GENTSE PUURTE. ARNE SIERENS GRABBELT MET VERNIEUWEND VOLKSTHEATER IN EEN TON VOL ONELINERS EN KERSTSENTIMENT.

THEATER ZUIDPOOL / DASTHEATER

Tot 27 november in Vooruit, Nieuwevaart 118, Gent, tel. 09 267 28 28

dan in Theater Zuidpool, Lange Noordstraat 11, Antwerpen, tel. 03 231 57 58, daarna op tournee.

Speellijst via www.dastheater.be.

Maria Eeuwigdurende Bijstand

Arne Sierens groeide op in de wijk van de Brugse Poort – Brugse Puurte in het Gentse dialect. In dit stuk trekt hij alle registers van de sappige Gentse historie open. Het levert een eenakter als één langgerekte, joviale bulderlach op. Akkoord, het geheel komt wat fragmentarisch over en er schort inderdaad wat met de spanningsboog van het verhaal. Je voelt het al van een kilometer aankomen dat het publiek niet zal weten wanneer te applaudisseren aan het einde. Sierens haalt echter een krachttoer uit door alle personages even karikaturaal als naturel te maken, even larger than life als plots laag-bij-de-gronds.

Zowel de acteerprestaties als de mise-en-scène tillen het geheel op tot een niet te versmaden brok theaterplezier. Marijke Pinoy schuifelt schijnbaar zelfonzeker maar hinnikend als een loopse pony over het theater als Maria ofte ‘Mimi’, een Roemeense immigrante die op kerstavond op straat is beland en op zoek is naar haar reddende engel. Haar dertienjarige dochter ligt met zichzelf overhoop – je zou voor minder met zo’n labiele moeder.

Titus De Voogdt (bekend als de helft van het komische Gentse duo uit Barmans Any Way the Wind Blows) speelt het eenzame, gefrustreerde, depressieve, slecht geklede en klagerige typetje ‘Michel van de min drie’. Hij is conciërge en manusje-van-alles in een grootwarenhuis, woont nog bij zijn moeder en is half kreupel sinds een bizar ongeval met een scheepsschroef.

En dan Johan Heldenbergh! Met de flair van een pasja en de branie van circusvolk glijdt hij flamboyant het toneelstuk binnen, gehuld in een paars fluwelen maatpak. Hij is Gabriël, een amateur-pooier zoals ze alleen in het Glazen Straatje rondlopen. Hij rookt als een Turk, heeft de arrogantie van een stadsjoenk, is zo lui als de Belgen en vloekt als een ketter. Gentenaar dus. Met ‘Kè honger’ breekt hij gesprekken af. ‘Zee van tiene negen een lief’, grapt hij, terwijl ook zijn hart smelt bij zoveel pure winteravondwarmte.

Een klassieke kerstvertelling, toegegeven, maar dan wel een met boterhammen en hoofdvlees op het menu.

Wim Smets

Wim Smets