De pijlen van Jacle Bow misten in de AB geen enkel doel

© Yvo Zels

Babyborrel in de AB Club! De Brusselse formatie Jacle Bow vierde er woensdag de geboorte van Whatever You Might Find, haar tweede langspeler, en deed dat met een zinderende show. ‘You guys rock!’, riep een meisje uit het publiek. Ons hoort u dat niet tegenspreken.

  • HET CONCERT: Jacle Bow en Barely Autumn in de AB Club op 20/2.
  • IN EEN ZIN: Jacle Bow had geleerd zijn krachten beter te doseren en bewees nu dat het ook effect kan sorteren zonder voortdurend op het gaspedaal te gaan staan.
  • HOOGTEPUNTEN: Hideaway, Whatever You Might Find, Nothing Gets Me Excited, How Do You Think It Feels, High For Your Over, Rightless, Jump Into the Fire…

Het aperitief werd voor de gelegenheid geserveerd door Barely Autumn, de band van zanger, gitarist en songwriter Nico Kennes. De man bedenkt verstilde, herfstige liedjes die weifelen tussen weemoed en melancholie en samen met zijn drie gezellen mikte hij zijn emotionele pijlen recht naar ons hart. Zeker, zijn introverte indiepop was bestoven door Eels (Losing Ground), Grandaddy (Abortion) en Sophia (het prachtige Go Your Way), maar als u het ons vraagt valt op zulke voorbeelden weinig af te dingen. Vooral ook omdat Barely Autumn die invloeden op een persoonlijke manier verwerkt. De groep, die over kwikzilveren melodieën beschikt, rolde bij momenten overigens ook vervaarlijk met haar spierballen, zoals in het door kregelige gitaren voortgestuwde en met postrock flirtende Coming Home.

Support-act Barely Autumn beschikte over kwikzilveren melodieën, maar rolde bij momenten ook vervaarlijk met haar spierballen.

Naast nummers uit zijn titelloze debuut, dat in september 2017 tot ons kwam, gaf het kwartet alvast een voorsmaakje uit zijn tweede plaat die inmiddels is ingeblikt en, als alles goed gaat, later dit jaar wordt uitgelaten. Tijdens Day Drinking haalden de keyboards de overhand en in Tinder kregen twee synths het gezelschap van een xylofoontje. Petty kwam traag en mijmerend voor de dag, terwijl afsluiter Grown/BT duidelijk maakte dat de indie van de heren ook echt kan sprankelen. Jammer genoeg werd Innocence, dat vorig jaar nog een facelift kreeg van de New Yorkse experimentele elektronicaproducer Afrikan Sciences, dit keer overgeslagen. Niettemin wist Barely Autumn ons zeer te bekoren, zelfs met de lente voor de deur. Tja, ook in de muziek is het klimaat niet meer wat het geweest is.

Barely Autumn
Barely Autumn© Yvo Zels

Geen energierepen nodig

De feestvarkens van de avond waren uiteraard Jacle Bow, drie jaar geleden nog uitschieters bij De Nieuwe Lichting van Studio Brussel. Niet dat je de heren van echte nieuwlichterij kon beschuldigen: op hun debuut What’s All the Mumble About uit 2017 etaleerden ze namelijk een potige, klassieke rocksound met veel knipogen naar John Lennon, The Faces en The Rolling Stones. Die muzikale ingrediënten uit de sixties en seventies werden echter zo trefzeker in hun sound verwerkt, dat weerstand bieden nutteloos was. De heren hadden niet bepaald energierepen nodig om je een goedgeplaatste stomp in je maag te verkopen.

Ambitieus en ondernemend waren ze ook: nog voor hun eerste plaat het licht zag, organiseerden ze op eigen houtje al een tournee langs de Amerikaanse westkust, waarbij ze in amper 22 dagen twintig optredens afvinkten. Geen wonder dat de powers that be bij het multinationale Warner als één blok vielen voor de groep.

De solo’s van Jacle Bow waren zo snijdend dat de AB zich genoodzaakt zag behalve gratis oordopjes ook pleisters en snelverband ter beschikking te stellen.

Vanaf morgen ligt Whatever You Might Findin de winkelrekken. En net als zijn voorganger werd die plaat vakkundig geproducet door Mario Goossens van Triggerfinger. In compositorisch opzicht mogen we beslist van een grote stap voorwaarts gewagen: de songs klinken melodieuzer en stilistisch veelzijdiger, terwijl Jacle Bow zijn krachten beter doseert en bewijst dat het, zoals in opener Run Part #2, ook effect kan sorteren zonder voortdurend op het gaspedaal te gaan staan.

Pleisters en snelverband

De groep speelde hecht en strak, blaakte van het zelfvertrouwen en bleek aan dynamiek zeker geen gebrek te hebben. Zanger-gitarist Jonas Bastijns, een meneer met meer dan één grove korrel in de stem, leek in de wieg gelegd om in de schijnwerpers te staan. Maar het niet zo geheime wapen van Jacle Bow was zonder twijfel snarengeselaar Karel Van Mileghem, een natuurtalent dat een heel arsenaal gitaren achter zich aan sleepte en alle soorten vuurwerk in de vingers had. Hij bewerkte de snaren als een bezetene, etaleerde geïnspireerd slidespel en diepte solo’s op die zo snijdend waren dat de AB zich genoodzaakt zag, behalve gratis oordopjes, ook pleisters en snelverband ter beschikking te stellen. Live zwol het trio (met de flink doormeppende drummer Joris Thys als derde man), dank zij de aanwezigheid van toetsenspeler Frank Oliver James en de puike bassiste Hanne Vandekerckhove, overigens op tot een uit de kluiten gewassen kwintet.

Jacle Bow
Jacle Bow© Yvo Zels

Whatever You Might Find, met een volvette orgelsolo, en Hideaway dienden zich aan als gedreven rockers. Het funky Mysterious Guy, met hoge eunuchenstemmetjes ter hoogte van het refrein, herinnerde zowaar aan Duran Duran en INXS. Toch vielen er ook relaxte momenten te noteren: in Alone en Nothing Gets Me Excited durfde Jacle Bow al eens de rem in te duwen zonder per se aan kracht in te boeten.

Tijdens In Time kreeg de groep hoog bezoek: Raymond van het Groenewoud, die in de studio al op de track had meegespeeld, kwam zijn pianosolo-met-één-hand ook live nog eens overdoen en stortte zich vervolgens, als leadzanger, op twee songs van zijn oude held Lou Reed: How Do You Think It Feels en Oh Jim (allebei uit Berlin).

Jacle Bow stónd er, en beschikt live over ruim voldoende kerosine om komende zomer diepe gaten in de festivalpodia te schroeien.

Naar het einde van de set toe diepte Jacle Bow enkele oudere radiohits op (High For Your Lover, Rightless, Suit Yourself), om tijdens de bissen een zwartgeblakerde versie van Harry Nilssons Jump Into The Fire af te vuren. De groep stónd er, kortom, en beschikt live over ruim voldoende kerosine om komende zomer diepe gaten in de festivalpodia te schroeien.

We zijn er nog steeds niet achter wat een Jacle Bow nu precies is, maar van één ding zijn we zeker: het tuig schiet altijd raak.

Setlist: Run Part #2 / Hideaway / Whatever You Might Find / Mysterious Guy / I’m Already Gone / Alone / Nothing Gets Me Excited / In Time / How Do You Think It Feels? / Oh Jim / High For Your Lover / Insane / Lucky / Rightless // Jump Into The Fire / Suit Yourself.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content