Striptekenaar Simon Spruyt (30) uit Mechelen, befaamd van De Bamburgers en De Furox, won vorig jaar de Focus Knack Stripstrijd. Hij wordt met ingang van deze Focus een jaar lang onze huistekenaar. Het eerste deel van zijn strip vindt u op pagina 86.

‘Napoleon trekt over de Alpen’ van de Franse schilder Jacques-Louis David, zegt je dat iets? Dat is een fout schilderij van een fout figuur door een foute schilder. En vandaar: een zeer fijn uitgangspunt voor een zelfportret. Jezelf tekenen heeft bijna altijd iets fouts, vind ik. Het is per definitie een zeer narcistische bezigheid. Maar met wat gezwollen pseudo-heroïek, zoals hier, krijgt het nog iets ironisch.

In elke striptekenaar zit een beetje een Napoleon. Striptekenaars zijn kleine mensen die dromen van grote dingen, en die tegen beter weten in proberen waar te maken. Strips worden door weinig mensen ernstig genomen. Studenten Beeldverhaal staan vaak te boek als ‘mannekestekenaars’. Weten dat er werkelijk niemand op je zit te wachten, en toch tien uur per dag tekenen, daar moet je meer dan een beetje gek voor zijn. Al heeft het ook zijn voordelen, natuurlijk. Ongemoeid je eigen ding kunnen doen in de marge is ook leuk.

Simon Godfried Frederik, dat is de betekenis van ‘SGF’ links onderaan. Simon van Simon Carmiggelt. Godfried van Godfried Bomans. En Frederik van Frederik van Eeden. Mijn volledige naam. Mijn ouders lazen graag, jawel. En zelf deed ik ook Germaanse voor ik naar Sint-Lukas ging. Maar diep vanbinnen wist ik al mijn hele leven dat ik alleen maar tekenaar wilde worden. Op mijn zevende tekende ik al mijn eerste strip. Het was iets met eenden en een teletijdmachine, geloof ik. Een idee van mijn broer. ‘SGF’, dat is ook een fake autobiografisch personage. Een beetje larger than life, om het genre van de autobiografie naar groteske, napoleontische hoogten te tillen. Zo zelfverheerlijkend dat het pijnlijk wordt. Strips tekenen is bergen beklimmen. Toen ik pas begon, werkte ik als nachtreceptionist in een hotel. Dat was de enige manier om het een beetje leefbaar te houden. En ik sluit niet uit dat ik dat op een dag opnieuw zal doen. Ik houd er trouwens niets dan goede herinneringen aan over. Weinig plekken waar je zo rustig andere dingen kan doen, en zulke interessante gesprekken kan voeren met uiteenlopende personages.

Wouter Van Driessche