PB GRONDA, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde, Kentucky, mijn land en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.

Ik ben nog geen halfjaar weg uit België en het loopt al helemaal in het honderd. Oké, niet dat het voordien zoveel beter ging, maar toch. De enige landgenoten op wie ik nog kan rekenen, lijken mij op dit moment Vincent Kompany en Martine Tanghe.

Afstand nemen heeft het voordeel dat bepaalde details je ontgaan en je daardoor gek genoeg een beter beeld krijgt op het geheel. Zo ben ik als Europeaan en halve Italiaan maar wat blij dat die stijve Mario Monti het hier heeft overgenomen, om een nog diepere crisis te vermijden en stilaan op te bouwen naar economisch herstel. Maar dat moet je aan mijn tantes en neven hier niet vertellen, want die zien enkel dat ze belastingen moeten bijbetalen en dat het brood duurder wordt. Kun je hen niet kwalijk nemen, ze zitten er middenin.

In België is er niet zozeer een financiële crisis, maar wel een emotionele. Ja, sommige Vlamingen zien zichzelf graag als een rationele noorderling – zoals de Scandinaviërs, meneer – maar ons hart is meer Parijs dan Oslo. We zijn een emotioneel volk. Dat geldt voor noord en zuid, voor rechts en links.

De man die dat allemaal pijnlijk duidelijk maakt, is natuurlijk Bart De Wever. De man die eigenlijk vooral het geluk heeft dat er voor de rest in zijn politieke generatie geen noemenswaardig talent te bespeuren valt, en al zeker niet in grote partijen. Cowboys uit Kortrijk en verwende inteelt, dat wel. Hem hoor je niet klagen.

Hoewel ik persoonlijk een zekere sympathie heb voor België als concept, als historische samenloop van omstandigheden, is het natuurlijk een feit dat er zeer weinig eenheid bestaat tussen de twee belangrijkste landsdelen. Daartussen ligt een slecht bestuurde hoofdstad. Een Vlaming kan intussen wel op verlof in de Ardennen, maar kan niet stemmen op iemand uit die Ardennen. Je moet maar eens nagaan, je kunt Ardennen perfect vervangen door gelijk welk buitenland in de wereld.

Ik lieg niet als ik zeg dat het me eigenlijk weinig kan schelen wat er met het land gebeurt. Niet omdat het me koud laat, maar omdat de levens van de inwoners niet zullen veranderen. Niet als we opnieuw één land zouden gaan vormen, niet als er een confederatie of zelfs een splitsing van komt. De facto, in het gewone leven, verandert er buiten het voetbal weinig tot niks. Wat rest, is emotie.

Zowel bij zogenaamd rechts – de plattelandsmeesterretoriek van Bart De Wever, de foutgespelde zelfgenoegzaamheid van de forumvlaming en het dommige geloof in het Vlaamse adagio van ‘al wat we zelf doen, doen we beter’. Maar zeker ook aan de linkerzijde, waar elke twitterintellectueel er snel bij is om groteske vergelijkingen te maken, maar bijna niemand verder raakt dan wat #moppen en wat #gescheld. Nee, Bart De Wever is niet onze lokale Hitler, nee, hij gaat niet alle kunstenaars vermoorden. Stop daarmee, dat is onnozel. Hij is iemand met een duidelijk plan, die een tijd geleden besefte dat hij het, tot zijn eigen verbazing, misschien nog zou kunnen uitvoeren, ook. Iedereen die een ander, beter plan heeft: dit zou dan het moment zijn om daar iets mee te doen.

NEE, BART DE WEVER IS NIET ONZE LOKALE HITLER, NEE, HIJ GAAT NIET ALLE KUNSTENAARS VERMOORDEN. STOP DAARMEE, DAT IS ONNOZEL.