Black Midi in de Beursschouwburg: meesters van de georkestreerde chaos

Black Midi in de Beursschouwburg © Yvo Zels

‘The weirdest buzz band of the year’, schreef The Guardian onlangs over Black Midi. Een juiste inschatting, want zelden werd een zootje atonale dwarsliggers in de vakpers zo gehypet als dit kwartet. Ook in de Brusselse Beursschouwburg zag het zwart van het volk.

HET CONCERT: Black Midi in Beursschouwburg, Brussel op 10/10.

IN EEN ZIN: De muzikanten bleken zo strak op elkaar ingespeeld en hun instrumentarium zo goed te beheersen dat ze na iedere muzikale aardverschuiving toch weer op hun pootjes terecht kwamen.

HOOGTEPUNTEN: 953, Western, bmbmbm…

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE: Black Midi zocht op geen enkel moment contact met het publiek en hield potentiële quotes dus op zak.

De BRIT School, een soort popacademie in Croydon, heeft de voorbije jaren met Adele, Kate Nash en Leona Lewis al heel wat populaire sterren en sterretjes afgeleverd. Net zo goed leerden FKA Twigs en Kate Tempest er de knepen van het vak. Maar de eigenzinnigste studenten van het instituut, die vonden elkaar bij Black Midi – zelf schrijven ze alles in kleine letters-, een band die dermate buiten de lijntjes kleurt dat je hem in geen lichtjaren overdag op de radio zult horen.

Het gezelschap lapt alle regeltjes over de harmonische opbouw van een song vrolijk aan zijn laars. Want waarom zou je je laten beperken door een melodie als experiment en vrije improvisatie zoveel leuker zijn? Waarom zou je de luisteraar behagen als je hem voor hetzelfde geld in verwarring kunt brengen met oorverdovende noise-erupties en een ontregelende ritmiek?

De leden van Black Midi zijn jonge twintigers met een eigen visie, die zich liever verdiepen in het werk van twintigste-eeuwse componisten als Alfred Schnittke of Bela Bartók dan in de erfenis van, pakweg, The Beatles. Hun in juni verschenen eerste langspeler Schlagenheim,, genoemd naar een fictieve stad, is dus allesbehalve easy listening. Hun hoekige sound wortelt weliswaar in postpunk (denk aan Public Image Ltd en The Fall), maar vindt tegelijk een voedingsbodem in de New Yorkse no wave van Arto Lindsays DNA, de mathrock van Battles, de onprettig gestoorde neopsychedelia van The Butthole Surfers en de prog-traditie van King Crimson of Van der Graaf Generator.

Knarsen en malen

Het meest van al heeft Black Midi echter gemeen met de anything goes-attitude van Ghostigital. Net als dat IJslandse combo hebben de Londenaars een viscerale hekel aan regeltjes en compromissen en net zo min als Einar Örn schrikt frontman Geordie Greep terug voor een gulle dosis theatraliteit. Wie bij Black Midi speelt, moet overigens zeer goed kunnen tellen: het viertal goochelt met de waanzinnigste maatsoorten en schrijft nummers die zich, zoals ten overvloede bleek in de Beursschouwburg, in minstens vijf richtingen tegelijk ontwikkelen. Het heeft iets van een bolide waarvan de wielen los komen terwijl ze tegen driehonderd kilometer per uur door een iets te scherpe bocht raast.

De set werd ingezet met Near DT, MI, een vernietigende aanklacht tegen het politieke gekonkel in Flint, Michigan dat in 2014 leidde tot een grootschalige drinkwatervergiftiging. Hier stond het parlando van bassist Cameron Picton centraal, net als in het later op de avond gespeelde A Song For Thinning Whistle (Truck), een soort hoorspel dat door de anderen ter plekke van een soundtrack werd voorzien.

Black Midi week aanhoudend af van de platgetreden paden met onverwachte tempowisselingen, malende en knarsende noise en messcherpe, metalige gitaren die om de haverklap derailleerden. In 953 leidde de bloeddorstige attaque van het gezelschap alvast tot een eerste hoogtepunt. Explosieve momenten werden afgewisseld met ingehouden passages, snel met traag, hard met zacht.

De muzikanten toonden zich meesters van de georkestreerde chaos, want ook al sneuvelde er al eens een denkbeeldige ruit of vloog een deur uit haar hengsels, de vier van Black Midi zijn zo strak op elkaar ingespeeld en beheersen hun instrumenten zo goed dat ze na iedere muzikale aardverschuiving toch weer op hun pootjes terecht kwamen.

De meeste nummers waren gebouwd op een brutale ’take it or leave it’-ethiek: toen tweede gitarist Matt Kwasniewski-Kelvin even de microfoon opeiste, was het resultaat zelfs onversneden hardcore. Maar behalve stompen in je maag trakteerde Black Midi af en toe op verrassend windstille momenten, waarop de heren blijk gaven van finesse en fraaie tweestemmige motiefjes uit de snaren plukten. Met het stuwende Talking Heads bewezen ze dan weer dat ze best ook toegankelijk uit de hoek konden komen.

Tekst gaat verder onder de foto.

Black Midi in de Beursschouwburg
Black Midi in de Beursschouwburg© Yvo Zels

Geordie Greep -door een criticus al omschreven als ‘froggy-voiced‘, zocht voortdurend de juiste balans tussen emotionaliteit, cynisme en bijtend maatschappelijk commentaar. Alleen jammer dat zijn stem af en toe werd overschaduwd door de wall of noise die door zijn vrienden werd opgetrokken. Maar telkens wanneer de songs iets te esoterisch dreigden te worden, slaagde drummer Morgan Simpson er op een verbluffende manier in de dynamiek te herstellen. Met Western en het exuberante bmbmbm gaf Black Midi het publiek de genadeslag.

Dat het kwartet over durf, verbeelding en meer dan gemiddeld technisch kunnen beschikt, was na zijn Brusselse passage overduidelijk. Maar tegelijk leken de heren iets te vol van zichzelf -op geen enkel moment stuurden ze aan op interactie met de toeschouwers- en klonk hun muziek ook net iets te navelstaarderig en beredeneerd. Anderzijds staat Black Midi nog maar aan het begin van wat een hoogst opwindend traject zou kunnen worden en heeft het verbeelding op overschot. U mag de groep dus gerust één van de revelaties van dit jaar noemen. Maar opgelet: dit is geen band voor doetjes.

DE SETLIST: Near DT, MI / 953 / Of Schlagenheim /New song 1 / Speedway / New song 2 / A Song For Thinning Whistle (Truck) / Ducter / Talking Heads / Years Ago / Western / bmbmbm.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content