Billen om van te trillen – Met haar eerste museumtentoonstelling bewijst Kati Heck dat ze nog gekker is dan we dachten. Maar: zonder kronkels geen meesterwerken, en schilderen kán ze.

Museum Het Domein, Kapittelstraat 6 in Sittard, tot 15 juni. www.hetdomein.nl

Wie op een vrouwelijke Paul McCarthy zat te wachten, mag zich in de handen wrijven: Kati Heck (28) gaat lustig door op het thema van de mens als verniel- en genotzuchtig wrak. De in Antwerpen wonende Duitse maakt weliswaar geen video’s over geobsedeerde piraten en drankzuchtige kerstmannen, haar schilderijen ogen minstens even ongenadig voor de menselijke soort. Al vind je bij Heck toch een fictieve, surrealistische input die voor tegenwind zorgt en de snoeiharde toonzetting complexer maakt. Blikvanger in Museum Het Domein is een ménage à trois van reusachtige, glimmende worsten. Twee enorme polyestersculpturen doen het met elkaar in missionarishouding, terwijl een derde exemplaar pijnlijk tot plakjes versneden wordt.

Het monumentale worstgebeuren wordt geflankeerd door metershoge schilderijen, bevolkt met modellen uit Hecks vriendenkring. Op een ervan ( Hans sagt) laat Heck haar eigen zonnebankbruine achterste zien, daarbij geholpen door een vrouw die betrapt uit het doek wegkijkt. Op een nog groter schilderij ( Himmelfahrtskommando) zie je een koppel dat paardje speelt naast een mager ventje dat een grote pint komt serveren, plus een vrouw met een kont onder haar navel die iets uit de hersenpan van een balletdanser lijkt te trekken. En zo schept Heck onverminderd composities uit cuckooland, elke keer met een nauwelijks verholen diabolisch plezier.

Zulke half gedrogeerde, half seksuele menselijke verhoudingen zijn natuurlijk geen uitzondering in de kunst. Ook bij artiesten als Eija-Liisa Ahtila, Sam Taylor-Wood en Léopold Rabus gedragen de modellen zich irrationeel. Wanneer het om schilderkunst gaat, zoals bij Heck en Rabus, horen daar al eens merkwaardige vervormingen bij die het geheel nog raadselachtiger maken. Bonzenspeck und Prollgehabe scoort hoog op de ladder der waanzin, maar weet ook moeiteloos te overtuigen. Een soms bijna teder te noemen realisme, aangevuld met een ijzeren expressie en stilistische elementen uit de strip, zorgen in vrijwel elk doek voor de elektriciteit die je in de huidige schilderkunst zo vaak moet missen.

Els Fiers