Tot dit jaar stond Goose nooit op de affiche van Tomorrowland. De Kortrijkzanen haalden hun schade in met een dagje in de Rave Cave, dat meteen mee de toon zette voor de nieuwe koers van de band: ‘Terug naar de clubs!’
Wie op Tomorrowland wil ontsnappen aan groots en glitter moet naar de Rave Cave, de bakstenen boog onder restaurant Mesa. Zeventig procent van de bezoekers loopt het Spartaans aangeklede hol van Pluto zonder omkijken voorbij, twintig procent blijft lang genoeg staan om een selfie te nemen, de rest stapt er ook effectief binnen om van de sfeer te proeven. Niet te veel, want anders is er geen plaats meer voor de taart van Steve Aoki.
In die omstandigheden probeert Goose-bassist Tom Coghe – als dj laat hij zich Tom Sea noemen – er het beste van te maken met een set vol French touch. Drummer Bert Libeert staat vooraan in een hoekje en jut een man of twintig op. Twee mannen laten het zich welgevallen en staan te droogneuken tegen het hek van de frontstage. Een jonge vrouw dolt met een opblaasbare Desperadosfles. Een uit de kluiten getrainde vriendengroep palmt de Cave in met een dolle rondedans en slaakt kreten die nog niet in de buurt komen van de maat van de muziek.
Coghe blijft er geconcentreerd onder, Libeert kijkt grijnzend toe. Samen met de rest van Goose hosten ze vandaag de Rave Cave. Een beslissing van het laatste moment, vertelde frontman Mickael Karkousse ons vooraf. ‘We wilden sowieso iets doen op Tomorrowland, maar ze hadden geen podium voor ons. Enkel in de Cave was er nog plaats. Uiteraard is dat niet het ideale podium voor ons, maar de underdogpositie die erbij hoort, ligt ons wel. Dit is eigenlijk pure guerrilla: we komen eens piepen, doen wat dingen die je op Tomorrowland niet verwacht en zijn dan weer weg. Dat is onze drive in alles wat we doen: mensen dingen laten ontdekken.’
Dat lukt in Boom mondjesmaat. Het ene moment laten Coghe en Libeert, die onder de naam B live techno brengt, een ramvolle Cave naar de climax smachten, het volgende is het zwoegen om de kelder halfvol te houden. ‘Er is veel passage, maar dat wisten we op voorhand’, zegt Libeert een halfuur na zijn set, met een half oog kijkend naar hoe Paris Hilton en haar posse door het persdorp schrijden. ‘Hier kun je geen wereld creëren.’
Kai Hugo, de Nederlander achter Palmbomen II, probeert het wel en opent met kneiterharde bassen die in een kleine ruimte nauwelijks te verdragen zijn. We moeten er even vandoor en ook Karkousse gaat de buitenlucht opzoeken om te vertellen waarvoor Goose vandaag staat en hoe de band – u voelt het bruggetje aankomen – zuurstof heeft gevonden. De Safari Studio’s, de oude garage die de groep in Kortrijk heeft omgebouwd tot creatieve hangplek, heeft daar veel mee te maken. ‘We hebben onszelf de ruimte gegeven, en niet alleen letterlijk. Als Bert in onze vorige studio aan een soundtrack werkte of als B wat wilde jammen, was die bezet en konden wij niets meer doen met Goose. Nu kunnen we allemaal tegelijk werken: alleen, samen of met andere muzikanten. We lopen bij elkaar langs voor feedback, stimuleren elkaar constant. Maar bon.’ Karkousse zet er de pas in. ‘Ik ga ne keer naar den bureau.’
Daar wacht Gianmarco Cellini op hem, de jonge Limburger die met zijn muziek, bestuifd door field recordings uit Nepal en ander exotisme, steeds meer indruk maakt. De Brusselaars van Fuse gingen al overstag en sinds kort voelt Cellini zich ook thuis in de Safari Studio’s. Samen met Karkousse draait hij in de Cave zijn eerste officiële back-to-backset. Om beurten nummers draaien dus, van industriële elektro naar de technojungle en weer terug. ‘Words is het eerste elektronische nummer dat ik ooit gehoord heb, op het cd’tje van een scoutsleider’, vertelde Cellini ons enkele dagen ervoor. ‘Ik ben hen altijd blijven volgen, in al hun verschillende projecten. Ze gaan van het ene naar het andere, allemaal om na twintig jaar de creativiteit te blijven vinden. Maar het blijft allemaal oprecht, met veel gut feeling en rock-‘n-roll.’
