EuroSonic 2025, dag 2: de kortste weg van nerdy Britpop en old school soul naar onheilspellende elektronica

‘U hoorde het eerst op EuroSonic’. Met die slogan slaan de organisatoren van het gelijknamige showcasefestival nog steeds de spijker op de kop. Fontaines DC, Arlo Parks, Nadine Shah, The Slow Show, Franz Ferdinand, The Murder Capital, allemaal gebruikten ze een podium in Groningen als springplank naar internationaal succes. Op dag 2 van de 39ste editie zagen we alvast een reeks artiesten die in dat rijtje niet zouden misstaan.

JUSTIN ADAMS & MAURO DURANTE: op het kruispunt van mediterrane folk en Saharablues

Veteranen op een festival voor jong talent? Welja. De Britse zanger-gitarist Justin Adams was in het verleden al een steun en toeverlaat voor Jah Wobble en Robert Plant, terwijl de Italiaanse zanger, percussionist en violist Mauro Durante al jaren bekend staat als vaandeldrager van het Zuid-Italiaanse taranta-genre. Hun alliantie was niet vanzelfsprekend, maar zoals al op te maken viel uit hun lp Still Moving uit 2021, bleek ze wonderwel te werken.

Ook op het podium zag je hoe twee beslagen muzikanten, elk vanuit een andere traditie, onverdroten op zoek gingen naar verbinding. Adams speelde grofkorrelige bluesriffs die beurtelings verwezen naar de Mississippidelta en de Sahara. Niet zelden kreeg je het gevoel dat er woestijnzand aan de snaren kleefde en dat de gitarist de luisteraar probeerde mee te zuigen in een overweldigende trance. Durante dolf dan weer mediterrane folkmelodieën uit Puglia op en voorzag de muziek van een eigen Europese spiritualiteit. Dat belette hem overigens niet bij momenten behoorlijk wild uit de hoek te komen. 

De lage grom van Justim Adams deed denken aan die van een verkouden Mark Knopfler. De stem van Mauro Durante daarentegen klonk hoog en zuiver. Maar de twee zangers vulden elkaar perfect aan en deden dat elk in hun eigen taal. ‘Muziek heeft het magische vermogen de tijd stil te doen staan’, zei Justin Adams. En inderdaad, na de geweldige passage van het duo wist geen van de aanwezigen nog hoe laat het was.

UGLY: prettig gestoord, maar rijk aan ideeën

Bent u een liefhebber van Black Country, New Road? Dan mag u ook Ugly niet links laten liggen. Het nerdy sextet uit Cambridge, dat intussen naar Londen is verhuisd, timmert al acht jaar aan de weg en bracht met Twice Around the Sun pas vorig jaar zijn eerste ep uit. En die is dermate rijk aan ideeën dat je de groep onmogelijk in één hokje kunt onderbrengen. Haar uitgesponnen composities houden het midden tussen folk, arty indiepop en seventies progrock, maar bevatten ook sporen van fifies-, en sixtiesiconen als, pakweg, The Everly Brothers of The Mamas & The Papas.

De songs van Ugly zijn ook niet gespeend van frivoliteiten. Nu eens denk je aan een surfrockband die zich vergrijpt aan het thema van Zorba de Griek, dan weer krijg je visioenen van Yes, nadat dat gezelschap het heeft aangelegd met een Gregoriaans koor of een stel boeddhistische monniken. Minstens vier van de groepsleden zijn beslagen zangers en daar maakt Ugly dankbaar gebruik van. 

Vaak zijn de vocale experimenten van de Britten ver ‘over the top’, maar je moet hen nageven dat ze over een fikse dosis lef beschikken en zelfs een a capella-nummer niet schuwen. Ugly maakt rock van een type dat je nog nooit eerder hebt gehoord: een beetje uitdagend, een beetje highbrow, maar tegelijk euforisch en prettig gestoord. Ruimschoots het ontdekken waard.

DANIELA PES: een meeslepende trip aan het handje van een Sardijnse sirene

Italië is het land dat dit jaar tijdens EuroSonic extra in de schijnwerpers stond. En de meest getipte artieste was met voorsprong Daniela Pes, een sirene uit Sardinië wier stemgeluid afwisselend deed denken aan dat van Lisa Gerrard (van Dead Can Dance) en Arooj Aftab. 

Pes is een academisch geschoolde jazzzangeres die zich niet laat inkapselen door genres, maar ergens tussen elektronica, avantgarde en folktradities zweeft. Haar debuutplaat Spira uit 2023 werd alom bewierookt en sindsdien werkte de artieste ook samen met de Franse filmregisseur Vincent Moon en trad ze op tijdens de modeweek van Milaan.

Op het podium liet Daniela Pes, die zelf allerlei elektroniche machines bediende, zich bijstaan door een percussioniste en een laptoptechneut. Soms zong ze over onheilspellende synthdrones, maar vaker nog liet ze haar wendbare stem dragen door wild pulserende ritmen en lonkte ze naar het donkerste hoekje van de dansvloer. Pes is niet bepaald een mainstreamartieste. Toch waren haar melodieën doorgaans meeslepend en toegankelijk. Dat ze haar songs in het Italiaans bracht, vond niemand een probleem. Want met een stem als de hare zou zelfs het telefoonboek als een poëziebundel klinken.

ZUZANNA CALKA: smaakvolle berceuses met het kwaliteitsstempel van Nils Frahm

Dat er in Polen bijzondere muziek wordt gemaakt, is, sinds de jazzy postrockband Cisnienie vorig jaar voor het absolute hoogtepunt van EuroSonic tekende, geen geheim meer. En ook nu spitsten wij de oren tijdens het nachtconcert van Zuzanna Całka in het prachtige kader van de  Lutherse kerk. 

De uit Warschau afkomstige Całka is een klassiek geschoolde pianiste die in Berlijn studeerde en naast intimistische solocomposities ook gelaagde elektronische stukken schrijft. Zoals ze al aangaf met haar debuutplaat Late Night Takes, is de artieste een kind van haar tijd, dat er niet voor terugschrikt haar minimalistische schetsen te combineren met voorgeprogrameerde synths. 

In Groningen bespeelde ze zowel een vleugel als een orgel en een synth, en haar smaakvolle berceuses klonken om halftwee in de ochtend zeker niet misplaatst. Kniesoren zouden haar werk als iets te braaf kunnen afdoen, maar als iemand als Nils Frahm Zuzanna Całka als een in het oog te houden talent naar voren schuift, zijn wij wel de laatsten om hem tegen te spreken.

MRCY: verfijnde soul uit de Kiwanuka-school

Voor ‘old school soul’ in een modern jasje, mag je ons altijd wakker maken. Zeker als de wekker rinkelt zoals MRCY, een Brits duo dat uit producer Barney Lister en de zwarte zanger Kojo Degraft-Johnson bestaat. De eerste zat al achter de knoppen bij Joy Crookes en Olivia Dean, de tweede was te horen aan de zijde van Cleo Sol en Little Simz. Beide heren vonden elkaar tijdens de pandemie en kwamen vorig jaar op de proppen met Volume 1, een tijdloze, wiegende en ogenschijnlijk lichtvoetige soulplaat, waarin niettemin donkere lagen verborgen zaten.

Degraft-Johnson, die zijn stembanden ooit liet marineren in een kerkkoor, herinnerde afwisselend aan Marvin Gaye, Michael Kiwanuka en Leon Bridges. In de Groninger Stadsschouwburg klonken de arrangementen verfijnd en spiegelde de overwegend blanke band zich aan de sound van Hall & Oates en Steve Winwood. Het resultaat deed nog iets te gepolijst aan en af en toe hoorde je zelfs echo’s uit de Zuid-Londense dancehallscene doorschemeren. Maar in compositorisch opzicht zat alles meer dan snor. Voor het duo redenen genoeg om de toekomst vol zelfvertrouwen tegemoet te zien. Het publiek toonde zich dankbaar en prevelde prompt MRCY. Zelf sloten we ons gewoon aan bij de meerderheid.