In de naam van de vader en de zoon

Werpt Nick Cave op zijn zeventiende album met The Bad Seeds de vleermuismantel definitief van zich af? Op het meditatieve, sacrale Ghosteen verlegt hij het kruis andermaal van schouder.

Decennialang heeft Nick Cave rond het idee van God gecirkeld. Woorden van de man zelf, op zijn blog The Red Hand Files, toen hij in december vorig jaar vragen van fans over geloof beantwoordde. ‘Right now, God is a work in progress’, vatte hij zijn toelichting samen. Het omgekeerde is dus ook waar: decennialang heeft God rond Nick Cave gecirkeld. Met de dubbelaar Ghosteen zijn ze bij een nieuw snijpunt aanbeland.

Als de dood van zijn vijftienjarige zoon in juli 2015 als een sinistere, aardedonkere schaduw boven de dissonante voorganger Skeleton Tree (2016) hing, dan reikt Cave met Ghosteen naar het helende licht van de verlossing. ‘A peace will come in time’, klinkt het meteen in de opener Spinning Song over etherische synthesizernevels. De eerste van elf psalmen over Jezus, engelen, liefde en sterren, slechts gebalsemd in statige piano en afwisselend ijle of grandioze soundscapes. Daarbij lijkt het soms alsof Cave heeft zitten mediteren onder het IJslandse noorderlicht van Sigur Rós. Zie de weeklagende falset en de elegische strijkers in Bright Horses, en het als een majestueuze cumuluswolk voorbijdrijvende Galleon Ship. Geen drums en geen gitaren, althans niet van het slijpschijftype waar The Bad Seeds ooit een patent op hadden.

Met de intieme documentairefilm One More Time with Feeling (2016) en zijn Conversations-tournee, waarin hij zich laat interviewen door het publiek, manifesteerde Cave zich de afgelopen jaren steeds meer als een open boek. Maar soms schuilt de puurste waarheid en hardste wreedheid in wat niet gezegd of geschreven wordt. ‘We talked it round and round again/ And drove the car down to the sea, the sea/ We sat in the car park for an hour or two’ – veel meer narratief heeft Leviathan niet om het lijf. Maar is het mythische zeemonster niet de belichaming van Caves persoonlijke apocalyps, aan de kliffen van Brighton?

Een nieuw testament voor de oude rocker of wiegeliedjes voor een geest? Melig of moedig? Ghosteen zal meningen verdelen, maar om de emotionele draagwijdte en de doorgedreven esthetiek kan niemand heen. Of Nick Cave ooit klaar zal zijn met rouw en bezinning moet de tijd uitwijzen, maar één ding is zeker: ‘Love’s like that, you know, it’s like a tidal flow/ And the past with its fierce undertow, won’t ever let us go.’