‘Rock-‘n-roll is onze attitude, maar als muziekgenre zit het niet meer in Goose’, aldus Karkousse. ‘Geen nummers als British Mode meer. We willen terug naar de clubs. Meer dj-sets spelen, en vooral minder albums maken. Die klassieke cyclus van nummers maken en die bijhouden tot je er genoeg hebt voor een plaat stak ons na twee albums al tegen, maar toen kregen we van anderen te horen dat we toch platen moesten blijven maken. Nu zijn we op een punt gekomen dat we zelf beslissen wat we doen. Ons buikgevoel, dat kan geen enkele platenfirma vervangen, laat staan overtreffen.’
Terug naar de Rave Cave, waar het duo Karkousse-Cellini er voor het eerst die dag in slaagt om de sfeer erin te houden. Meer plakkers, minder doorgaand verkeer en Desperadosflessen. Cellini lacht tevreden: ‘Mickael is een échte dj geworden.’ Ook als de Limburger plaats maakt voor Libeert en Coghe – geen Goose-podium zonder een Goose-dj-set – blijven de goede vibes uit de booth vloeien. ‘Dees is de nieuwe plaat!’ roept Libeert naar achteren, richting de rest van team-Goose, wanneer hij het twee dagen oude Something New in de mix gooit. In drie minuten wordt het meteen duidelijk waar Karkousse het heeft over buikgevoel, de roots van Goose en waarom de groep er terug naartoe wil.
En er zijn er nog die vandaag naar hun roots willen gaan in de Rave Cave. Laidback Luke, bijvoorbeeld. De Nederlandse EDM-grootheid komt quasi recht van de main stage gestapt, maar vroeg zelf aan de organisatie van Tomorrowland om een kleine spot als verrassingsact om zijn beginjaren in de technoscene weer op te roepen. Van de twee platenspelers die hij nodig heeft, is er maar eentje voorzien en van Goose heeft hij nog nooit gehoord, maar het maakt de kennismaking met de Kortrijkzanen er niet minder joviaal op.
Drie kwartier later is verrassing nummer twee daar: Netsky, en ook hij wil nog eens draaien als in de goede oude tijd, met een mc naast zich en oldschool drum-‘n-bass op de USB-stick. De stroom valt uit, maar dat kan de pret niet drukken: het publiek smult van de set alsof Roger van Damme voor hen een meringue staat te kloppen. ‘Boris! Boris! Boris!’: het moet van de brexit geleden zijn dat we dat nog eens zo liefdevol hebben horen scanderen.
Lees hier het volledige verslag van de Netsky-set.
Hebben we nu gehad: twee soloprojecten van Goose-leden, de eerste officiële back-to-back van Cellini, een dj-set vol nieuwe Goose-muziek en twee wereldsterren met nostalgische neigingen op hetzelfde podium als Palmbomen II, die je toch eerder op een alternatief festival als Dekmantel zou verwachten. John Noseda, de dj en oprichter van Wecandance, is de muziek aan het uittesten die hij met Libeert al even aan het maken is. Na hem volgt afsluiter LXNGTN, een van de jongste telgen uit de familie Safari en volgens Karkousse een groot talent, maar voor velen nog een volslagen onbekende. In al zijn schizofrenie valt de line-up samen met de heren die hem hebben samengesteld én met de plaats waar alles plaatsvindt: allemaal hebben ze meer dan één gezicht en vallen ze ergens tussen commercieel en avontuurlijk in.
Je zou je bijna afvragen waarom Goose nog niet eerder op Tomorrowland heeft gestaan en of een liveshow er volgend jaar toch niet eens van zou moeten komen. ‘Dit is niet de laatste keer dat we hier staan, als het aan ons ligt’, antwoordt Karkousse, terwijl Wecandance-bedenker John Noseda in de Rave Cave de tracks uitprobeert die hij in de Safari Studio’s heeft gemaakt. ‘Mensen die hier nog nooit zijn geweest, onderschatten hoe graag de bezoekers hier ook muzikaal verrast willen worden.’
‘We zijn geduldig, onze tijd komt nog’, zegt gitarist-toetsenist Dave Martijn, de enige Gooser die niet heeft gedraaid, met een uitgestreken groep die volgend jaar twintig jaar bestaat. ‘Op de volgende Tomorrowland zal ik wellicht ook iets moeten doen. Als het geen show met de band wordt, kan ik misschien onze boekhouding voorlezen of zo. Give it up voor het derde kwartaal!’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
