Wet Leg overleefde de hype, kweekte spiermassa, en viert met hun tweede album de liefde en lust.
Eind juni, Glastonbury. Wanneer Wet Leg voor de tweede keer aantreedt op het grootste festival van het VK, trappen ze hun set af met de cirkelzaaggitaren van Catch These Fists, de eerste single uit Moisturizer. ‘I know all too well just what you’re like / I don’t want your love, I just wanna fight’, sneert Rhian Teasdale richting opdringerige venten op de dansvloer, terwijl ze in hotpants en croptop haar strakke biceps showt. Een entree als perfecte showcase voor Wet Leg 2.0: gespierder en assertiever, de weerhaakjes een tikje groter en scherper.
Teasdale zat samen met Hester Chambers in een reuzenrad, toen de jeugdvriendinnen in 2018 beslisten om een band op te richten. Wat volgde, was een rollercoaster. Hun debuutalbum op nummer één, Grammy’s, een tour met Harry Styles, complimenten van Iggy Pop, Lorde, en Dave Grohl. Niet slecht voor een bandje dat het bubblegumgehalte in hun muziek nooit onder stoelen of (lig)banken wilde steken, en elk greintje sérieux counterde met zelfrelativering, sarcasme, en een gezonde dosis onderbroekenhumor.
Dat is anders op Moisturizer. En toch ook niet. Met sterke hooks en gevatte teksten kom je een heel eind, leerde Wet Leg uit hun blitzkriegsucces. Ook Blondie, The Breeders, The Strokes, en Courtney Barnett vonden de rock-’n-roll niet opnieuw uit, en blijven herkenbare invloeden. Hoogstens staat de muur van gitaren in songs als Pond Song en Pillow Talk iets steviger overeind. ‘If you ask me nicely, you know that I’ll let you be on top’, dramt Teasdale op die laatste. ‘Practicing your origami / Fold me over / Hit the spot’. Want daar wordt het dus wel serieus: de liefde, die niet langer met tenenkrommende woordspelletjes of cynische dubbele bodems wordt bezongen, maar rechttoe rechtaan.
En ze heeft het goed zitten, die Rhian Teasdale. ‘I took a breath, jumped off the cliff, because you told me to’, klinkt het doodgemoedereerd destructief over een logge basriff in CPR. ‘You’re the rock to my roll / You’re the sand between my toes / Sweet baby girl, we go like salsa and Doritos’ gaat het zeemzoet zuchtend in Don’t Speak. De rijmende romantiek piekt in Davina McCall, dat zijn titel haalt bij een Britse tv-presentatrice: ‘I’ll be your Shakira / Whenever, wherever / You know I’ll come sailing / Through the stormy weather’. Dan toch een beetje tenenkrommend dus, maar anders.
