De goede oude vampier herrijst in twee grensverleggende variaties. ‘Pardon me but your teeth are in my neck.’

FILM: **** EXTRA’s : * (warner home video)

FILM: *** EXTRA’s : *** (warner home video)

The Fearless Vampire Killers (1967)

The Hunger (1983)

Films. Zo afgezaagd en voorspelbaar is het genre, dat vampierfilms meestal op pure routine drijven. Slechts heel af en toe is er een variatie die de regels op hun kop zet en het genre totaal vernieuwt, of zelfs zo uniek is dat ze nauwelijks tot het genre lijkt te behoren. Twee zulke totaal uiteenlopende exemplaren schitteren nu ook op dvd.

The Fearless Vampire KillersDe slagzin ‘Pardon me but your teeth are in my neck’ geeft meteen ook de toon aan van deze prent die onder zijn dolkomische dekmantel ook de gitzwarte levensvisie van Roman Polanski uitdraagt. Want de brave professor Abronsius (Jack MacGowran) die naar een Transsylvanisch dorp reist om er de lokale bevolking te bevrijden van een oud vampiergeslacht, zal ongewild ook het kwaad verspreiden. Naïeve goedheid blijkt niet opgewassen tegen de irrationele krachten van het intelligente vampierendom. Het genre wordt op alle mogelijke manieren geparodieerd, maar tegelijk worden de griezeltradities ook liefdevol omhelsd. Polanski introduceert twee nieuwigheden binnen de geijkte formules: een joodse vampier (Alfie Bass) die immuun blijkt voor de christelijke bezweringen, en een openlijk homoseksuele vampier die Abronsius’ klungelende assistent Alfred (gespeeld door Polanski) wel ziet zitten. Sharon Tate (ze trouwde later met Polanski en werd het slachtoffer van de Manson-bende) is de roodharige schone die tijdens een van haar uitvoerige badrituelen door de aristocratische vampier wordt ontvoerd. Afgezien van enkele buitenopnamen op een hoog plateau in de Italiaanse Dolomieten, werd de film volledig opgenomen

in de Londense MGM-studio’s waar Polanski en zijn huiscameraman Douglas Slocombe wonderen doen met de kunstmatige sneeuwdecors, het kasteel vol stof en spinnenwebben en het expressionistisch vervormde dorpje dat zo uit een schilderij van Chagall komt.

The Hunger Een coherent verhaal vertellen stond duidelijk niet hoog op de agenda toen de Brit Tony Scott begin jaren tachtig de overstap maakte van reclamespotjes naar speelfilms. Met veel moeite kun je uit zijn bioscoopdebuut opmaken dat Catherine Deneuve de laatste erfgename is van een onsterfelijk ras dat het leven uit gewone stervelingen zuigt. Haar superieure bloedkwaliteit schenkt haar minnaars een drievoudige levensduur, tot ze plotseling zienderogen aftakelen en tot stof wederkeren.

Scott drapeert zijn vampiristische variaties in een somptueuze stijl die kil en gepolijst is als zwart marmer en onvergetelijke beeldenreeksen oplevert (zoals die bloederige zonsondergang tegen de gotische hightech-skyline van Manhattan). En ook onverwachte grimmige humor: Deneuve en David Bowie die samen in een discotempel op mannenjacht gaan terwijl Bauhaus’ Bela Lugosi’s Dead (een verwijzing naar de beroemdste Dracula-acteur uit de jaren dertig) uit de boxen schalt. Scott maakt trouwens dankbaar gebruik van de onaardse uitstraling van Bowie. De scène waarin hij voor onze ogen wegrot in een ziekenhuiswachtkamer – een verouderingsproces van een eeuw samengebald in luttele minuten – is misschien wel de strafste illustratie van wat Jean Cocteau als de essentie van film zag: het tonen van ‘la mort au travail’. Deze hoogmis voor visuele sensualisten bevat ook het summum van lesbian chic: de stoeipartij in aangepaste lingerie tussen Deneuve en Susan Sarandon.

Extra’s. The Fearless Vampire Killers komt vergezeld van een parodie (in de stijl van de film) op een pseudo-wetenschappelijke film over vampirisme. The Hunger kan je bekijken met commentaar van Tony Scott en Susan Sarandon. Patrick Duynslaegher

Patrick Duynslaegher