Het feminisme wil niet alleen vrouwen uit hun keurslijf bevrijden, aldus Virginie Despentes, maar ook mannen, allemaal slachtoffers van hetzelfde systeem.
‘Ik heb een vrouw nodig die alleen van mij is en die ik op elk moment thuis aantref’, schreef de Franse dichter, acteur en theatervernieuwer Antonin Artaud (1896-1948) in een brief aan de geliefde waarmee hij wou breken, ‘Ze hoeft voor mij niet eens zo mooi te zijn, en ik wil ook niet dat ze overdreven intelligent is, en vooral niet dat ze te veel nadenkt. Het is voor mij voldoende dat ze aan me verknocht is.’
Stel je voor dat Artaud een vrouw was geweest die dat aan een man had geschreven, merkt Virginie Despentes op in King Kong-theorie, hoe absurd en beledigend had de goegemeente dat niet gevonden? En hoe absurd en beledigend zou ze dat vandaag nog steeds vinden, want al hebben we ondertussen een paar emancipatiegolven achter de rug, onze samenleving staat nog steeds bol van de clichématige genderrollen.
In 1994 werd Despentes op slag beroemd door haar debuutroman Baise-moi, waarin een prostituee en een pornoactrice samen op defaitistische wijze Frankrijk doorkruisen nadat ze een moord hebben gepleegd. Het was een snoeihard boek, vol geweld en seks, dat na de verfilming zes jaar later een zo mogelijk nog mythischer status kreeg. Despentes maakte die film samen met pornoster Coralie Trinh Thi. De Franse filmcommissie verbood die prompt, vanwage de hardcore seksscènes, zogezegd, maar daar geloofde de schrijfster niets van. De echte reden was dat zij van haar vrouwelijke personages mannelijke overheersers had gemaakt en daarmee de maatschappelijke orde verstoorde. Die stelling vormt een rode draad doorheen King Kong-theorie.
Despentes’ ervaringen als prostituee waren soms vernederend, moeilijk of veeleisend, maar is iedere job dat au fond niet?
Despentes is op haar sterkst in de hoofdstukken met een persoonlijke inslag, zoals dat over prostitutie. Vanaf eind 1991 ruilde ze twee jaar lang haar punkkloffie en rode hanenkam in om een keer of twee per week opgedoft als een hoer in Lyon bij mannen op bezoek te gaan. Een job als een ander, waar ze zelf voor gekozen had, schrijft ze. Een slachtoffer van het kapitalisme, zoals haar linkse vrienden haar zagen, voelde ze zich allerminst. Natuurlijk was het soms vernederend, moeilijk of veeleisend, maar is iedere job dat au fond niet? Bovendien waren mannen nooit zo lief tegen haar als toen.
Feminisme gaat niet alleen over vrouwen- maar ook over mannenemancipatie schrijft Despentes, want net zoals vrouwen braaf en gewillig moeten zijn, mogen mannen hun gevoelige natuur niet tonen en moeten ze gewillig naar de oorlog vertrekken. Hun lichamen worden in beide gevallen geconfisceerd door een systeem dat alleen een handjevol machthebbers ten goede komt. King Kong-theorie geeft de lezer een bijzonder overtuigende oplawaai en laat hem achter met die ene grote vraag: stel dat Van Quickenborne een vrouw was geweest, zou die dan ook luchtgitaar gespeeld hebben?
