Film: **** Extra’s: 0 (Paradiso Home Entertainment)

Genegeerd, ondergewaardeerd en beschimpt in zijn domme thuisland, de US of A, ging Brian De Palma (de enige uitdager van Martin Scorsese voor de eretitel ‘America’s greatest living director’) in Parijs zijn wonden likken. Zijn eerste filmavontuur in het opvangland voor verweesde Amerikaanse bannelingen sluit aan bij eerdere maniëristische psycho-erotische thrillers ( Dressed to Kill, Body Double, Raising Cain), alleen gaat De Palma hier nog een stapje verder in het hooghartig afzweren van realisme, logica, psychologische waarheid, simplistische identificatie en conventionele dramatiek. Femme Fatale toont ons De Palma in een uitdagend speelse bui, al wordt het experimenteren hier wel geserveerd met een hoogglanzend patina en een glorieus exhibitionistische savoir faire.

De film opent met een ware krachttoer. Tijdens een galavertoning op het filmfestival van Cannes verleidt nepfotografe Rebecca Romijn-Stamos in de toiletten van het Palais een model, om haar tijdens het spannende liefdesspel de diamanten die haar wellustig lichaam sieren afhandig te maken. Deze juwelenroof annex lesbische vrijpartij in chique eurotrash-stijl (dit alles getoonzet op een tergende variatie van de Bolero, geremixt door Ryuichi Sakamoto) is pas het begin van een veelgelaagde intrige vol dubbelgangermotieven, identiteitswisselingen, dromen-in-de-film (waar de toeschouwer zich net als de heldin in verliest). De oefening in meervoudige verhalende perspectieven krijgt een visueel equivalent in de Hockney-achtige collage van foto’s die paparazzo Antonio Banderas maakt vanop zijn balkon met uitzicht op een pittoresk kerkplein, waar diverse gebeurtenissen elkaar snijden en overlappen. De hele film door jongleert De Palma op virtuoze wijze met de iconografie van doopsel, kruisiging en verrijzenis en drenkt hij zijn beeldentaal in watermotieven (een gotische regenstorm, een onderdompeling in de badkuip; een overstromend aquarium, een suïcidale duik in de rivier).

In de bioscoop had je zin om vele scènes terug te spoelen en opnieuw te bekijken, of de hele film meteen weer af te draaien op zoek naar de nauwelijks verborgen droomduidingen waarmee De Palma de Parijse muren en kiosken beplakt. Wat van Femme Fatale een uitgelezen film voor dvd-consumptie maakt. Dankzij de hoofdstukkenindeling kan je naar hartenlust zelf deconstructivistische spelletjes spelen met De Palma’s gedurfde trompe-l’oeil. Voor een keertje vormt het ontbreken van extra’s niet echt een bezwaar: het bonusmateriaal is de film ingebakken.

Jo Smets