Harry Styles: One Night Only in London was zoals Eurovision: leuk feestje, maar bij de ballades kakte het een beetje in. Al bracht de Britse superster het er beter vanaf dan de meeste van zijn landgenoten.
‘Wij zijn net zo opgewonden voor deze show als jullie, maar we moeten benadrukken dat je pas de dag zelf vanaf acht uur ’s ochtends zal kunnen aanschuiven. De voorgaande dagen hebben we namelijk nog andere optredens gepland.’
Bovenstaande oproep van de O2 Academy te Londen was tevergeefs. De uitbaatster van de pub in de buurt wist ons te vertellen dat de meest toegewijde fans twee dagen geleden al begonnen aan te schuiven voor Harry Styles: One Night Only in London.
Echt verbaasd kan de organisatie niet geweest zijn. De boybanddagen van One Direction mogen dan misschien voorbij zijn, zijn adorerende fanbase wist Styles gewoon mee te nemen naar z’n solocarrière. Wanneer je zo’n wereldster onderdak geeft in een zaal van 5000 man, dan weet je op voorhand welke toewijding je van de aanwezigen mag verwachten. In die ‘intieme’ setting kwam hij er zijn album Harry’s House voorstellen, dat nog geen week oud is.
Anachronistische popsnoepjes
Zelf leek Styles alvast wel te weten voor welk publiek hij de deuren van zijn huis had geopend. Nadat de lichten uitgingen en zijn in pasteloranje outfits uitgedoste band het podium betrad, liet hij de aanwezigen eventjes uitrazen alvorens zelf uit de coulissen te komen. Nog voordat er een noot gespeeld werd, bleef hij even in stilte de spotlights opeisen terwijl het publiek andermaal z’n stembanden kapotkrijste. De aanwezigen die over een paar maanden graag nog steeds naar optredens zouden luisteren, staken hun oordoppen alvast in, zonder het volume van de eigenlijke muziek te checken.
Het feest mocht alsnog beginnen met Music for a Sushi Restaurant, dat met z’n oppeppende trompetten en catchy baslijntjes even goed tot z’n recht kwam in een faux-Romeinse villa, zoals de inkleding van de O2 Academy eruit ziet. Styles speelde z’n nieuwe plaat van begin tot einde, wat betekent dat ook de eerste helft van het optreden uit anachronistische popsnoepjes bestond. Zo deed het catchy synthlijntje van lead single As It Was denken aan klassiekers van OMD en klonk het botergladde Late Night Talking als een ideale soundtrack voor een hippe koffiebar in de eighties.
Beroepsplichtig
Styles kreeg z’n publiek moeiteloos mee dankzij de infectueuze aard van deze nummers, maar kwam in het begin soms wat stijfjes over. ‘Our job here is to entertain you tonight, and we’re gonna do the best that we can,’ sprak hij het publiek toe. Soms leek het, ondanks zijn kekke danspasjes, inderdaad een klein beetje alsof hij slechts beroepsplichtig op het podium stond. Zo werd Daylight enigszins statisch gebracht, ondanks de rockende bridge. Ook de constante vragen aan het publiek of ‘everything alright’ was en of iedereen wilde meezingen, voelden soms wat routineus aan.
Het viel het hardst op toen we het middelpunt van Harry’s House bereikt hadden, met een wat suffe uitvoering van de ballade Little Freak. Ook Matilda, nochtans opgebouwd rond een mooi en breekbaar gitaarriffje, miste tijdens de show wat X-factor. Net als tijdens Eurovision hoopten we dat de ballades snel voorbij zouden zijn en het extravagante feestje snel weer verder zou gaan.
Het dak eraf
Gelukkig mocht het tempo vervolgens weer omhoog met de INXS-achtige discopop van Cinema. Nog leuker was Daydreaming, dat bij momenten zelfs klonk als een springerige variatie op de neopsychedelica van pakweg Tame Impala. Zelf leek Styles zich met dit materiaal ook meer te amuseren. De manier waarop hij over het hele podium huppelde, kwam veel oprechter en plezanter over dan de geforceerde intimiteit van de ballades. Harry’s House was op z’n best wanneer het dak eraf werd geblazen.
Niet toevallig was het ook op dit punt dat Styles als performer leek te ontdooien, en enkele oprechte en spontane anekdotes vertelde. Na een puike uitvoering van Keep Driving bekende hij dat het enigszins ongemakkelijk was om de lyrics ‘Cocaine, side boob, choke her with a sea view’ te zingen met zijn moeder in de zaal – Styles speelde uiteindelijk een thuismatch in het Verenigd Koninkrijk. Alvorens Boyfriends in te zetten parafraseerde hij een mededeling van een aanwezige fan: ‘My boyfriend slept with someone else’. Het was uiteindelijk een familievriendelijke show. Na te vragen hoe de hartenbreker in kwestie heette, begon de volledige zaal ‘fuck you, Luke’ te scanderen. Dat komt ervan. Naarmate de show vorderde begon Styles zich steeds meer te ontpoppen tot een oprechte, spontane publieksmenner.
De groei van een wereldster
Na een uurtje hadden we alle kamers van Harry’s House gezien, maar uiteraard waren er nog enkele hits vanop andere platen die niet achterwege konden blijven. Al toonden die vooral aan hoezeer hij als artiest gegroeid is en met zijn nieuwste plaat zijn beste werk afleverde. Hitjes Adore You en Watermelon Sugar waren nog best leuk, maar de Elton John-achtige pathetiek van Sign of the Times mocht gerust achterwege blijven. Ook de meer rockende herwerking van One Direction-monsterhit What Makes You Beautiful kon niet verbergen dat die song weinig om het lijf heeft.
Al lustten de fans het duidelijk als zoete pap, gezien de vele aanwezigen die in zwijm vielen. Letterlijk. Tijdens de bisronde moest Styles de show meermaals stilleggen om ervoor te zorgen dat enkele flauwvallende toeschouwers de juiste verzorging kregen. Het sierde hem dat hij het ‘The show must go on’-principe opzij schoof en zijn fans op de eerste plaats zette.
En ook wij zouden voorzichtig Harry’s House opnieuw durven binnenschuifelen als de deur weer op een kier zou worden gezet. De man is duidelijk bezig aan een stijlvoller repertoire, en ondanks enkele schoonheidsfoutjes zagen we een puike show vol oldschool, escapistische pop. Of zoals Styles het zelf mooi verwoordde toen hij Watermelon Sugar inzette: ‘Ik weet dat er momenteel veel gaande is in de wereld, maar gelukkig kunnen we nog altijd losgaan op een nummer over orale seks.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
