De ongecompliceerde maar stijlvolle pop van het ex-One Direction-lid bleek de perfecte soundtrack om uw zomer mee in te zetten.
NSYNC had Justin Timberlake. Take That had Robbie Williams. The Jackson 5 had Michael Jackson. BOBBY had Aaron Blommaert. Het lijkt een ongeschreven regel te zijn dat er in elke boyband één lid voorbestemd is voor een veel succesvollere solocarrière dan zijn kompanen.
Ondertussen mag het wel duidelijk zijn dat Harry Styles die persoon was in One Direction. Overal waar hij met zijn liveshow neerdaalt, staan de superfans een dag voorhand al aan te schuiven in de hoop zo dicht mogelijk bij hun idool te komen – en misschien wel persoonlijk aangesproken te worden. Bovendien wist hij vorig jaar opnieuw de popwereld naar zijn hand te zetten met Harry’s House, een plaat vol ongecompliceerde maar stijlvolle popnummers waarvan de monsterhit As It Was zelfs de meest gestreamde song van het jaar werd. Over zijn carrière op het witte doek zullen we het even niet hebben, maar wat muziek betreft loopt het op wieltjes voor Styles. Dat hij dus ook de gigantische festivalweide van Werchter moeiteloos zou inpalmen, daar bestond eigenlijk geen twijfel over.
Zomersoundtrack
Soms wordt het op spannende momenten zodanig stil dat je een speld kan horen vallen. Wanneer de in het geel uitgedoste bandleden van Styles het Werchterpodium betraden, gebeurde het omgekeerde: de weide barstte uit in euforisch schreeuwen dat zo luid klonk dat het in de vliegtuigen boven het terrein wellicht nog te horen was. Toen de man van het uur zelf ten tonele verscheen, uitgedost in een fluogroene broek en een kitscherig topje met een watermeloen op, voorzag hij de blakende zon meteen van een gepaste soundtrack met het springerige Daydreaming. Het daaropvolgende Golden nodigde het publiek uit om voor een eerste keer ter plekke te stuiteren, en ook de speelse gitaarpop van Adore You paste perfect bij het warme zomerweer.
‘Are we feeling emotionally stable? No? Great, you came to the right place!’ Na enkele nummers werd deze mededeling van Styles op luid gejoel onthaald. Qua emotionele turbulentie viel het nochtans goed mee op het festivalterrein van Werchter. De ex-One Direction-zanger deed wat er van hem verwacht werd: middle brow-popnummers zingen die nooit écht complex of vernieuwend werden, maar die eveneens de platheid slim wisten te vermijden door in te zetten op schalkse melodieën en aanstekelijke gitaarlijntjes. Bovendien refereert zijn muziek naar heel wat inspiraties die ook de zichzelf veel te serieus nemende muzieksnob moet kunnen smaken. Zo noteerden we tijdens She dat die song klonk als een poppy variant op de sound van Pink Floyd, dat de live-uitvoering van Keep Driving opvallend psychedelisch klonk en dat As It Was pure Orchestral Manoeuvres in the Dark was.
Discomedley
De setlist leek ook slim opgebouwd te zijn om vooral aanstekelijke nummers te brengen die een festivalterrein in vuur en vlam kunnen zetten. Toen we Styles vorig jaar in Londen aan het werk zagen, speelde hij zijn nieuwste telg Harry’s House integraal. Op zich een fijn concept, maar het resulteerde halverwege de set wel in een overdaad aan ballades die de schwung uit het concert haalden. In Werchter mocht er meer gefeest worden.
Niet dat er helemaal geen ruimte was voor ingetogen nummers. De bisronde werd ingezet met Sign of the Times, naar onze controversiële mening een veel te pathetische song, maar het publiek smulde uit Styles’ handen. Waar we wél fan van waren, was het tedere gitaarlijntje waarrond Matilda halverwege de set opgebouwd was. Hier toonde het popidool dat hij zijn publiek niet alleen vakkundig uit de bol kan laten gaan, maar af en toe ook eens het zwijgen kan opleggen.
Al waren wij toch vooral blij toen Styles een paar nummers later aankondigde dat we waren aangekomen bij ‘the disco medley’, want als je het ons vraagt komen zijn talenten bij dat soort nummers het best tot z’n recht. Het feestluik werd nog relatief gezapig ingezet met het speelse Cinema. Vervolgens sarden de koperblazers het publiek eventjes door YMCA van Village People in te zetten, maar dat werd algauw omgebogen tot het uitbundige Music for a Sushi Restaurant, wat ons betreft het beste nummer dat Styles voorlopig op plaat heeft gezet.
Niet dat het feestgedruis zich tot ‘the disco medley’ beperkt. Als andere hoogtepunten noteerden we nog de aanstekelijke hit Watermelon Sugar en het rockende Kiwi, dat als allerlaatste nummer werd gespeeld.
Verjaardagsfeest
Voor een popidool op het niveau van Harry Styles had de ster trouwens opvallend weinig show nodig. Veel meer dan zijn band die uitstekend musiceerde en zijn eigen lichaam dat enthousiast van links naar rechts sprong had hij qua spektakel niet meegebracht. Meer had hij ook niet nodig, want het publiek at uit zijn hand. Hij hoefde maar eens uitdagend ‘okay’ te zeggen of met zijn vuist te zwaaien, en de decibellimieten werden al ruimschoots overtreden.
Het mag duidelijk wezen dat Styles die adoratie van zijn publiek waardeert. Na Late Night Talking werd de show eventjes stilgelegd zodat de zanger alle bordjes kon lezen die zijn fans boven hun hoofd staken. Zo las hij een flauw mopje voor (‘What do you call an apple that plays the trumpet? A tooty frooty!’) en bracht hij een uitvoerige lofrede aan een jonge vrouw die om middernacht jarig zou worden. De enkele fans die persoonlijk aangesproken werden, beleefden wellicht het mooiste moment van hun leven, maar wij voelden ons toch een beetje alsof we per ongeluk op een verjaardagsfeestje beland waren waarvoor we eigenlijk niet uitgenodigd waren.
Gelukkig ging het slechts om enkele momenten die de vaart uit het geheel haalden. Wanneer er wel muziek gespeeld werd, toonde Styles dat hij een uitstekende entertainer was die niet veel poespas nodig heeft om een festivalweide in te palmen. Zelf hadden wij tien jaar geleden ook niet gedacht dat we What Makes You Beautiful live zouden horen én ervan zouden genieten, maar het leven kan soms raar lopen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier