Han Solo’s ‘Mobilhome 2.0′ verslikt zich soms in ’the art of Belgian zen’

Han Coucke wurmt zich ook deze zomer in een ultrakorte jeansshort, superfoute bandana en sjofele sneakers om, net als vorig jaar, als zijn prettig gestoord alter ego Han Solo met de mobilhome door Vlaanderen te trekken.

‘Lap, zeg! Nu heb je ’t echt voor iedereen verpest! Waar staat geschreven dat je op dat prachtige Les Lacs du Connemara moet beginnen zwaaien met servetten of … mondmaskers?’ Solo maakt zich heerlijk gespeeld kwaad op een toeschouwer die exact deed waar de uitgekookte stand-upcomedian stiekem op hoopte: rondzwaaien met een stukje textiel van zodra Solo het steunlied Als je van plan zijt te trouwen start op de tonen van Sardou’s Les Lacs du Connemara. De hele weide giert het uit.

Coucke toont zich ook in Mobilhome 2.0 als de extreem vrijgevochten Han Solo – een perfecte mix van volkse frustratie en volkse vrolijkheid – een meesterbespeler van zijn publiek. Eerst legt hij een stevige bodem charme en sympathie. Daarop bouwt hij grappen die gemarineerd zijn in het nieuws van de afgelopen maanden én pittig afgekruid worden met oneliners, geïnspireerd door wie in het publiek zit, wat dat publiek doet of ‘nen bleitende kleinen’ op de speeltuin naast de weide waar Solo zijn mobilhome parkeerde. Op de jolige tonen van zomerse feestmuziek à la Luis Fonci’s Despacito zoek je een zitje voor het openluchtpodium dat tegen de mobilhome staat. Als een sjofel gekleed duiveltje springt Solo uit zijn mobilhomedoosje tevoorschijn.

Hij schiet meteen raak op een jongeman met een bijzonder staartjeskapsel en op de ouders die het aandurfden hun kinderen mee te brengen (‘Kindjes, kennen jullie het woordje “preute”?’). Hij verliest zich in een doldwaze imitatie van ontsmettingsgelverdelers, licht toe waarom zijn GPS geen Nederlands praat en slaagt er al na enkele minuten in om het hele publiek te laten luchtfietsen op de stevige beats van zijn lijflied Totonné (West-Vlaams voor ‘Tot dan hé, makker!’).

‘Welkom in de messe van de lach, geleid door de paster van de leute!’, brult hij terwijl hij over het podiumpje voor zijn dertig jaar jonge mobilhome stuitert. Via moppen over marginale campingmuziek, ‘verandagepensioneerden’ en domme lockdowns walst én zingt hij zich een weg naar een fratsenlijstje van politici, een lijstje met verse namen voor politieke partijen en een rondleiding door het vaccinatiecentrum waar hij als vrijwilliger de zeventigplussers in blakende onhandigheid zag. Tussendoor lanceert hij een klimaatreddend idee met een hoofdrol voor het ‘Aalter van Europa’. Hij dirigeert de mond van elke toeschouwer tot een deugddoend brede grijns.

Op sommige momenten is Couckes typetje het slachtoffer van wat The Economist onlangs ‘Belgitude: the art of Belgian Zen’ noemde. Het blad schreef een satirische column over ons land met als conclusie: je kunt pas overleven in België als absurditeit je niet afschrikt. Omdat Belgen zo gewoon zijn aan absurde situaties valt Solo’s opsomming van alle lockdowns en de miserabele communicatie daaromtrent compleet plat. Dat vertaalt zich ook in hoe Solo op zijn podiumpje staat. Niet zozeer stuiterend maar ijsberend. Iedereen blijft er (te) zen bij.

Hij scoort vooral als hij met zijn fabuleuze fantasie de absurditeit van de Belgische samenleving nog aandikt. Wat is de link tussen de mondmaskergate, een geradicaliseerde militair, een oud-strijder én de gozer genaamd Evelien die drie BV’s de broek op de knieën chatte? Hoe oogt een typische socialist of een typische Groen-militant? Hij legt dat haarfijn uit. Zorg dat je niet uit jouw bubbel rolt van het, eindelijk nog eens, voluit lachen.

Met pijnlijke kaken schuif je na de show bij de kont van de mobilhome aan. Voor een selfie met Han Solo. Of voor het aanschaffen van een Totonné-pet. Wisselgeld bewaart de stand-upcomedian in dé ultieme mobilhomevriendelijke kassa: de schoendoos van zijn sneakers. Waar anders?