Nourished By Time, de missing link tussen Prince en Daft Punk

Maak kennis met Nourished by Time, een veelzijdige r&b-crooner die de menselijke natuur op houseritmes laat botsen met de prioriteiten van het kapitalisme. ‘‘Tien jaar lang gaf niemand een zak om mijn muziek.’

In de popmuziek is het aartsmoeilijk om te ontsnappen aan clichés. Maak gerust de oefening, en denk aan een liefdesliedje. De kans is groot dat u belandt bij een lofzang of een afscheidsbrief aan een toekomstige, huidige, of voormalige beminde. De sfeer is romantisch of melancholisch. Denk nu aan een protestsong. Dat moet een soort sloganesk pamflet zijn, een preek tegen het gezag van de dag, de toon provocerend of moralistisch. Het zijn verschillende tinten in het spectrum van de pop die moeilijk mengen. Tenzij je Marcus Brown heet, alias Nourished by Time, en je met dezelfde bronstige r&b-bariton zowel het recht op staken als de valkuilen van de liefde bezingt.

Seks en socialisme

‘I need a girl to cause a little civil unrest’, croont Brown in Baby Baby, een track uit zijn tweede album The Passionate Ones. ‘If we all strike right now, the gravy train stops.’ Verleidelijke crooner of bevlogen militant, als Nourished by Time weigert Brown om onderscheid te maken – of je nu een vakbondsman, een dokter, of een sekswerker bent, we willen allemaal passie in ons leven, ‘iets om belangrijk te vinden, en te beschermen’, vertelt hij aan The Face. Dus zocht en vond Brown naar eigen zeggen een manier om het over zowel liefde als linkse ideologie als existentialisme te hebben, in één en hetzelfde popformaat. Timmerend aan die gulden middenweg gooit hij alle clichés overboord. De zoektocht naar het summum van zijn eigen passies verliep met het nodige geduld. Gekoesterd door de tijd, zoals zijn artiestennaam luidt.

‘Niemand gaf er een zak om, tien jaar lang’, liet de dertigjarige Brown optekenen bij The Line of Best Fit, over zijn muziek. Op zijn zeventiende was hij van Baltimore naar Boston verhuisd om er te studeren aan het prestigieuze Berklee College of Music, waar hij met zijn tegendraadse ideeën docenten in de gordijnen jaagt. Terwijl hij zijn dromen najaagt, knoopt hij overdag de touwtjes aan elkaar als rekkenvuller, boekenverkoper, kapper en tennisinstructeur. ’s Avonds perst hij er de laatste restjes energie uit op synths, samplers en drumcomputers. ‘Ik deed het niet omdat mensen er iets om zouden geven, maar omdat het me gelukkig maakt. Zelfs een song schrijven die niemand zal horen vervult me met vreugde.’ Het keerpunt komt er in 2023, met de release van zijn debuut Erotic Probiotic 2. Onder meer Pitchfork en The Guardian zijn laaiend enthousiast over de genre-overschrijdende songs over seks en socialisme, tracks die zowel in de slaapkamer als op de dansvloer of barricades tot hun recht komen. Ook op The Passionate Ones laat Nourished by Time de menselijke natuur botsen met de prioriteiten van het kapitalisme, op het ritme van deephouse en r&b, slaand en zalvend, simultaan dromerig en opzwepend.

Ontsnappingsroute

Zijn unieke sound vastpinnen op één of twee referenties is moeilijk, blijkt uit de jubelrecensies. Naargelang de bron ligt de klemtoon op de new jack swing van de nineties, new wave, decadente dance, of wazige synthpop. Er wordt gestrooid met namen als Prince, The Blue Nile, en Barry White. Zelf noemt Marcus Brown onder meer de harmonieën van Elliott Smith, studiokluizenaar Sly Stone, de Kanye West van College Dropout, en zelfs Meat Loaf met zijn theatrale uithalen als inspiratiebronnen. Hij pikte voor het eerst een gitaar op nadat hij Slash van Guns N’ Roses bezig zag in een videoclip van Michael Jackson. Daniel Lopatin, de producer die zich als Oneohtrix Point Never in de conceptuele elektronica ophoudt, maar die ook samenwerkt met popartiesten als The Weeknd en FKA Twigs, omschrijft Nourished by Time als ‘Arthur Russell meets Daft Punk maar dan in de diepe r&b. De enige nieuwe muziek waarvan ik zweer dat ze next level is.’ Tyler, The Creator, zelf geen vreemde van een pluralistische benadering van muziek, noemde hem in een interview op Apple Music ‘a cool dude’, één van de artiesten die tegenwoordig naast Little Simz en Sault in zijn playlist bivakkeren.

Marcus Brown blijft intussen rustig, onder alle nieuwgevonden aandacht en lof. Dat hij het opneemt voor de dromers en de vechters is evident, vindt hij, omdat hij zelf een dromer en een vechter is. ‘You know he’s got a purpose / But he’s always working / Trying to beat the system’, zingt hij in 9 2 5, een van die bevreemdende, even verleidelijke als geëngageerde dansvloerhybriden op zijn nieuwe plaat. ‘Manifest a vision / Working restaurants by day / Writing love songs every night.’ Wat begint als een ontsnappingsroute uit de monotone, dagelijkse sleur ontvouwt zich als een levenslijn richting een nieuw leven vol mogelijkheden. Er is hoop voor ons allemaal, lijkt Nourished by Time op die manier te preken, zolang er een greintje passie is.