Brennt Vanneste gaat solo: ‘De strever in mij is kleiner geworden’

Postmetal, hardrock, techno, neo-psychedelica, folk, jazz, lo-fi, ambient en trip-hop. Brent Vanneste kuiert het muzikale spectrum af op zijn nieuwe soloalbum. ‘Het is een warm badje waar je in en uit kunt stappen wanneer je maar wilt.’

Geen muziekgenre is veilig voor de West-Vlaamse allrounder Brennt Vanneste, nu met twee ‘n’-en. De muziekgoochelaar was amper dertien jaar toen hij met zijn broer psytrance en ambient begon te producen als Psygasus. Tegelijkertijd was hij de frontman van de postmetalband Steak Number Eight, vanaf 2018 omgedoopt tot Stake. Sinds 2020 maakt hij ook uitstapjes naar de technoscene als Brennt en als de muzikale helft van Raveyards. Met Bert – Dreeten – Van Maris stampte hij daarnaast het hardcoreproject Klakmatrak uit de grond – neem dat gerust letterlijk.

Alsof dat nog niet genoeg is, verzorgde Vanneste de soundtracks voor de Streamz-reeks 2dezit en richtte hij samen met zijn vriendin Lotta Mächs het collectief Stimular op. En sinds eind 2024 durft hij zijn elektrische gitaar ook al eens in te ruilen voor een akoestisch exemplaar. Daar was de single If I See You het eerste uitvloeisel van. De muzikale ontdekkingsreis van Brent Vanneste bereikt nu een voorlopig hoogtepunt in zijn eerste soloalbum, Collection of Goodbyes – Escapades I, II & III.

Koning van het contrast

‘Of er een muziekgenre is dat ik nog niet geprobeerd heb? Even denken. Ik ging zeggen Vlaamse schlager, maar ook daar ben ik schuldig aan.’ De dertiger verwijst naar De befkapoen van Alex Verdi, waarvan de demo in Vannestes studio werd opgenomen. ‘Ik ben niet bewust bezig met verschillende genres uit te proberen. Volgens mij drijf ik vanzelf zowat alle richtingen uit.’ Vanneste staat dan ook bekend als professioneel eclecticus bij familie en vrienden. ‘Ik heb sterke contrasten nodig om te floreren, in mijn muziek én in mijn leven. I love it. Ze zetten de waarde van dingen in de verf. Soms heb ik nood aan rust, soms aan chaos.’

De muzikant heeft alle genres nodig. ‘Als ik lang bezig ben met het ene, mis ik het andere. Nu mis ik bijvoorbeeld keihard de shows met Stake.’ Na twintig jaar podiumsucces staat het metalproject van Vanneste en co. op pauze omdat gitarist Cis Deman naar de Verenigde Staten verhuisd is. Maar het blijft kriebelen, en Vanneste is aan het bekijken of de band verder kan. ‘De pauze doet mij beseffen hoezeer ik Stake nodig heb. Maar als ik dan een jaar met de band zou touren, zou ik waarschijnlijk weer hardcore willen maken.’

In Collection of Goodbyes blikt Vanneste terug op het muzikale parcours dat hij heeft afgelegd. ‘De strever in mij is kleiner is geworden. Daardoor komen er gekkere tracks uit. De nadruk ligt nu vooral op ons amuseren. De stress daalt en de productiviteit stijgt.’ Net zoals zijn maker is het album een allegaartje: van duetten met zijn zus tot soundtracks van 2dezit en zelfs een nummer over Palestina uit de documentaire Thank God It’s Friday. In 2013 trok Vanneste met documentairemaker Jan Beddegenoodts zelf naar de vrijdagse protesten in het Palestijnse dorp Nabih Saleh. ‘Het was een vreedzaam protest, maar het leger begon plots met rubberkogels te schieten en traangasgranaten te gooien. Ik heb toen een uur zitten schuilen in een container. Het is zo’n vreselijke situatie. Ik heb mensen leren kennen in de Palestijnse muziekscene die er nu niet meer zijn.’

Alles goed met Brent?

Op het album klinkt een Brent Vanneste zoals we hem zelden hoorden: zacht, dromerig én in het Nederlands. ‘Het zou naturel moeten aanvoelen om in je moedertaal te zingen, maar dat is niet zo. Het voelt naakt en bekt minder goed dan het Engels. Maar het is wel voor herhaling vatbaar. Ik grapte er al eens mee op 1 april in een Instagrampost: ik zou voortaan enkel Nederlandstalige muziek uitbrengen. De reacties waren toen “oei, alles goed met Brent?”(lacht)’

Vanneste waagde zich ook aan enkele Franstalige nummers met zijn zus, Janne Vanneste. ‘Het was fantastisch om samen met mijn zus te zingen. Ik kijk enorm op naar de manier waarop zij muziek creëert. We hebben de opnames gemaakt toen ze bij ons woonde tijdens de lockdown. Omdat we zo nauw samenleefden, was het een heel speciale periode.’

Het is geen geheim dat de zanger uit een muzikaal nest komt. ‘Ik heb met mijn beide broers nog muziek gemaakt. Toen ik net gitaarspeelde deed ik dat met mijn broer die intussen overleden is. Dat was heel memorabel. Mijn andere broer zat mee in Psygasus. Ik denk dat een bloedband wel dat tikkeltje extra connectie kan creëren, en het levert fantastische herinneringen op.’

Misschien is er toch een rode draad te vinden op het album. ‘Het is vooral een gevoel. Het is een hoofdstukje dat ik wil afsluiten, een verzameling van stukjes die ik achter mij wil laten.’ Dat verklaart de oudere nummers op het album. ‘Sommige nummers moeten rijpen. Blijkbaar soms zelfs vijftien (Like a Train) tot twintig jaar (If I see you). Dat zijn van die nummers die je spontaan speelt als je een gitaar of piano ziet staan. Destijds had ik niet de kracht om ze te concretiseren op een album. Maar toen Stake wegviel, stond ik voor het eerst stil bij de weg die ik had afgelegd. Het was verfrissend om eens terug te gaan naar het begin.’ Dat resulteert in een cocktail aan muziekgenres. ‘Het is een warm badje waar je in en uit kunt stappen wanneer je maar wilt. Het is zoiets wat je thuis kunt opzetten en wat je draagt in je emoties. Voor mij voelde het in ieder geval zo aan en dat wilde ik delen met de wereld.’