Fifty Lab maakte zijn naam als ontdekkingsfestival helemaal waar op de derde en laatste dag. Kabeaushé bracht een stomend feestje vanuit Kenia naar Brussel, terwijl Promis3 toonde dat ze ook dichter bij huis weten hoe je moet raven. De Franse Enfant Sauvage tekende dan weer voor het mooiste rustpunt.
We begonnen onze muzikale ontdekkingstocht met multi-intrumentalist Ze in the Clouds (****), een Italiaanse jazzcat die zich live door drie muzikanten liet omringen. Het was een slimme zet van de organisatie om dit optreden in de gezellige l’Archiduc te plannen, want zo kregen we meteen het gevoel in een echte jazzkroeg te vertoeven. De set begon nogal abrupt – wij dachten dat het kwartet nog aan het soundchecken was – maar de groep had er duidelijk zin in en ook bij het publiek zat de schwung er al gauw in.
Ze in the Clouds bracht erg opzwepende jazz die regelmatig ontspoorde in steeds chaotischer worden crescendos, maar de groep slaagde er telkens in om die georganiseerde warboel weer om te buigen tot een overzichtelijk nummer. Een trucje waar de muzikanten duidelijk trots op waren, getuige de lachjes die ze elkaar toewierpen. Vooral de bassist was een lachebekje dat zijn voldoening niet kon wegsteken. Onze aandacht ging echter vooral naar de drummer, die aan razende tempo’s zijn vellen aan gort mepte zonder het jazzy sfeertje te verpesten. Ook andere fijne elementen, zoals vervormde cartoonstemmetjes of een synthesizer die klonk alsof Ze met aliens probeerde te communiceren, maakten er een jazzoptreden van met een hoek af.
Retrofuturisme
Vervolgens zagen we het Belgische cyberpopduo Promis3 (****) aan het werk in de AB Club. Hun werk heeft iets erg retrofuturistisch: in de jaren negentig dachten ze waarschijnlijk dat alle mainstreammuziek zo ging klinken. Flarden trance, gabber, pop en hard dance vlogen ons rond de oren. Erg oldschool allemaal, maar door de sterke productie kreeg het allemaal iets heel eigentijds. Een soort Milk Inc voor de meerwaardezoeker. Het beste voorbeeld: een cover van Eiffel 65s Blue (Da Be Dee) die van ijzige productie en pathetiek uit de Myspacetijd voorzien werd.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Zanger Brent Dielen zag eruit alsof Lady Galadriel een personage uit The Matrix was en haalde heel wat danspasjes uit de kast, maar toch bleef de show iets afstandelijk hebben. Dat is geen kritiek: Promis3 bleef zo even onbereikbaar als een digitale avatar uit een social simulator uit de jaren 2000, en dat paste perfect bij de kille doch aanstekelijke muziek die het duo bracht. De Y2K-beats behoorden alvast tot het meest aanstekelijke dat we op Fifty Lab 2021 hoorden.
Aardbeien
Over Kabeaushé (****) is online maar erg weinig te vinden, en voor zo ver we weten heeft de artiest nog maar één nummer gepubliceerd. Toch was het een van onze must sees op deze editie van Fifty Lab omdat die de afgevaardigde van Nyege Nyege was, het Oegandese label en festival dat de jongste jaren heel wat potten breekt in de elektronische scene. Toen we de theaterzaal van de Brusselse Viage betraden, weerklonk er een griezelig klokkenspel en zagen we Kabeaushé, uitgedost in een cabareteske oranje plunje, als een bezeten marionet op het podium bewegen.
Al snel werd het sprookjessfeertje echter aan diggelen geslagen. Kabeaushé was duidelijk gekomen om een feestje te bouwen en had daar de perfecte soundtrack voor meegebracht. Zoals wel vaker bij Nyege Nyege stonden opzwepende ritmes en aanstekelijke percussie daarbij centraal, maar de Keniaanse artiest vrolijkte die op met heel wat leuke franjes. Theatrale strijkers, midi trompetjes, aanstekelijke raps,… Op een bepaald moment liet die zelfs de medewerkers van het festival aanrukken met plateau’s vol aardbeien en chocolade, want ‘in Kenia hebben ze geen aardbeien dus nu ik hier ben wil ik van de gelegenheid gebruik maken om die met jullie te delen’.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Kabeaushé toonde zich niet enkel iemand die uitstekende dansvloervullers maakt, maar ook een geboren performer. Wellicht kende niemand in het publiek de songs die gespeeld werden, maar het extreem aanstekelijke enthousiasme dat van het podium spatte zorgde ervaar dat iedereen mee was. Tijdens de laatste nummers sprong Kabeaushé zelf in het publiek en ontstonden er ‘dansputten’ waar toeschouwers één voor één hun beste dansmoves bovenhaalden. Was het publiek zo enthousiast omdat het de laatste avond dansen zonder mondmaskers was, of kwam het toch door de magnetische persoonlijkheid van de performer? Wij gokken beide, maar vooral het tweede. In zekere zin bouwde Kabeaushé een even groot feestje als Promis3 op exact de omgekeerde manier: geen kille cyberrave, maar een zweterig, stomend dansfestijn.
Filmische soundscapes
Na die dolle ervaring pikten we nog een stukje van Schnellertollermeier (***) mee in de AB Club, waar het er wat statischer aan toe ging. De bandnaam klinkt als een enorme pletwals, maar dat viel aanvankelijk wel mee. Het trio bracht improv-aandoende rock die deed denken aan een snibbige versie van Dans Dans. Speelse melodietjes doorprikten de gravitas van het sfeertapijt dat geweven werd, maar soms bleef de groep toch iets te veel als decoratie gelden in plaats van echt de aandacht op te eisen. Al moeten we wel zeggen dat de lawaaierige wall of sound die uiteindelijk toch opgebouwd werd best hard binnenkwam.
Ook Enfant Sauvage (****), helft van het duo The Blaze, was filmische geluidslandschappen aan het schilderen toen we voor zijn set terugkeerden naar de Viage. Het project legt veel nadruk op videoclips, maar verrassend genoeg had de show had niet echt een visueel aspect. Vanachter zijn knoppen liet de Fransman de muziek op zich spreken. Dat lukte wonderwel: met minieme elementen wist de producer en verbazend vol geluid op te bouwen. De diepe bassen en atmosferische elektronica deden wat denken aan het donkerdere werk van Trentemøller.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Enfant Sauvage opereerde constant in die zelfde, nocturnale sfeer, maar voorzag genoeg variatie om te voorkomen dat de nacht te eentonig werd. Zo greep hij soms naar zijn microfoon om met bewerkte vocals voor wat new wave-weemoed te zorgen. Andere keren was een lichte beat op te merken, waardoor zijn werk alsnog dansbaar werd en wat aan het zwaarmoedige broertje van Jon hopkins deed denken. Enfant Sauvage opereerde in de overgangsfase tussen slapen en wakker zijn, en daar was het fijn vertoeven.
Braaf fetisjisme
Afsluiten deden we door de vijf verdiepingen aan trappen van de Beursschouwburg te beklimmen voor de show van Dolly Bing Bing (***). Dat de temperaturen ook daar zouden stijgen, was meteen duidelijk toen de zangeres met haar twee dansers het podium betrad. Kniehoge laarzen, leren pakjes, afgeplakte tepels,… de show had duidelijk iets fetisjistisch.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Daardoor was het erg frappant hoe braaf de muziek eigenlijk was. Dolly Bing Bing begon de set met teksten als “kusje hier, kusje daar” die haast ironisch klonken in hun lieflijkheid tegenover het stoute karakter van de performance. De artieste specialiseert zich in aanstekelijk r&b-pop. Aanstekelijk, maar soms had het iets te weinig om het lijf – bij de performance is dat een bewuste keuze, op muzikaal vlak niet. Dat kon de pret niet bederven, want de songs werden met veel enthousiasme en zelfvertrouwen gebracht. Bovendien was recentste single Readiness het fijnste nummer van de show, dus dat belooft voor de toekomst.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier