Jaren van persoonlijke en professionele twijfel laten hun sporen na op Woman of Faces, de langverwachte tweede plaat van Celeste.
Een met lichte heesheid gezegende stem, en muziek die tussen pop, jazz, soul en blues struint: het leverde Celeste vijf jaar geleden meer bewonderende dan kritische vergelijkingen op met Amy Winehouse en Billie Holiday.
Maar gebakken was haar broodje daarmee niet. Een liefdesbreuk deed de Britse zangeres even haar voeling met muziek verliezen. Ook de spanning op haar relatie met label Polydor vrat veel energie weg. Onlangs nog kapittelde ze in een instagrambericht haar platenbazen om het gebrek aan steun.
Moed samenrapen, rechtkrabbelen en terugvechten zijn dan ook centrale thema’s op Woman of Faces. Celeste gaat die te lijf met orkestrale, cinematografische jazzpop – dank u, Londen Contemporary Orchestra – en heel veel emotie. Dat percussie grotendeels achterwege blijft, lijkt moedig in een popcontext. Celeste voelt zich niet geroepen om hedendaags te klinken, maar blijft trouw aan haar ietwat ouderwetse smaak.
Ouverture On with the Show heeft met zijn melodramatische crescendo veel weg van een open sollicitatie om ooit de themasong voor een James Bondfilm te mogen zingen. Al maakt Celeste die ambitie in feite al waar met het nog grandiozere This Is Who I Am, dat sinds vorig jaar bekendstaat als lijfmelodie voor de tv-bewerking van de spionagethriller The Day of the Jackal.
Tussen die twee loeiende energiecentrales in steekt Celeste gelukkig minder Shirley Bassey en Adele naar de kroon. Het pastorale Keep Smiling zit dichter bij Nick Drake dan bij John Barry. Time Will Tell steekt van wal met enkel een zachte jazzgitaar – al nemen de strijkers snel het roer over. Voor People Always Change stelt Celeste zich statig naast een concertpiano op. Die passages laten je volop de diepte, kracht en fragiliteit van haar timbre savoureren.
Toch merk je ook hoe conservatief Celeste omspringt met het orkestrale luik, zeker als je net Rosalía’s experimentele kunst- en vliegwerk met het London Symphony Orchestra hebt gehoord. Eén keer mikt de plaat toch op de verrassing. Maar dat levert Could Be Machine op, een onding dat een electrorockbeat met de nuance van een boorhamer serveert.
Weer zo’n toegeving aan de platenfirma waarover ze ten tijde van haar debuut Not Your Muse ook al klaagde? Woman of Faces is vaak knap, maar nog niet de klepper die Celeste in zich heeft.
