Peter Thiel, de techinvesteerder achter PayPal, LinkedIn en Airbnb, en goed voor een waarde van 7 miljard dollar, doet het allemaal om van de wereld een libertair nest te maken, beweert zijn biograaf.
Op een hete zomerdag in 1998 ontmoeten Max Levchin en Peter Thiel, twee jongemannen die de techwereld op haar kop zullen zetten, elkaar voor het eerst. Levchin heeft een fascinatie voor de PalmPilot, een voorloper van de smartphone waarmee je niet kunt bellen, maar wel memo’s schrijven, afspraken organiseren en berichtjes sturen. Dat dient via een vaste lijn en een modem te gebeuren. Omslachtig dus, en bovendien is de communicatie niet beveiligd. Levchin is cryptograaf, en hij meent dat hij de code kan schrijven die in dat laatste verandering zal brengen en zo maken dat de PalmPilot in de toekomst door iedereen gebruikt zal worden. Grandioos idee, zegt Peter Thiel, daar wil ik wel een kwart miljoen dollar in steken. Het is de eerste steen van een investeringsimperium dat ook PayPal, Facebook, LinkedIn, Airbnb en zelfs Elon Musks SpaceX van de nodige fondsen zal voorzien om uit de startblokken te schieten.
Peter Thiel is meer dan een investeerder met een goede neus, beweert Max Chafkin. Hij is ook een gevaar voor de democratie.
Maar Thiel is meer dan zomaar een investeerder met een goede neus, beweert Max Chafkin in De dwarsdenker. Hij is ook een gevaar voor de democratie. In dit boek leren we migrantenzoon Thiel kennen als een jongen die duidelijk geplaagd wordt door een spectrumstoornis, tot de beste jeugdschakers van Amerika behoort en aan Stanford University de President’s Award krijgt omdat hij de beste cijfers van alle eerstejaars heeft. ‘Ik wens je een cijfer net onder dat van mij toe’, schrijft hij in de jaarboeken van zijn medestudenten. Aan de universiteit wordt hij ook politiek actief en richt hij The Stanford Review op, een rechts-libertair maandblad dat ingaat tegen alles wat we vandaag woke zouden noemen en het opneemt voor Ayn Rands ongebreidelde individualisme.
Ook in zijn latere leven primeren die ideeën, toont Chafkin, want wat wilde Thiel met PayPal, het betalingssysteem dat uit Levchins PalmPilot-encryptie groeide? Het geldverkeer onttrekken aan het toezicht van de overheid, net zoals de bedenkers van de cryptomunten twintig jaar later. En dat lukte – vandaar het immense succes van PayPal in de porno- en drugswereld. 9/11 deed Thiel beseffen dat er ook groot geld in data-analyse zat, dus richtte hij Palantir Technologies op, dat meteen voor de CIA ging werken en waarvan de waarde vandaag geschat wordt op 20 miljard dollar.
Het hoeft niet te verbazen dat Thiel uiteindelijk bij Donald Trump uitkwam, aldus Chafkin, en dat hij in 2016 diens campagne een miljoen dollar toeschoof. Je kunt je echter afvragen of dat miljoen, komende van een man die meer dan 7 miljard waard is, wel meer was dan opportunisme en eigenbelang. Thiel voegt zich niet naar de wenken van een man die hij ongetwijfeld een intellectueel lichtgewicht vindt. Vandaar allicht ook dat hij zich al heel gauw na de verkiezingen van de nieuwe president afkeerde. Allicht zag hij Trump louter als een nuttige idioot die hem zou kunnen helpen zijn rechts-libertaire idealen te verwezenlijken, maar ook niet meer dan dat.
Max Chafkin, De dwarsdenker – Peter Thiel: de onzichtbare machthebber van Silicon Valley, Xander, 464 blz., € 24,99.
