Chibi Ichigo stelde haar plaat voor in de hulpgevangenis van Leuven: ‘Ik signeerde een sigarettenpakje’
Ze schrijft in het Russisch en in het Nederlands, heeft een Japanse artiestennaam en koos een wel heel ongewone plaats om haar tweede ep voor te stellen. Een gesprek met Chibi Ichigo over privilege, het Belgisch gevangeniswezen en mobiele spelletjes.
‘Ik droomde vannacht dat ik gekidnapt werd en opgesloten was in m’n woonkamer, terwijl drie mannen op zoek gingen naar zeldzaam speelgoed. Dat net voor ik ga optreden in een gevangenis. Toevallig, he.’
Russisch-Brusselse hiphoprelevatie Chibi Ichigo – ‘kleine aardbei’ in het Japans – bracht zondag haar tweede ep Bloei uit en stelde die voor in een van de meest gesloten plaatsen van België: de hulpgevangenis van Leuven. Aangezien de gedetineerden al sinds het vleermuisvirus Wuhan binnenvloog hun familie en vrienden alleen achter plexiglas kunnen zien, mocht ook de pers niet binnen. Na de shows spreken we Chibi Ichigo, haar kersverse dj Bouba Kalala, manager Helga Nullens en haar lief en producer Umi Defoort op een terras net voor het station van Leuven, op een boogscheut van de hulpgevangenis.
Nog geen tien minuten zijn ze daar buiten, ze bekomen met een glas wijn en een sigaret. ‘Hier gaan we een nachtje over moeten slapen’, klinkt het. Voor we aan het interview beginnen, praten ze na over de bijzondere releaseshows. Over de broodjes gemaakt door de gedetineerden en over hoe, net voor ze de deur uit gingen, een stem door de omheinde binnenplaats schalde: de buitentijd is voorbij.
Twee uur per dag mogen de gedetineerden naar buiten. De overige 22 spenderen ze in hun cel. Met twee of drie anderen, want dat de gevangenissen overvol zijn is al lang geen nieuws meer. Zoals onder meer STIKSTOF, Zwangere Guy en Roméo Elvis voor haar deden, geeft Sabina Nurijeva (echte naam) een optreden op de kleine betonnen binnenplaats van de hulpgevangenis. Gras is er niet. Je zou een beschaving kunnen aflezen aan de manier waarop die haar gevangenen behandelt.
Hoe verliepen de shows?
Chibi Ichigo: Zowel het publiek als ik waren terughoudend. Ik durfde me niet volledig te geven en ook de gevangenen waren ingetogen. Af en toe sprong iemand recht om te dansen, maar die ging dan even snel weer zitten. Het was heel gek allemaal, wat geforceerd. Die mensen konden eindelijk buiten en moesten dan verplicht naar een show kijken. Als je naar een concert gaat, doe je dat uit jezelf. In de gevangenis niet.
Ik zag hem niet als een moordenaar, maar als iemand die een domme fout heeft gemaakt.
Je twijfelde eerst of je het wel zag zitten, optreden in de gevangenis van Leuven. Waarom ging je uiteindelijk toch overstag?
Chibi Ichigo: Ik had een erg vertekend beeld van een gevangenis, een mannengevangenis in dit geval. Ik dacht dat de gedetineerden mij gingen zien als een object en dat ik me oncomfortabel zou voelen. Maar m’n stiefpapa en m’n nonkel hebben allebei vastgezeten voor een misdaad die ze nooit pleegden. M’n nonkel in Rusland, m’n stiefpapa in Brussel. Allebei kwamen ze terug vrij, m’n stiefvader na anderhalf jaar. Hij kreeg achteraf niet eens een compensatie, zelfs geen sorry. Stel dat daar iemand zit die er ook niet thuishoort, dacht ik. Dan kan ik hem misschien heel even alles laten vergeten. Daarom besloot ik het te doen. Maar als ik nu terugkijk, maakt het me helemaal niet uit of de mannen iets hebben gedaan of niet.
Vertelt je stiefvader soms over zijn tijd in de gevangenis?
Chibi Ichigo: Nooit. Ik wil er wel graag eens met hem over praten. Toen ik net voor het optreden rondkeek, leek het alsof ik hem herkende in de gezichten van de gevangenen. Sommige mensen keken zo triest en ik begon te wenen. Ik wil weten hoe het bij hem gegaan is. Ik was acht of negen toen hij opgesloten werd. Ik wist niet waarom, ik herinner me alleen alle advocatenbureaus waar we moesten langsgaan.
Heb je contact met de gedetineerden gehad?
Chibi Ichigo: Na een van de shows kwam een gast naar me toe. Hij vertelde dat hij had genoten van het optreden en vroeg een handtekening. Ik signeerde een sigarettenpakje en vroeg hem waarom hij zat. Hij heeft een moord gepleegd. Niet met voorbedachten rade, maar toch een moord. Ik zag hem niet als een moordenaar, maar als iemand die door omstandigheden een domme fout heeft gemaakt. Verder waren er ook mensen met een mentale beperking. Die horen helemaal niet in een gevangenis thuis en zouden er misschien ook niet zitten als de maatschappij anders georganiseerd was. Nu worden ze 22u per dag op een kamertje verstopt. Ik voelde me er heel machteloos bij.
Ze wordt even stil en veegt haar wangen droog. ‘Ik ween snel’, klinkt het verontschuldigend, voor ze vurig vertelt hoe ze gefrustreerd raakte door de stijgende besmettingscijfers en de illustere bijeenkomsten op het Brusselse Flagey-plein. Waar Nurijeva op haar overwegend Russische eerste ep Legenda zong over haar eigen ervaringen, voegt ze aan Bloei een commentaar op de maatschappij toe. In het Nederlands, dan wel. Want het is tijd dat we haar begrijpen. ‘Vroeger had ik niets te zeggen, nu juist veel te veel’, rapt ze niet voor niets op het titelnummer.
Chibi Ichigo: ‘Rotte tanden lusten ook een rijpe vrucht’, zing ik in Bangzoet. Dat voelde nog nooit zo accuraat als vandaag. Alles kwam plots samen in de hulpgevangenis. Alsof ik tijdens het schrijven wist dat ik er zou staan. Heel freaky. Maar dus: gevangenen worden gezien als de rotte tanden van de maatschappij. Sommige mensen worden het vliegtuig op gestuurd omdat ze iets kleins mispeuterd hebben. Iets waarvoor iemand met privileges gewoon een waarschuwing zou krijgen. Ook ik ben dankbaar voor wat ik heb, maar er is altijd ruimte voor verbetering. Die thema’s sluipen in m’n teksten. Dat gebeurt allemaal heel spontaan: ik speel een spelletje op m’n gsm wanneer ik schrijf. De zinnen komen vanzelf en een paar levels later heb ik een nummer.
Ik was te verlegen om te zingen. Als Umi mij daar niet mee geconfronteerd had, was ik nooit muziek beginnen maken.
Mag ik vragen welk spel je speelt tijdens het schrijven?
Chibi Ichigo: Best Fiends, een simpel spelletje over insecten. Ik speelde het vier jaar geleden heel vaak. Ik heb het weer opgepikt en sta nog steeds super hoog in de rangschikking. In de top 100 van België, zelfs. Daar ben ik echt trots op. (lacht)
De ep die je al gamend schreef, heet Bloei. Ik heb me laten vertellen dat Umi een belangrijke rol heeft gespeeld in hoe je als artiest openbloeide.
Chibi Ichigo: Toen ik voor de eerste keer tegen Umi zei dat ik muziek wou maken, reageerde hij heel rechtuit. Als je niet durft te zingen gaat er niets van komen, zei hij. Dat kwam toen heel hard binnen. Ik was te verlegen om te zingen. Ik dacht dat niemand in mij geloofde, zelfs mijn beste vrienden niet. En dat was ook zo: als je niets kan tonen, gelooft niemand je. Als Umi mij toen niet zo geconfronteerd had, was ik nooit muziek beginnen maken. Dan was het een droom gebleven.
Umi Defoort: Om ergens te geraken, moet je vechten. Ze zeggen niet zomaar ‘uit de grootste pijn, komt de mooiste kunst’. Ik ben blij en heel vereerd dat ik samen met Chibi die rit heb kunnen meemaken, van het verlegen meisje dat niet durft te zingen tot wat ze nu doet. We hebben elkaar gevonden in dat proces.
Hoewel ze aanvankelijk zwoeren nooit samen te werken, producet Defoort ondertussen nummers voor Chibi Ichigo. Zij zong op zijn laatste plaat en tijdens de lockdown hebben ze samen een nieuw project uitgewerkt. Het zou geïnspireerd zijn door club culture, meer willen ze er nog niet over kwijt.
Ook Bouba Kalala werkt samen met Nurijeva. Hij was jaren een gezicht van Studio Brussel, werkt sinds kort voor SP.A. en verzorgde al op twee shows haar beats. ‘Het belangrijkste is dat je ervan geniet. We gaan een prachtige reis tegemoet’, steekt Chibi Ichigo hem toe voor we het plein aan het station van Leuven opnieuw oversteken. Kalala is here to stay. En ook van Chibi Ichigo zullen we nog veel horen.
3601.0YouTube
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier