Posthumus

Componist Franz Schubert stierf in 1828 op amper 31-jarige leeftijd. In Posthumus bent u getuige van zijn laatste dagen. Schubert ligt in bed en wordt verzorgd door zijn broer en diens gezin. Door zijn koortsdromen – historici zijn het niet eens over Schuberts doodsoorzaak, mogelijk was dat syfilis – krijgen belangrijke gebeurtenissen uit zijn leven een surreële twist. Elk hoofdstukje draagt de titel van een van zijn muziekstukken en vaak is het moeilijk om de grens te bepalen tussen Schuberts leven, zijn werk en de romantische fantasie van de auteurs. Een echte kunstenaarsbiografie is Posthumus dus niet, meer een ode aan de man en zijn muziek. Schubert kreeg tijdens zijn leven niet de erkenning die hij nu geniet, waardoor hij geregeld geldgebrek had. Hij was zo’n grote fan van Beethoven dat hij op zijn sterfbed vroeg naast hem begraven te worden. In het hoofdstuk Totengräberlied komt Schubert dus in het graf van de spraakzame Beethoven terecht, die op het werk van zijn jongere collega blijkt neer te kijken. Die schöne Müllerin is in dit boek niet alleen een beroemde liederencyclus, maar ook echt een mooie molenaarsdochter met wie de componist het bed deelt. Als titel van het boek, dekt Posthumus trouwens een dubbele lading. Schubert is niet de enige die door dit boek weer even tot leven komt. Tekenaar Jeroen Janssen werkte het boek dit jaar pas af, maar scenarist Pieter van Oudheusden is bijna zeven jaar geleden overleden. Hij schreef de laatste deeltjes van Posthumus toen hij al zwaar ziek was. Hoewel zijn overlijden geen direct belang had voor de verhalen, heeft het voor Janssen ongetwijfeld de sfeer beïnvloed van de laatste pagina’s (onder andere enkele stemmige houtsnedes die als inleiding en slotpagina’s dienstdoen). Doordat de eerste tekeningen bijna tien jaar geleden ontstonden, is ook goed te zien hoe Janssens stijl in die tijd minder stripachtig en meer vrijgevochten artistiek is geworden. Posthumus zal zowel Schubertkenners als complete leken kunnen boeien.