Afgelopen weekend werden de Heerse bossen voor de negende keer op rij omgetoverd tot lokaal muziekparadijs. Het werd een bijzondere kennismaking met een nieuwe generatie artiesten, die niet op haar mondje gevallen is.
Dennenbomen die met lichtslingers zijn uitgedost. Giechelende kinderen die in het water plonzen. Een boerderij waar bier wordt gemolken. Wie denkt dat hij voor een idyllisch festival naar Nederland moet trekken heeft ongelijk, dat bewijst het sprookjesachtige Deep in the Woods. Met een main stage zo groot als een Ardense boshut en een handvol gezellige foodtrucks zou het festival het kleine zusje van Best Kept Secret Festival of Down the Rabbit Hole kunnen zijn. Alleen is de sfeer hier intiemer, het publiek gemoedelijker en zijn de artiesten ongebruikelijker.
Dansen zonder pardon
Het was al donker toen we vrijdagavond het met regenboogkleuren verlichte bos instapten. De warme, exotische klanken van de Belgisch-Boliviaanse beatmaker Susobrino (****) weergalmden als een lokroep tussen de bomen en voerden ons ver weg van het koude gebladerte, naar een plek ergens diep in de Zuid-Amerikaanse jungle. Amper een jaar geleden ging de Limburgse Indiana Jones daar op geluidenjacht, wat hem zijn fascinerende eerste ep Mapajo opleverde.
Tijdens de eerste avond van Deep in the Woods toonde de beloftevolle artiest zich niet alleen als producer, maar ook als snarenvirtuoos. ‘The next song is bossa nova. The definition of bossa nova is: you have to dance’, grinnikte hij schaapachtig terwijl hij zijn gitaar vastnam en als een bezetene begon te tokkelen. Met een draai aan de knoppen liet hij de traditionele klanken organisch evolueren tot aanstekelijke dance die velen de ziel uit hun lijf liet dansen en enkelingen indianenkreten deed slaken.
Nog in trance van zoveel grooves kwamen we aan bij het hoofdpodium, waar Charlotte Adigéry (****) klaarstond om een nieuw feestje in gang te steken. Samen met sidekick Boris Zeebroek schuimde ze afgelopen zomer zowat alle Belgische festivalpodia af. Volgens de zangeres mocht een derde passage bij het Ardense wild daar in geen geval aan ontbreken.
Of toch? Toen enkel de eerste vier rijen de ledematen los zwierden op topschijven als 1,618 en High Lights, zei Adigéry het recht voor de raap: ‘Ik heb jullie energie nodig. Niet flauw doen, de kindjes zijn al gaan slapen!’ Hoewel de Gentse gazelle vervolgens op meer bijval kon rekenen tijdens Paténipat, het pompende tribaltechnonummer dat zoals gewoonlijk het absolute hoogtepunt van de set was, kwam het niet tot de uitbarsting waarvoor ze zo haar best had gedaan. Wij namen de opzienbarende performance van Adigéry mee naar onze tent, waar onze voeten nog heel de nacht zachtjes de maat bleven tikken in onze slaapzak.
Loskomen van de zwaartekracht
In de namiddag van de tweede festivaldag werden we aangenaam verrast door Stadt (****), de Gentse indierock- en psychedelicaband die begin dit jaar op de proppen kwam met een nieuw album na vier jaar van relatieve afwezigheid. Als enige rockact op de affiche had Stadt een monopolie, waar het duchtig gebruik van maakte. Vooral toen de handen van Fulco Ottervanger tijdens Thuissfeer snelheidsrecords braken op de synthesizer, bassist Joric Cool zichzelf nagenoeg verloren tokkelde, gitarist Frederik Segers in een scheurende solo ontvlamde en zijn broer-drummer Simon zich te midden van die draaikolk staande hield, maakte ons hart een sprongetje, ook al stonden we op dat moment in de file voor zoete aardappelfrietjes.
De tweede avond werd rustig ingezet met de laidback vibes van YellowStraps (****), het door LeFtO aangeprezen hiphopcollectief dat in 2014 een Red Bull Elektropedia Award won voor meest beloftevolle artiest. Tijdens Deep in the Woods brachten de Brusselaars een intieme duoset, geflankeerd door een gitaar en samplepads.
Het duo zong de eerste tien minuten voor een open plek, maar overtuigde het publiek dan toch om het kampvuur in te ruilen voor het podium. Met hoogvlieger Blame rukten ze de zwaartekracht weg van onder onze voeten. Plotseling zweefden we in een universum van liefde en ongedwongenheid, door de jongemannen vakkundig vormgegeven met sensuele soulprogressies, luchtige hiphopbeats en zweverige vocals. Ze kregen er een horde wiegende lichamen voor terug.
