Voor de beste atypische ravemuziek moest u gisteren in Le Botanique zijn. Van Coucou Chloes lome bassen tot het extravagante operafeestje van Ascendant Vierge: alles kon, zo lang het maar hard ging.
Wie gisteren nietsvermoedend langs de Brusselse kruidentuin passeerde, keek wellicht vreemd op. Zonder geluid oogde de tent die Le Botanique in het park opgesteld had nog als een gezellig stadsfestival. De binnenstad werd echter niet getrakteerd op gezellige folkgroepjes of een goochelaar voor de kinderen. In plaats daarvan werd het podium geboden aan de hipste feestacts van het moment, met internetmuziek voor de jeugd die op MNM niet aan haar trekken komt.
Thunderdom3
Het circus werd geopend door Promis3, onlangs door dit blad nog gekroond als vertegenwoordigers van de Vlaamse hyperpop. Toen Andras Vleminckx opkwam met zijn elektronische apparatuur en zijn drumstokken, zag hij eruit alsof hij net van een heel vreemde motocross kwam. Daartegenover stond zanger Brent Dielen, die met zijn bruine jurk en flashy zonnebril eerder als een futuristische amazone oogde. De outfits pasten perfect in hun gesimuleerde wereld, waarin kleurrijke beats met één voet in het verleden van de vocal trance stonden, en met de andere voet in de pop van morgen.
‘We vinden het heel spannend om hier te mogen spelen, want de andere acts op de affiche zijn grote voorbeelden voor ons.’ Een krasse uitspraak van Dielen, want Lasgo en Milk Inc stond niet in de tent geprogrammeerd. Al moeten we zeggen dat Promis3 beduidend meer ‘Thunderdome’ klonk dan toen we hen op Fifty Lab zagen. Hun trance-achtige hyperpop ontaardde vaker dan vroeger in beukende happy hardcore. Ons hoor je echter niet klagen, want het publiek dat met mondjesmaat de tent binnenkwam werd getrakteerd op een eerste stomend feestje.
Limp Bizkit
Gemener ging het er bij Catnapp aan toe. De in Berlijn wonende Argentijnse presenteerde zich als een soort asociale Yo-landi Vi$$er van Die Antwoord die zich het best thuisvoelt in de meest obscure clubs van de Duitse hoofdstad. Over ijzige beats die naar deconstructed club neigden vuurde ze geautotunede teksten als ‘I hate everyone, I just want to be alone’ af op het publiek. De ene keer klonk Catnapp als de overtreffende trap van Soundcloudrap, de andere keer als een dissociërende gabber. De aanwezigen voelden zich overigens niet gekwetst, maar gingen los op de agressieve muziek. Zelden zag u een zicht dat de internetgeneratie zo typeert als een groep jongeren die wild wordt van een nummer over jezelf opsluiten in je kelder.
De artieste oogde trouwens niet zo onsympathiek als u nu zou denken, hoor. Zelf amuseerde ze zich duidelijk ook kostelijk met het afreageren van haar negatieve energie. Bovendien lieten sommige momenten in de set zien dat het maar om een act ging. Ergens halverwege zette ze zowaar een oprecht liefdesliedje in, meteen het enige nummer zonder overstuurde bassen. Als afsluiter zong ze dan weer een hardcore-cover van Limp Bizkits Full Nelson, waarmee ze aantoonde dat ook post-ironische knipogen geen taboe waren.
Goeiemorgen
Bij Coucou Chloe raasden de bassen even hard door het park, al was de performance een pak apathischer. De artieste heeft haar pseudoniem goed uitgekozen, want ze stond op het podium alsof ze net wakker werd en we haar goeiemorgen mochten wensen. De ondergaande zon die zijn laatste stralen door de tent scheen, leek daardoor juist net op te komen.
Dat bedoelen we overigens niet als kritiek. Coucou Chloes wazige uitstraling past perfect bij haar narcotische muziek. De lome bassen doen denken aan afgevlakte hip-house en plaatsen de luisteraar in een wazige gemoedstoestand. de zintuigen worden bedwelmd, maar slapen zit er niet in omdat de beats te luid staan en de muziek net te opzwepend is om stil te blijven staan. Eigenlijk vloekte de guitige, energieke dj in zijn knalgele kersenshirt veel harder met de lamme bangers. We vergeven het hem echter omdat hij de beats zo lekker door onze kleren liet wapperen.
Gabbernymf
Na de euforie van Promis3, de agressie van Catnapp en de apathie van Coucou Chloe kwamen we met het hoofdprogramma terug waar we begonnen waren. Ascendant Vierge, het project van Casual Gabberz-dj Paul Seul en sopraan Mathilde Fernandez, kwam het meest extravagante feestje van deze lente bouwen. De twee kwamen op in strakke, fluoroze tenuetjes alsof er gymnastiek op het programma stond. Zelfs de waterfles van Fernandez kleurde roze en had de vorm van een gewicht. De choreografie van het publiek bleef echter beperkt tot fistpumpen en enthousiast rondspringen.
Reeds met opener Jamais Raison kreeg het publiek waar het voor kwam: Pompende gabberbeats die klonken alsof Bianca Castafiore erover zong. Faire et Refaire bewees al vroeg in de set dat de plankenvloer van de tent lekker meeveerde met het huppelende publiek. Het hitje Influenceur inspireerde de aanwezigen dan weer tot een heuse operakaraoke. Met een eigen versie van Danny L Harles On a Mountain toonde Ascendant Vierge dan weer aan in welke muzikale côté ze geplaatst moeten worden: die van digitale popvernieuwers die oude, ‘foute’ genres een tweede leven inblazen.
Dit klinkt allemaal misschien als een circus waar Eurovisie enkel van kan dromen, maar tussen alle ongein had het geheel haast iets sierlijks. Uiteraard had dat vooral te maken met de indrukwekkende stem van Fernandez, die even goed in de schouwburg tot haar recht had kunnen komen. Daarnaast bleef ze op het podium een soort onbereikbaarheid uitstralen, als een gabbernymf die even haar mythologische wereld verliet om de stervelingen te plezieren met wat opera-rave.
Ascendant Vierge toonde zich de toortsdrager van een nieuwe generatie ravers. Eentje waarbij de artificiële grenzen tussen genres brutaal gesloopt worden omdat alles op het internet toch een grote mengelmoes is geworden. Alles kan, zo lang het maar hard gaat, en niemand kan Seul en Fernandez verwijten dat ze op dat vlak hun werk niet deden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
