‘Spectacles’ van Benjamin Abel & The Unrequired Love: op sneakers van Nick Cave naar Prince

Benjamin Abel Meirhaeghe en Laurens Mariën (samen Benjamin Abel & The Unrequired Love) kregen zelfs de regengoden stil tijdens hun ‘danstheaterconcert’ Spectacles.

‘Mijn stem is broos vandaag’, zucht een hese zanger en regisseur Benjamin Abel Meirhaeghe aan het begin van Spectacles, dat het festival Bijloke Wonderland in stijl sloot. ‘It’s all about pain, niewaar?’, gaat hij verder. Met die twee zinnetjes bewijst hij al meteen straffere bindteksten te bezitten dan heel wat frontmannen.

‘Gisteren zat de man op de tribune die ik lang graag gezien heb. Dat doet iets met een mens. Dat zal wellicht ook iets doen met dit concert.’ Met een prop liefdesverdriet in de ene zak van zijn jasje en een handvol goesting in seks in de andere zak, startte hij een verbijsterend mooi dansconcert in de binnentuin van Muziekcentrum De Bijloke.

De avond was gevuld met regen, maar tijdens het concert durfde geen druppel de concentratie te verstoren. Meirhaeghe – in sobere donkere broek, T-shirt en jasje plus stralend witte sneakers – bestormde amper drie jaar geleden de kunstenwereld als een operaregisseur die het bovenal ‘my way’ wilde doen. Dat leverde vorige jaar het onstuimige en prachtig gebeeldhouwde Revue op. Een wulpse operaparade die, volgens de jury van Het Theaterfestival, ‘een sublieme en spectaculaire happening is, ergens tussen een decadente modeshow, een queer cabaret en een sjamanistisch vruchtbaarheidsritueel.’

Ook Spectacles bestempelt Meirhaeghe als een ritueel. Een liefdesritueel, dan nog. Spectacles is een voorstelling én een plaat. Samen met producer en componist Laurens Mariën, die ook mee aan de knoppen zat tijdens Revue, sleutelde Meirhaeghe aan een bloedmooi album. In de studio kregen de twee gezelschap van drummer Lander Gyselinck, saxofonist Mattias De Craene, gitarist David Numwami en muzikant Jasper Segers. Tijdens het concert delen de twee het podium met danseres Hanako Hayakawa en maken ze van Spectacles een brok onversneden magie.

Daar heeft Meirhaeghes imponerende podiumprésence wat mee te maken. Daar heeft zijn adembenemend stembereik – hij rijgt bijna moeiteloos de laagste Nick Cave-tonen aan de hoogte Prince-noten – wat mee te maken. Daar hebben Mariëns meesterlijk melodische shots – kantwerkjes van piano, elektrische gitaar, frivole drum, synthesizer en een vleug sax – mee te maken.

Meirhaeghe flaneert, valt, wandelt, dolt en springt op (en naast) het podium. Hij laat zich daarbij nooit op scheve zang betrappen en loodst zijn publiek gracieus van liefdesverdriet naar orgie, van verlangen naar zinderende zelfdestructie. Hij combineert zuivere operateske zang met blues, intieme jazz en een veeg schreeuwrock. Dit is tot muziek geknede passie – ‘operateske dada-blues-punkpop’, noemen de twee het – die zich niet tot een genre laat temmen.

Je valt als een blok voor het van pijn zinderende Bleeding Swan, het onweerstaanbaar bluesy Squize My Soul (met, op de plaat, een hoofdrol voor jazzsaxofonist Mattias De Craene), het breekbare gezongen Ohia en Breath of het met heldhaftige drums begeleide Lick all balls of the boys.

Danseres Hanako Hayakawa doet tussendoor haar ding, spelend met vuur en wierook, gracieus kronkelend omheen het siliconen beeld van Elissa Lacoste. Dat beeld lijkt op wat er overblijft wanneer een innig verstrengeld koppel op een bankje eerst smelt van liefde en dan weer stolt. De set heeft een groter podium nodig waarop Lacostes sculptuur, het spel met licht en Meirhaeghe zelf veel meer ruimte krijgt. De show barst haast letterlijk van het podium.

Of je nu met een homp liefdesverdriet of een wolk liefdesgeluk rondloopt, Spectacles is een spectaculair genot voor elk hart.