Deep in the Woods zet met terechte trots in op jonge, beloftevolle artiesten. Deze editie was Martha Da’ro (*****) daar het opmerkelijkste voorbeeld van. Het Angolese multitalent – u kent haar ook als actrice in Black en Over water – stelde verschillende songs aan ons voor die na de jaarwisseling zullen verschijnen op debuutep Rosi.
Met een attitude à la Missy Elliott, dansmoves waar menige jonge vrouw jaloers op is en een unieke, bijna kinderlijke soulstem wierp Da’ro zich op als blikvanger van de avond. De kwetsbare manier waarop de jonge zangeres zich volledig bloot legde voor haar publiek, maakt van Da’ro een unicum. We zagen haar niet alleen als gebroken jonge vrouw die haar hart uitstortte in een a-capellaballade over verwelkte liefde, maar ook als onverwoestbare diva voor wie iedereen in de hele wereld de allerhoogste boom in kon.
Dat laatste was vooral van toepassing op Ayuwe, waarbij Da’ro ons er met een stem als een klok en de armen boven zich uitgestrekt van overtuigde dat we het leven in eigen handen moeten nemen. Geen slechte boodschap voor een generatie die worstelt met keuzestress en een smartphoneverslaving. In combinatie met de dreunende bassen kwam het nummer binnen als een mokerslag.
Van hoogintellectueel naar verstand op nul
Nog nazinderend van het vorige optreden wachtten we geduldig op Broos/Gyselinck/Laheye (****), dat drie uitzonderlijke vaklui verenigt: Niels Broos op keys, allround oerkracht Lander Gyselinck op drums en zijn Stuff-kompaan Dries Laheye op bas.
‘Wij spelen muziek’: Gyselinck zei het niet zonder de tong in de wang gedrukt, maar met die woorden sloeg hij wel de spijker op de kop. Niet alleen voelden de heren elkaar verbluffend goed aan, ze hadden slechts een milliseconde nodig om te schakelen tussen begeesterende avant-gardejazz en uptempo funk die ons sneller op en neer liet stuiteren dan Duracell-konijnen. Toch kwam het funky einde van de set als een opluchting, want hoewel de verbluffende virtuositeit van de mannen ons vaak verstomde, vonden we het met momenten moeilijk om hun creaties te volgen.
Dat laatste was geen probleem bij Borokov Borokov (***). Het viertal brengt een ophitsende mix van hi-NRG en hardcoremuziek die gedreven wordt door een bonte verzameling synthesizers en Nederlandstalige lyrics. Titels als Half vier, Dansende mensen en Had ik maar wat meer vakantie spreken evenzeer tot de verbeelding als dat ze potten breken.
Borokov Borokov was een uit de hand gelopen dancetrip van begin tot einde. Het nonchalante viertal in witte T-shirts en sportshorts stond geen seconde stil terwijl het een leger pompende bassen en schreeuwerige synths door de versterkers joeg. Op de momenten dat vier paar handen overbodig waren, bungelde zanger Boris Van den Eynden aan de verlichtingsinstallatie. Ondertussen gingen de ledematen van menig toeschouwer alle kanten op, alsof we marionetten waren en de heren op het podium de touwtjes in handen hadden. Het verstand ging volledig op nul: de perfecte manier om de laatste festivalnacht in te gaan.
Tussen de koffie en de kater
Op de laatste festivaldag werd de rust van katerende moeders en vaders en neuspeuterende kinderen verstoord door Juicy (****), het tweetal dat Theo Francken bereidwillig tegen zich in het harnas jaagt en in zijn videoclips al eens een penis op een vuurtje braadt. Het Brusselse duo maakt sappige r&b in een feministisch jasje en bleek de ideale afsluiter van Deep in the Woods 2019.
Met hun witte franjesbroeken, knaloranje truitjes en palmbomen in het haar trok Juicy heel wat nieuwsgierige zielen aan. Hoewel het tweetal enkele verstilde nummers bracht, vonden we hen toch op hun best toen hun kraakheldere stemmen over beklijvende r&b-drums zweefden en ze afwisselend rappend langs de frontstage paradeerden, zoals in Seed and Ride. Hun uitbundige dansmoves lokten heel wat enthousiaste reacties uit bij het publiek, al bedankten we vriendelijk toen er een dansverzoek kwam. ‘Speciale moves’, merkte de achtjarige achter ons op, en beter konden wij het weekend niet samenvatten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
