Na een carrière van meer dan dertig jaar liet de Japanse groep Boris al veel verschillende gedaantes van zichzelf horen. Tijdens de passage in Trix liet het Japanse trio niet haar meest experimentele gezicht zien, maar ze bracht wel een aanstekelijke punkshow.
Er zijn niet veel Japanse artiesten die een breed, internationaal publiek weten aan te trekken. Ook van Boris kan je moeilijk beweren dat ze volle Sportpaleizen lokken, maar het trio wist toch een flinke cultstatus op te bouwen. Ongetwijfeld zit de werkethiek van de groep daar voor een groot deel tussen: sinds haar oprichting in 1992 bracht Boris meer dan twintig albums uit.
Belangrijk daarbij is dat de band, ondanks die uitgebreide discografie, bijna nooit in herhaling valt. Boris heeft ondertussen zowat het hele spectrum van de gitaarmuziek doorlopen. Het begon met loodzware drone metal op platen als Absolutego en Amplifier Worship, waardoor de Japanners steevast in één adem met Sunn O))) wordt genoemd (een groep waar ze later nog de plaat Altar mee zouden maken). Naarmate de carrière van Boris vorderde, kregen we echter steeds meer gedaantes van de groep te horen. Zo bestond Flood uit serene post-rock, terwijl klassieker Pink zich dan weer toespitste op noiserock en stonerrock. De band heeft ook enkele platen met noiselegende Merzbow uitgebracht, maar op New Album bewees Boris eveneens de J-pop niet te schuwen.
Met ander woorden: een show van Boris kan alle kanten op gaan, en wij waren benieuwd wat we in Trix te horen zouden krijgen.
Japanse Ozzy Osbourne
De grote muur Orange-versterkers op het podium beloofde alvast dat Boris haar reputatie als lawaaimakers opnieuw waar zou maken. Verrassender was de opstelling waarin de band opkwam. Aan weerszijden stonden gitarist/keyboardist Wata en gitarist/bassist Takeshi. Tot daar alles zoals verwacht. Aan de drums ging echter een onverwacht vierde groepslid zitten, terwijl Atsuo, die doorgaans vellenmepper van dienst is, zich op de microfoon richtte. Dat deed hij trouwens met de flair en het uiterlijk van een Japanse Ozzy Osbourne, waardoor de toon meteen gezet was voor een amusante metalshow.
Die extravagante uitstraling zou perfect passen bij het materiaal dat Boris in Trix bracht. De Japanners putten voornamelijk uit twee recent platen. Eerst en vooral uit Heavy Rocks. Om specifieker te zijn: de vorig jaar verschenen Heavy Rocks – Boris brengt om de tien jaar een plaat met die titel uit. Op die albumreeks laat Boris de zwaarte van pakweg Amplifier Worship grotendeels achterwege, ten voordele van wat meer glossy rock die niet vies is van invloeden uit de heavy metal. Al blijft het interessant genoeg voor de meer avontuurlijke luisteraars. Zo knarsen de gitaren nog steeds alsof Boris stonerrock aan het spelen is. Daarnaast kennen veel nummers enkele wilde, verrassende uitspattingen. Denk bijvoorbeeld aan de opzwepende saxofoonpassages op openingstrack She Is Burning of het slepende Nosferatou.
De andere helft van de setlist bestond uit nummers vanop No. Op deze in 2020 uitgekomen plaat liet Boris zich van haar meest punky kant zien. De D-beat drumpatronen, die via de speed metal van Motörhead hun weg vonden naar allerhande crustpunkbands, vliegen je op deze plaat om de oren, al blijven er ook trage riffs op staan die verwijzen naar de begindagen van de band. Toch blijft het resultaat naar Boris’ normen behoorlijk rechtlijnig. Makkelijker om op te headbangen.
Van punk naar drone en terug
En dat vatte het optreden van Boris in Trix eigenlijk vrij goed samen: de Japanners hadden niet hun spannendste materiaal meegenomen, maar brachten wel een aanstekelijke show waarop je vlot kon bewegen. Atsuo genoot duidelijk van zijn plekje in de spotlights en wist het publiek op te zwepen met zijn Ozzy-achtige capriolen en de punky riffs van de rest van de band.
Af en toe mocht de experimentatiedrang van Boris toch doorschemeren. Ergens halverwege de setlist werden twee compacte nummers van elkaar gescheiden door een compact stukje drone, met een drumpatroon dat ofwel deed denken aan een zeer vertraagde versie van Slayers Raining Blood, dan wel aan The Sea Is Dying van Steak Number Eight. De geluidsmuur die de gitaristen opbouwden was eerder vormloos, maar behoorde tot het imposantste dat we die avond te horen kregen. En als bisnummer werden fans van de klassiekere Boris alsnog getrakteerd op Farewell, een loom, dromerig nummer vanop Pink.
Hadden we Boris graag wat meer ouder materiaal zien spelen? Stiekem wel, maar de Japanners bewezen dat ze getalenteerd genoeg waren om ook hun ‘gewonere’ materiaal boeiend te houden, en het was moeilijk om niét op te fleuren van het enthousiasme waarmee de band de meer gebalde songs bracht. Tot de volgende keer, met wellicht weer drie nieuwe albums op de teller.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier