°1984, Reykjavík
Groeit op in IJsland, studeert aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten en trekt vervolgens naar PARTS.
Sindsdien woont en werkt ze in Brussel.
‘Mijn vader draaide The Rolling Stones altijd loeihard. Zo hard dat ik soms vreesde dat de buren op de muren zouden kloppen. Ik vond het geweldig. En danste. Al zo lang ik me kan herinneren, dans ik als ik muziek hoor. Dat kunnen de Stones zijn maar ook Bach of Sóley, de IJslandse zangeres met wie ik On the Other Side of a Sand Dune maakte, na het overlijden van mijn grootouders. Ik besefte plots dat ik hun verhalen nooit meer zou kunnen horen. Het verleden is te kostbaar om het zomaar te laten verdwijnen. Dus keerde ik terug naar IJsland en interviewde er vrouwen over hun leven. Een honderdjarig vrouwtje vertelde me dat ze met haar vingertoppen haar tenen kon aanraken. En prompt stond ze daar dubbelgeplooid voor mijn neus. Die scène zit in mijn solo. Met beweging én woorden. Dansen is veel meer dan bewegen met mijn lichaam. Ik zing, ik acteer. Zo vertel ik mijn verhaal.
‘Sinds mijn zeventiende besef ik dat dansen het enige is wat ik echt wil doen. Ik weet nog exact op welk moment dat was: ik bekeek oude video’s en zag Tsjaikovski’s Notenkraker. Ik werd zowat betoverd door de schoonheid ervan. Daags nadien heb ik aangeklopt bij een balletschool en ik mocht beginnen. Ik denk niet dat ik zonder dans kan. Hoewel. Dans is een passie, maar nieuwsgierig zijn is dat nog meer. Daarom vertrok ik ook uit IJsland en vestigde me eerst in Amsterdam en daarna dus in Brussel. En binnenkort trek ik naar India. Je moet nieuwsgierig zijn als kunstenaar. Door goed om je heen te kijken en veel verschillende mensen uit verschillende culturen te ontmoeten, verrijk je jezelf. Zo heb je iets te vertellen aan je publiek. Daarom zijn mijn voorstellingen momentopnames, de neerslag van hoe ik op dat moment in het leven sta.
‘Misschien dans ik ooit wel in mijn eigen café. Ik hou ontzettend van bakken. Brownies, worteltaart of de lekkerste taart van allemaal: een frambozentaart met marshmallow en meringue. Mijn moeder is verpleegster. Misschien zit dat voor mensen willen zorgen ook wel in mij. Maar dan door voorstellingen te dansen die je meenemen naar een andere wereld of tijd. Of door mensen te verwelkomen in mijn café, waar ze een lekker stukje taart kunnen eten en dansen op loeiharde muziek van de Stones.’
HAAR VANDEKEYBUS FAVORIET
BLUSH (2002)
‘Omdat Vandekeybus daarin niet alleen zijn typische energieke taferelen toont, maar door het gebruik van camera’s ook speelt met het perspectief van waaruit het publiek de dansers ziet.’
ON THE OTHER SIDE OF A SAND DUNE
8/12, 15 uur, Stadsschouwburg
barasigfusdottir.wordpress.com
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
