1 Je kennis van psychofarmaca is indrukwekkend. Heb je zelf een medicijnkastje vol staan?
Ottessa Moshfegh: Ik heb al sinds mijn veertiende last van slapeloosheid en door de jaren heen heb ik verschillende behandelingen gevolgd. Dat behelsde onder meer slaap- en kalmeermiddelen maar ook een opleiding in slaaphygiëne. Tot nu toe heb ik nog geen sluitende therapie gevonden. Dus ja, mijn medicinale kennis was redelijk autobiografisch, maar dat heb ik wel aangevuld met research op het internet. Als het over narcotica gaat, kun je op het web alles vinden.
2 De slaap lijkt in je boek een daad van verzet, van dropping-out. Wilde je ons waarschuwen voor de gevolgen van de ratrace?
Moshfegh: Het is inderdaad een paradox: iedereen is oververmoeid, niemand vat nog de slaap. Maar ik wilde het vooral over het bewustzijn hebben: we leven zo snel dat we amper nog iets écht opmerken. Daarom hekel ik de oppervlakkigheid van de New Yorkse levensstijl – de holle kunstwereld, de obsessie met uiterlijk, de schraalheid van ons liefdesleven. Wie is hier de echte slaper? zij die overal aan voorbij rennen, of zij die liever stilstaan bij de dingen?
3 De kunstwereld krijgt een serieuze veeg uit de pan. Is het daar echt zo slecht mee gesteld?
Moshfegh: Geen idee hoe het er tegenwoordig aan toe gaat in New York maar vlak na de eeuwwisseling was de kunstscene van Manhattan ronduit ridicuul. Een kitschfeest van ijdelheid, maar als je van naakte keizers houdt, viel er wel veel te lachen. Dankbaar materiaal voor een sarcastische roman.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
