‘Al bij al is ‘Phara’ een geslaagd programma. In de eerste uitzendingen overstegen de gasten minstens voor een derde de gebruikelijke voorspelbaarheid.’
Als er nog één iemand over de wederopstanding van de rijpere vrouw begint, krijgt hij van mij een peer in al zijn smeuïge rijpheid cadeau. Ik kan de woorden ‘rijpere vrouw’ niet meer horen en vraag me af welke neerwaartse rimpel of losser zittend nekvel precies bepaalt wanneer men het naar Napolitaans afval riekende huis van de rijpheid betreedt? Dat er in de pornotheek nauwelijks een afdeling rijpere vrouwen bestaat, zegt meer over de maatschappelijke waardering van de vrouw met kraaienpoot en leesbril dan het feit dat Martine Tanghe, Phara de Aguirre of Frieda Van Wijck een programma presenteren. Nu we het toch over trends hebben, welke specifieke trend vertegenwoordigt Lieven Van Gils door zonder verpinken een talkshow met de naam ‘Phara’ te presenteren? Nergens in de generiek of tussenfilmpjes zagen we een taxi Van Gils of een straatnaambordje Lieven voorbijflitsen. Kunnen we Van Gils bij deze tot de stille vertegenwoordiger van het geslacht der nieuwe man uitroepen? De metroseksueel met witte sokken? De uitzondering voor wie de pornotheek de sectie rijpere vrouwen openhoudt? Foei, foei, en ik zou het hier over inhoud hebben. Phara, dus. Als er op Canvas nog een Journaal zou bestaan, dan was dit de perfecte laatavondtalkshow. Met een TerZake dat zowel nieuws als duiding en roddelrubriek is, is het echter nog niet duidelijk wat Phara – en met haar Lieven – precies wil zijn. Niet alleen ernstig, werd er gezegd. De slotfilmpjes aan het einde van het programma, waarin we een keer een zwarte vrouw met een soort omgekeerde smurf op het hoofd haar geloof in kabouter Plop hoorden belijden en een andere keer Bart De Wever letterlijk als windbuil zagen, zijn beter dan de gemiddelde cafégrap. Met een menselijk gelaat, werd er ook gezegd. Al ken ik nauwelijks een programma dat zich openlijk onmenselijk noemt. Prompt ging de halve tafel tot bekentenissen over: Freya Vandenbossche gaf toe dat het in haar politieke leven allemaal wat snel was gegaan en Koen Wauters liet op vraag van Van Gils zijn buikgevoel spreken. Als er een ding is waar we naast de darmactiviteit van Bart De Wever geen boodschap aan hebben, dan wel het buikgevoel van Koen Wauters. Als ik dat wil weten, lees ik Story wel. Met de heer Jamal doet Phara trouwens ook aan integratie. Wij zijn blij voor Jamal dat hij huppelend, handenwringend en zichzelf knuffel-Marokkaan noemend een man als Jean-Marie Dedecker op de rug mag kloppen, maar als dit het langverwachte resultaat is van de cel diversiteit op de openbare omroep, vinden we het toch een beetje mager. Ieder programma heeft tegenwoordig zijn stand-upcomedian. De essentie van een comedian is echter nog steeds dat hij grappig is. Jamal is dat niet. Ach, laat het ons met ongewone mildheid als schoonheidsfoutjes afdoen. Al bij al is Phara een geslaagd programma. Met William Bergman in de eerste uitzending en commissaris Van Reusel in de tweede, overstijgen de gasten minstens voor een derde de gebruikelijke voorspelbaarheid. Dat we hier blij om zijn, is veeleer reden tot bezorgdheid dan tot vreugde. Maar dit terzijde, er is immers nog iets dat ons virusbrein niet vat. Het Journaal verdween omdat het de oorzaak was van de vele herhalingen in TerZake. Wij dachten dat wie herhaalde zijn overbodigheid bewees, maar in de koker van Siegfried Bracke is het net andersom: de herhaler wint en wordt hervormd. Dat heet onverwacht uit de hoek komen. Wat was een van de eerste items in de tweede uitzending van Phara? Marleen Temmerman over Kenia met vooraf – ja, u leest het goed – een herhaling van ‘de schokkende beelden’ uit TerZake. Oude gewoontes, ze kunnen hardnekkig zijn als tandplak. Of als de wallen van de rijpere vrouw.
Tine Hens
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier