Juicy, Brusselse r&b met een boodschap: ‘We zijn heus niet bang van Theo Francken’

Ze begonnen hun carrière met covers van seksistische r&b-hits, intussen maakt Juicy zelf r&b met een boodschap. Eentje die niet iedereen kan pruimen. ‘Het probleem is dat je vanaf het podium amper een verschil hoort tussen “jaaaa!” en ‘boooeee!”‘

Voor wie het gemist heeft: vorige maand belandde Juicy in een relletje met Theo Francken nadat ze op Het Groot Verlof in Leuven het nummer Didn’t Knock aan de politicus hadden opgedragen en hem daarbij een klootzak hadden genoemd. Francken reageerde met een verontwaardigd Facebookbericht en de hashtags #zielig en #metuwcenten, maar Juicy lijkt er niet van wakker te liggen wanneer we het damesduo op een zonnig terras in hometown Brussel treffen. Ze zijn nog volop aan het genieten van hun festivalzomer, die hen naar enkele opvallende plekken bracht.

Zaragoza is niet de meest voor de hand liggende tourbestemming.

Sasha Vovk: (lacht) Dat komt omdat we een Spaanse boekingsagent hebben. Grappig wel: we moesten er optreden op een camping, met het gevolg dat zowat iedereen in het publiek halfnaakt was. Vanaf het podium was dat een grappig gezicht.

Julie Rens: Het was er dan ook veertig graden. In België spelen we intussen op festivals als Couleur Café en Dour, maar in het buitenland doen we echt kleine shows. Ik vind die afwisseling net leuk: op zo’n camping moet je harder je best doen om het publiek mee te krijgen.

Op Dour speelden jullie dan weer met een heuse brassbrand én Darrell Cole.

Rens: (knikt) Héél cool. Ze hadden ons gevraagd op de mainstage te spelen, maar dat vonden we toch wat te groot voor ons tweeën. Dus hebben we maar wat volk uitgenodigd.

Vovk: Zo’n uitspattingen kunnen we niet vaak doen – die muzikanten kosten natuurlijk geld – maar het is heel fijn om met andere artiesten samen te werken. Eerder hebben we met een strijkkwartet en de Brusselse jazzband Commander Spoon gespeeld. Zo kunnen we in één moeite ook al onze inspiratiebronnen samensmelten: jazz, klassiek, hiphop, rock…

Intussen maken jullie r&b, maar jullie leerden elkaar kennen in de opleiding jazz aan het Brussels conservatorium.

Rens: Het klikte meteen, en in 2015 vroeg een vriendin ons om op te treden tijdens een tentoonstelling over ongemak. We brachten toen een paar covers van r&b-hits, om met de seksistische lyrics te spotten. Dat was het begin van Juicy, en voor we het wisten stonden we in de Botanique het oeuvre van The Pussycat Dolls, Usher en Justin Timberlake onder handen te nemen.

Vovk: Onze eerste cover was Work It van Missy Elliott.

Rens: (glimlacht) Je hoeft geen man te zijn om seksistische dingen te zingen.

Vovk: Nu, op den duur werd het een beetje raar om in grote zalen te staan met nummers van anderen. Dus wilden we eens kijken wat er zou gebeuren als we zélf nummers schreven.

Waarop jullie als eerste single Count Our Fingers Twice uitbrachten, een nummer over penissen afhakken, met een videoclip waarin jullie – of toch jullie cartoonversies – de daad nogal expliciet bij het woord voegen. Stevige binnenkomer.

Vovk: Die hele eerste ep, Cast a Spell, gaat over vrouwen en hun positie in de maatschappij. We wilden de rollen eens omdraaien en de man reduceren tot lustobject. Op die videoclip zijn toen wel wat boze reacties gekomen, vooral van mannen. (haalt de schouders op) Daar liggen we niet wakker van: als je zoiets uitbrengt, weet je dat je niet uitsluitend schouderklopjes zult krijgen.

Jullie kaarten vaak zware thema’s aan, maar verpakken ze wel in een tongue-in-cheekjasje. Glijdt de boodschap op die manier vlotter naar binnen?

Rens: Bob Dylan maakt niet bepaald jolige muziek, en dat slikken mensen toch ook? Je kunt eender welke boodschap in eender welk genre verpakken. Wij doen het op onze manier.

Vovk: Op onze tweede ep Crumbs, die in maart is verschenen, hebben we het over transgenders en nymfomanen. Niet de evidentste onderwerpen voor popnummers, maar net daarom willen we ze brengen. Muziek heeft een kracht, en die moeten we gebruiken.

Rens: Niet dat alle muziek diepgaand hoeft te zijn. Justin Timberlakes Señorita is een topschijf, ook al is de tekst niet interessant. Soms mag het ook luchtig zijn. Alleen vind ik dat er te weinig geëngageerde artiesten zijn. Ik mis wat revolte.

Die revolte was duidelijk voelbaar in het incident met Theo Francken, die er niet mee gediend was dat jullie hem een klootzak hadden genoemd. Hij eindigde zijn Facebooktirade wel met ‘Ha ja, dit bandje heet Juicy of zoiets’. Fans aan overgehouden?

Rens: We hebben veel bemoedigende reacties gekregen, maar uiteraard ook zure Facebookberichten die we wijselijk hebben genegeerd. Het grappige is dat we Didn’t Knock al veel langer opdragen aan Francken en zijn migratiebeleid. En we gaan dat blijven doen.

Vovk: We waren ons tijdens dat concert ook van geen kwaad bewust. Telkens wanneer we dat nummer spelen krijgen we gemengde reacties en loopt er wel iemand de zaal uit. Het probleem is dat je vanaf het podium amper een verschil hoort tussen ‘jaaaa!’ en ‘boeee!’ (lacht)

Jullie gaan niet voorzichtiger zijn in de toekomst?

Rens en Vovk: (in koor) Néé!

Vovk: We werken momenteel aan ons debuutalbum, en we kunnen je alvast één ding verzekeren: we zijn niet gemilderd. We zijn heus niet bang van Theo Francken. Wat er bij de verkiezingen is gebeurd in Vlaanderen, dát jaagt ons angst aan.

Hoe kondigen jullie Didn’t Knock eigenlijk aan in het buitenland?

Rens: Daar verzinnen we wel iets op. In Frankrijk ruilen we Francken in voor Marine Le Pen. (lacht)