VRIENDEN VAN DE VEIRE

© © VRT / NYK DEKEYSER
Tine Hens
Tine Hens Journaliste voor Knack

Zaterdag, 21.45 – één

Sommige vragen zijn niet makkelijk te beantwoorden. ‘Hoe werkt een benzinemotor precies?’, bijvoorbeeld. Met de nadruk op precies. Of: ‘Hoe hebben ze het ijzer uitgevonden?’ Dit zijn – voor alle duidelijkheid – de kwesties die een zesjarige tussen de zwemles en het avondeten van op de achterbank in mijn nek keilt. Gelukkig zijn er ook andere vragen. Om te antwoorden op ‘Wat is het probleem met Vrienden Van de Veire?’ – zoals een kwaliteitskrant onlangs op haar website blokletterde – volstaat het om naar het programma te kijken. Het probleem met Vrienden Van de Veire is zeer eenvoudig: het is een slecht programma. Het is zelfs zo’n slecht programma dat ik voorstander ben van een nieuwe taks. Enkel in Vlaanderen, dat spreekt. De leutertaks. Vrienden Van de Veire zou op basis van deze taks het gat in de begroting op een centimeter na dichtrijden. Voor de rest zorgen de vervelende journalisten van De Ochtend op Radio 1, de wauwelaars die het nieuwste tv-programma van een bevriend huis op de bank van De Laatste Show mogen komen promoten, en Philippe Muyters telkens hij probeert de letter ‘s’ uit te spreken.

Nog eventjes over die journalisten van Radio 1. Die slaagden erin te vragen of R.E.M. niet beter wat meer met zijn tijd mee was geevolueerd. Dan hadden ze nu niet moeten stoppen. Alsof meegaan met je tijd een kwaliteit is. Soms denk ik dat mensen beter wat minder zouden meegaan met hun tijd. Neem nu Peter Van de Veire. Een jongen met talent, zeker weten, maar wat krijg je wanneer hij meegaat met zijn tijd? Droeve, doffe ellende. Dan vindt hij dat hij programma’s van opgeklopt melkschuim moet maken, waarin vooral de gigantische nietsheid van zo’n kraag centraal staat.

Vrienden Van de Veire koestert de ambitie – al is het vreemd om in deze context over ambitie te spreken – de boekskes te doen vergeten door precies hetzelfde te doen als wat in de boekskes staat. Het voordeel van een boekske is natuurlijk dat het zwijgt en dat je het kunt wegleggen als de gêne de nieuwsgierigheid overstijgt. Niet zo bij Vrienden Van de Veire. Daar verheffen ze schaamteloos exhibitionisme en debiliteit tot een levensvorm.

Bart Peeters die plots zijn kinderen showt. De dezer dagen onvermijdelijke Lesley-Ann Poppe, die leegloopt als er geen camera in de buurt is. Johan Museeuw en Ludo Dierckxsens die een bende door drank en sigaretten opgeblazen cafécoureurs een berg hebben opgeloodst. Het gesprek – of wat daarvoor moet doorgaan – draait dan rond de vader in Bart Peeters, de cupmaat van de hersenen van Lesley-Ann en de blonde del in Johan Museeuw.

Ik wil best geloven dat zulks vermakelijk is. In intieme kring, op een moment waarop iedereen zo ver heen is dat niemand nog weet waarover het gaat. Of in een studentikoos swingpaleis, waar men sowieso de gewoonte heeft met de scheten van de hond van de eigenaar te lachen. Of in de personeelskantine van Plopsaland, waar het al vaste prik is dat Piet Piraat bij het horen van het Mega Mindylied uit de kleren gaat. Maar dus niet – en ik herhaal: niet – op je nuchtere maag op de televisie.

Niet dat ze bij Vrienden Van de Veire niet alles uit de kast en het bejaardentehuis halen om een vorm van humor te bedrijven. Jacques Vermeire, bijvoorbeeld. Of Hanne Troonbeeckx. Maar zelfs het onmiskenbaar komische van dit duo mag niet baten. Frank Deboosere zat er aanvankelijk ook nog bij. Hij is vroegtijdig naar zijn weerhut afgevoerd omdat hij niet aan de verwachtingen voldeed. Welke verwachtingen? En hoe kan je zo slecht zijn dat je te slecht bent voor Vrienden Van de Veire? Het zijn vragen waarop ik het antwoord niet eens wil weten.

Lees nog meer recensies en bedenkingen in de blog Testbeeld op KNACKFOCUS .BE

TINE HENS

‘Het voordeel van een boekske is dat het zwijgt.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content