Twee jaar geleden was Joan Wasser nog gewoon het anonieme ex-lief van Jeff Buckley – zijn ‘Everybody Here Wants You’ gaat over háár – maar tegenwoordig staat ze wereldwijd bekend als de wulps croonende Joan As Police Woman. Met haar debuutplaat ‘Real Life’ wist de charmante gendarme al serieus te – euh – boeien en ook opvolger ‘To Survive’ drijft ons weer gewillig in de netjes onthaarde armen der wet.

Wanneer we na het interview afscheid nemen, haalt Joan Wasser (37) een videocamera uit haar handtas en keert ze de rollen om. Waar en wanneer we geboren zijn, wil ze weten. Of we in God geloven en hoe we onze vrije tijd doorbrengen. Wat voor onsamenhangends wij daar zoal op geantwoord hebben, ziet u binnenkort hopelijk niét op een of andere dvd. Wat zij op ónze vragen te vertellen had, leest u hieronder.

Tijdens ons gesprek over je debuutplaat twee jaar geleden kwam je ontzettend onzeker over. Dat is vandaag wel even anders.

J oan Wasser: Dankjewel! Ik merk ook wel dat ik de afgelopen jaren enorm aan zelfvertrouwen heb gewonnen. Zolang ik niet te veel loop te piekeren weliswaar. Denken werkt gewoon niet voor mij: daar ben ik ondertussen wel achtergekomen. Neem nu mijn stem: daar was ik me twee jaar geleden veel te veel van bewust. Ik vroeg me voortdurend af of ze wel deugde, of ze wel goed genoeg was om als soloartieste door het leven te gaan. Maar anderhalf jaar haast onafgebroken toeren heeft daar verandering in gebracht. Door avond na avond op te treden ben ik me steeds minder bewust geworden van mijn stem. Ik bedoel: ze ís er gewoon en ik gebruik ze zonder er verder al te veel bij na te denken. Maar twee jaar geleden zag ik mezelf als een violiste die probeerde te zingen. In vergelijking met mijn viool voelde mijn stem onwennig aan, eigenlijk wilde ik er nog het liefst van af. Alleen: als je een viool beu bent, koop je een andere, maar er bestaan helaas geen winkels waar je een nieuwe stem kunt kopen (lacht).

Denk je dat jouw achtergrond als violiste je manier van zingen beïnvloed heeft?

Joan: Hmm, ik heb daar onlangs ook eens over zitten nadenken en ik ben geneigd te denken van wel. Eigenlijk verschillen een viool en een stem niet zoveel. Ze hebben ongeveer hetzelfde bereik en werken allebei zonder frets, waardoor je van de ene noot naar de andere kan glijden. In dat opzicht lijkt mijn croonende manier van zingen heel erg op het bespelen van een viool.

Is er de voorbije jaren overigens een soort sleutelmoment geweest waarop je zelfvertrouwen een enorme boost gekregen heeft?

Joan: Ik herinner me een optreden op een festivalletje in Antwerpen waar ook Low moest spelen (Rivierenhof, nvdr.). Het was een van mijn eerste optredens buiten Amerika en ik vreesde dat niemand in het publiek van mijn bestaan af wist. Maar van bij het begin van het concert zong het publiek mijn teksten haast woord voor woord mee. Een onbeschrijfelijk gevoel. Ik kon wel janken van geluk – ik heb ook écht een traantje weggepinkt – omdat ik daar voor het eerst besefte dat mijn plaat een publiek gevonden had. Volgens mijn platenfirma doe ik het hier trouwens nog altijd opvallend goed. Jullie Belgen zijn ontzettend lieve mensen!

‘To Survive’ heeft een mooie hoes, vind ik.

Joan: Omdat ik er naakt op sta, bedoel je? (lacht) Ik ben er zelf ook heel tevreden mee. Vooral de subtekst van de hoes vind ik geslaagd: die foto van mij met ontblote schouders suggereert dat ik mezelf op deze plaat blootgeef. En dat is ook wel zo. Ik stel mezelf graag kwetsbaar op. Hoe meer je over jezelf blootgeeft, hoe moeilijker het voor anderen wordt om je onderuit te halen. Ik bedoel: er vallen geen zwakke plekken meer te ontdekken als je al je tekortkomingen al op tafel hebt gegooid. Begrijp je?

Ongeveer toch. Een van de mooiste nummers op de plaat is ‘To America’: een song die over je vaderland zou kunnen gaan, maar die je naar verluidt voor je moeder hebt geschreven. Leg eens uit.

Joan: Mijn moeder is vorig jaar gestorven aan kanker en eerst ging het liedje dat uiteindelijk To America is gaan heten inderdaad over háár. Samen met Rufus (Wainwright, nvdr.) heb ik het uitgewerkt tot een soort operette, omdat mijn moeder nogal van opera hield. Maar gaandeweg verschoof het thema van ‘mother’ naar ‘motherland’, tot het nummer plots – zonder dat ik er erg in had – over Amerika bleek te gaan. Pas achteraf is me duidelijk geworden wat ik met To America heb willen zeggen: namelijk dat ik mij twee keer verweesd voel. Een keer als dochter en een keer als Amerikaanse staatsburger, want ik voel me absoluut niet meer vertegenwoordigd door de leiders van mijn eigen land.

Je hebt het op deze plaat wel vaker over politiek, al lijken de songs bij een oppervlakkige beluistering evengoed over liefde te gaan.

Joan: Je bedoelt dat ik het thema liefde gebruik als een metafoor voor politiek? Ja, daar zit wel iets in. Liefde ís in zekere zin ook een vorm van politiek, hé. Het komt er in de liefde óók op aan om compromissen te sluiten. Eigenlijk is die politieke dimensie pas in mijn songs geslopen toen ik hier in Europa de berichtgeving over de Amerikaanse politiek begon te volgen. Als je hier de kranten leest, voel je je als Amerikaanse ronduit beschaamd voor de leiders van je land.

Twee jaar geleden hoorde ik je op Pukkelpop tekeergaan tegen Condoleezza Rice, die ook wel Condi wordt genoemd, maar jij hield het consequent bij Cunty.

Joan:(proest het uit) Goed gevonden, toch? Hier in Europa krijg je natuurlijk makkelijk applaus voor zulke uitspraken, maar in Amerika werd je daar tot voor kort voor uitgejouwd. Tot voor kort, zeg ik, want het tij is duidelijk aan het keren. Niemand, echt niémand heeft nog een goed woord over voor Bush. Dat vind ik toch hoopgevend.

Ondertussen steun je de campagne van Barack Obama. Waarom verkies je hem boven Hillary?

Joan: Om eerlijk te zijn: omdat hij de eerste was die het me vroeg. Als Hillary hem voor was geweest, had ik haar campagne gesteund. De feministe in mij wil heel graag dat Hillary wint, maar ik heb ook enorm veel bewondering voor de eloquentie van Obama. Mij maakt het eigenlijk niet uit of Hillary dan wel Obama in het Witte Huis terechtkomt: als het maar een democraat is. Either way: ik zal een fles champagne ontkurken.

Dan wij ook!

Door Vincent Byloo