Dinsdag, 21.20 – vtm
Wanneer is het precies begonnen?’, vroeg ik me onlangs op de trein tussen Antwerpen en Amsterdam af. Ik had het daarbij niet over de vreemde rode vlekken die zich op het gezicht van mijn overbuurman verspreidden, alsof hij zich die ochtend met rotte aardbeien had gewassen, maar wel over een andere epidemie: die van de topchefs. Het lijkt wel alsof er geen tv-programma meer gemaakt kan worden zonder dat er een topchef in de keuken zijn troepen Mussolinigewijs in gang staat te brullen. Cuisson, afkruiden en gaartijd hebben zich als sluipend gif in de woordenschat van de gemiddelde marktbezoeker genesteld. Als hij vroeger een microfoon onder de neus kreeg geduwd, had hij het stamelend over patatten en saucissen, nu mijmert hij een eind weg over lentefrisse bedjes van sla en pikante mousses van zongedroogde tomaten.
Dankzij het VTM-programma De Nieuwe Garde wordt napperen ongetwijfeld het volgende woord op die snoeverige lijst. De Nieuwe Garde volgt de allesbehalve boeiende avonturen van de volgende generatie kokende brulboeien die in de hotelschool Spermalie wordt klaargestoomd. De idolen van een meisje als Julie, dat net haar eerste jaar begon, zijn niet Justin Bieber of Lady Gaga, maar wel Peter Goossens en Sergio Herman. ‘Ook zij zijn klein begonnen’, oreert Julie met de wereldwijsheid van een meisje dat een camera op zich gericht weet. Julie begint met het ei. ‘Van welk dier komt het ei?’, vraagt de juf die op deze school chef heet. ‘Kip’, kakelen de leerling-koks duidelijk opgelucht.
Even later staat Julie met rode wangen als een vleesgeworden mixer in een pot met ei, olie en azijn te roeren. ‘Het is een beetje toveren’, kirt ze wanneer de pap mayonaise wordt. Ze steekt sikkeneurig de achterkant van een koffielepel in de pap en trekt een pruillip. ‘Het smaakt niet naar mayonaise.’ Bent u nog wakker? Of zal ik u even porren? Dit is de spanningsboog waar De Nieuwe Garde met de ambitie van een schildpad overheen kruipt. Het grote gebrek van reality is dat hij de vertelkracht van de pure werkelijkheid systematisch overschat. Om de algemene verveling te bestrijden, worden dan details overbelicht die men voor ieders welzijn beter in de schaduw laat.
In De Nieuwe Garde is dat de Michael Jackson-fixatie van Remy. Als de wat mollige jongen met de bleke huid thuis pannenkoeken bakt, doet hij daar altijd een kleine moonwalk bij. Buiten de lesuren draagt Remy een zwarte hoed, een wit hemd en een zwarte broek. In deze burcht van oprispend testosteron kun je evengoed met een rode pijl met ‘sla me hard’ boven je hoofd rondlopen. Remy vertelt aan de camera wat hij aan niemand anders zegt, waardoor hij het aan iedereen vertelt en zo wordt het leed van Remy smeuïg als de mayonaise van Julie over het scherm gesmeerd. Samen met de topchef is reality de pest van de tijd. Dus wat met de combinatie van beiden?
En toen moest het napperen nog komen. Nadat de juf van de etiquette – een vrouw bij wie al te veel glimlachen tot acute maagkrampen leidt – de jongens erop had gewezen dat hun haar niet in de ogen, niet over de oren en niet te uitbundig in de nek mocht hangen, nam ze een tafellaken en toonde ze hen de kunst van het napperen. Het was iets met dikke en dunne plooien en heel veel Fingerspitzengefühl. Remy vroeg zich af waarom hij dat tafellaken niet gewoon op de tafel kon leggen. Juf etiquette deinsde vol afgrijzen terug. Met napperen werd niet gelachen. Om eerlijk te zijn, dit hele programma is een beetje als napperen: saai, humorloos en verder vooral overbodig.
Lees nog meer recensies en bedenkingen in de blog Testbeeld op KNACKFOCUS .BE
TINE HENS
‘De Nieuwe Garde is een beetje zoals napperen: saai, humorloos en overbodig.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
