Nog tot het einde van deze maand halen we elke dag een zomerhit onder het stof vandaan. Vandaag: ‘Marina’ van Rocco Granata.
DE ARTIEST? Rocco Granata
DE HIT? Marina
HET JAAR? 1959
DE IMPACT? Misschien wel het bekendste nummer dat ooit door een Belg werd gecomponeerd. Van de originele versie gingen zes miljoen exemplaren over de toonbank, maar alle covers samen hebben een oplage van rond de 100 miljoen.
In 1959 wil de jonge mijnwerkerszoon Rocco Granata graag een plaatje opnemen met zijn kwintet. Helaas heeft dat plaatje twee kanten en heeft Granata maar één afgewerkt liedje, Manuela. Maar wat met die B-kant? Inderhaast duikelt Granata nog Marina op, een nummer waarvan de tekst nog niet af is. Met de accordeon in de hand improviseert Rocco dan maar het refrein in de studio. De laatste seconden vult hij in met no no no no no no.
Geen enkele platenmaatschappij is geïnteresseerd in het plaatje, zodat Granata de eerste 300 exemplaren in eigen beheer moet uitbrengen. Met die exemplaren schuimen Rocco en zijn vrienden de jukeboxen in de omgeving af. Enkele weken later gebeurt het mirakel: iedereen is wild van het schijfje. Niet van Manuela, wel van Marina.
Het wereldwijde succes van het nummer zorgt voor heel wat anekdotes. Volgens John Kennedy’s memoires durfde de president het liedje weleens te fluiten. In de biografie van wielericoon Fausto Coppi kun je dan weer lezen dat de Italiaanse radio Marina grijsdraaide op de dag van Coppi’s begrafenis. De legende werd nog groter door de vele artiesten, van Dalida tot Louis Armstrong, die hun eigen versie van Marina op plaat stansten.
In de jaren 80 blaast Granata zijn Marina nieuw leven in met een stevige newbeatremix.
Dat doet ook de film Marina uit 2013, met Matteo Simoni in de hoofdrol. Ook Simoni waagt zich aan een cover van de evergreen, zodat opnieuw een generatie dat gauw geschreven B-kantje ontdekt.
