Kanye West heeft het de laatste jaren wel erg bont gemaakt, en na de release van zijn oninteressante plaat Vultures is de liefde tussen hem en Knack Focus-redacteur Tobias Cobbaert definitief voorbij.
Het werd al een hele hoop keren aangekondigd en weer uitgesteld, maar afgelopen weekend is het effectief gebeurd: Vultures, het nieuwe album van Kanye West in samenwerking met Ty Dolla $ign, is op streamingplatformen verschenen. Op het moment van schrijven heb ik de plaat nog maar anderhalve keer doorgeluisterd. En dat komt niet eens doordat het muzikaal allemaal vrij pover in elkaar zit. Het erbarmelijke Jesus Is King heb ik ook meerdere kansen gegeven voordat ik het definitief naar de digitale prullenbak doorverwees. De laatste tijd heeft Kanye West het me gewoon heel moeilijk gemaakt om nog echt geïnteresseerd te zijn in zijn werk.
Een paar jaar geleden was mijn complete apathie tegenover een nieuw project van Kanye West nochtans ondenkbaar geweest. Elke nieuwe albumrelease vond ik een opwindend evenement. Zelfs het nodeloos opgeblazen circus rond het album Donda in 2021 heb ik geamuseerd gevolgd. Bijna al zijn platen vind ik op z’n minst interessant, en in de meeste gevallen gewoon steengoed. En in zekere zin heb ik zelfs mijn diploma Taal- en Letterkunde aan Kanye te danken. In mijn bachelorproef heb ik namelijk de teksten op zijn album My Beautiful Dark Twisted Fantasy geanalyseerd via de lens van post-modernistische poëzie.
Turbulente liefde
Mijn liefde voor Kanye is weliswaar nooit zonder kanttekeningen geweest. De manier waarop hij in zijn teksten over vrouwen praat is nooit echt progressief geweest, en voor elke twee slimme bars die hij rapte kwam er ook een puberale kwinkslag die met de ogen deed rollen. Maar doorheen zijn carrière was Kanye een artiest die altijd onvoorspelbaar was, die zichzelf met elke plaat heruitvond, en ook iemand die ook écht iets te zeggen had als je bereid was om doorheen al het circus te kijken. Zo vind ik 808s & Heartbreak en The Life of Pablo oprecht pakkende platen, en is My Beautiful Dark Twisted Fantasy geniaal omdat Kanye erin slaagt om zowel een megalomane narcist te zijn als diep in zijn complexe ziel te laten kijken.
Ook zijn capriolen buiten de studio waren controversieel, maar leken op z’n minst een doel te hebben. Toen hij in 2005 op livetelevisie zei dat George Bush geen moer gaf om zwarte mensen, naar aanleiding van hoe die met de rampspoed na Orkaan Katrina omging, was dat oprecht cool. De manier waarop hij Taylor Swift in 2009 onderbrak toen ze een VMA Award in ontvangst nam om te zeggen dat Beyoncé die eigenlijk verdiende was boertig, maar het zorgde er wel voor dat een anders suffe awardshow zich plots in het collectieve geheugen wist te nestelen. En zelfs toen Kanye met Donald Trump begon te dwepen, beweerde hij dat hij dat niet uit politieke overtuiging deed, maar om aan te tonen dat zwarte mensen allemaal individuen met een eigen mening zijn en niet allemaal in hetzelfde progressieve hoekje geduwd kunnen worden. Hoewel ik veel vraagtekens had bij de manier waarop hij die boodschap bracht, was er tenminste een boodschap.
Aan de Kanye van de laatste jaren is daarentegen niets subversief meer. Eerst was er de beschamende manier waarop hij omging met zijn scheiding van Kim Kardashian. Zo kocht hij bijvoorbeeld het huis tegenover het hare, wat alleen maar als intimidatie gezien kan worden, en bracht hij een videoclip uit waarin hij haar nieuwe vriend Pete Davidson vermoordde. En dan was er natuurlijk de anti-semitische spiraal waarin Kanye belandde. Plots opende hij alleen nog maar zijn mond om samenzweringstheorieën over Joden te verspreiden en sprak hij openlijk zijn adoratie voor Adolf Hitler uit. Daarnaast begon hij te dwepen met Burzum, het blackmetalproject van de veroordeelde moordenaar en openlijke witte suprematist Varg Vikernes. Dit zijn niet langer aangebrande uitspraken die via controverse iets interessants proberen te zeggen. In het beste geval zijn het puberale uitschuivers van iemand die denkt dat choqueren automatisch interessant is, in het slechtste geval is het niet minder dan haatzaaierij.
Kunstenaar en werk scheiden
En zo kom ik bij Vultures, de zonet uitgebrachte plaat waar ik simpelweg niet van kan genieten. Er zijn mensen die beweren dat je de artiest en het kunstwerk van elkaar moet scheiden. En in veel gevallen ben ik het daar ook volmondig mee eens. Ik luister best wel wat muziek van mensen die iets op hun kerfstok hebben, of ik geniet van films van regisseurs zonder blanco strafblad. Maar bij Kanye is die scheiding onmogelijk te maken. Het favoriete onderwerp van Kanye West om over te rappen is Kanye West. Zoals eerder gezegd leverde dat op platen als My Beautiful Dark Twisted Fantasy razend interessante resultaten op. Maar Vultures staat vol teksten als ‘How I’m anti-Semitic? I just fucked a Jewish bitch’. Niet alleen laat Kanye op geen enkel moment blijken dat hij beseft hoe schadelijk zijn uitspraken zijn, hij wentelt zich vol trots in zijn schurkenimago. Precies een tiener die op het internet pronkt met zijn ‘donkere humor’ die eigenlijk gewoon bestaat uit racistische uitspraken.
Dat is niet alleen problematisch, het is ook gewoon… saai. En als er nu één woord is dat ik vroeger nooit met Kanye geassocieerd zou hebben, dan is het wel ‘saai’. Zelfingenomen? Controversieel? Onbeschoft? Allemaal toepasselijke adjectieven, maar saai was hij nooit. Tot nu.
Ik hield van Kanye. Het was een turbulente relatie, maar ik heb er ook veel moois uit gehaald. Door mijn complete desinteresse in Vultures is het duidelijk geworden dat die liefde definitief voorbij is. En ik moet eerlijk toegeven dat dat me toch een beetje pijn doet. Van alle mainstream artiesten vond ik Kanye altijd met gemak de allerinteressantste, en het is geen mooi schouwspel om zo iemand zo hard van zijn voetstuk te zien vallen. Maar soms moet je in je eigen belang mensen loslaten waar je ooit om gegeven hebt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier