whitney uit sympathieke peren én trefzeker spelende muzikanten die in goed anderhalf uur niet minder dan twintig nummers wisten te persen. De meeste waren afkomstig uit Spark en hun nog steeds geliefde debuut Light Upon the Lake, al stond er af en toe ook nieuw materiaal op het menu.  

Het wiegende Giving Up vormde de blauwdruk voor de set, waarin zelden of nooit buiten de lijntjes werd gekleurd. Zanger Ehlrich begon de avond achter de drums, maar zou op gezette tijden ook plaatsnemen aan het klavier (zie Blue of County Lines) of naar een akoestische gitaar grijpen (bijvoorbeeld in het gloednieuwe én prachtige Early Trains of Nothing Remains). Dave’s Song huisvestte een bas die speels tegen je middenrif aan botste. Polly begon dan weer sober en verstild, maar kwam halverwege in een soort van stroomversnelling terecht. De grote troef van de groep was echter Max Kakacek die de songs steevast verrijkte met zijn subtiele en altijd vindingrijke gitaarmotiefjes. 

‘Het is een voorrecht deze Valentijnsavond samen met jullie door te mogen brengen’, meldde de zanger in de aanloop naar Memory. ‘Helaas gaat dit nummer niet over de liefde maar over… de dood’. Als je ‘s mans falsetstem even wegdacht, stelde je vast dat de muziek van Whitney –en dat gold ook voor de softfunk van Lost Control– meer dan eens blijk gaf van een Steely Dan-vibe. In De Roma leerden we voorts dat het gezelschap van de titeltrack van zijn lp Forever Turned Around drie verschillende versies had opgenomen, waarvan de in De Roma gespeelde ‘Kansas-versie’ verreweg zij voorkeur wegdroeg. Terecht, want de harmonieën verwezen zowel naar The Beatles als Burt Bacharach, terwijl het ritme uit een Braziliaanse palmboom was geplukt. 

Eenvormigheid

Ook Used To Be Lonely was een knap geconstrueerde popsong, terwijl het luchtige Friend of Mine herinnerde aan de oude music halls waar bands als The Kinks of Blur vroeger soms de mosterd haalden. ‘We zijn zo terug’, beloofde Julien Ehlrich na Real Love, de gedreven afsluiter van de set. ‘Want zeg nu zelf, dat hele concept van bisnummers is toch te gek voor woorden?’ 

Er zouden dus nog enkele extraatjes volgen, waaronder her nog altijd bloedmooie No Woman en het beheerste Twirl. Opvallend: Ehlrich maakte in zijn eentje vrijwel een hele fles rode wijn soldaat, wat in Antwerpen zo zijn weerslag had op zijn bindteksten. Zeker, Whitney beschikt over een verzameling prachtige popliedjes, maar als je ze na elkaar hoort kun je er toch niet omheen dat ze, ook qua tempo, aan een zekere eenvormigheid lijden.  

Bijna iedere song eindigde met een jazzy, aan Chet Baker refererende trompetsolo, nu en dan afgewisseld door een klarinet of een elektronische EWI. Echte uitschieters waren schaars, zodat het de set aan reliëf ontbrak. En ook dat hoge stemmetje van Ehlrich begon bovengetekende, na verloop van tijd, behoorlijk op de zenuwen te werken. Maar goed, dat is persoonlijk. U leek alleszins tevreden genoeg om Whitney nog even het voordeel van de twijfel te gunnen.