Donderdag 15/11, 23.15 – CanvasAnton Corbijn is inmiddels een haast even grote naam als de beroemdheden die hij al jaren op film en foto vastlegt. Klaartje Quirijns zette de observator zelf in de kijker in de documentaire Inside Out.
‘Anton en ik hebben elkaar eerder toevallig gekruist’, legt de maakster het ontstaan van haar portret uit. ‘Ik kwam met mijn gezin in Londen wonen, waar Anton zich net opmaakte om naar Nederland terug te keren. Op een dag vroeg hij mijn mening over een film die ze over hem aan het maken waren. Nou, die vond ik niet zo goed.’
Toen mocht je het zelf proberen?
KLAARTJE QUIRIJNS: Aanvankelijk had ik met Anton afgesproken dat ik een interview met hem zou doen, omdat ik vond dat dat ontbrak in die film. Dat gesprek nam ik op in de kerk van zijn vader – Anton is een domineeszoon. Hij en de filmproducent waren er zo enthousiast over dat het plan ontstond om mij een hele film te laten draaien. Vervolgens ben ik met hem meegegaan naar een fotoshoot met U2.
Het was geen excuus om bij sterren als U2 en George Clooney te geraken?
QUIRIJNS: Nee, ik vond dat vooral grappig. Niet dat het mij niets deed om oog in oog met die sterren te staan, al ben ik persoonlijk meer onder de indruk van de vrouw die haar leven heeft geriskeerd om vrede te sluiten met Ugandees verzetsleider Joseph Kony bijvoorbeeld. Ik heb die sterrenwereld benaderd op dezelfde manier als de politieke milieus die ik doorgaans in beeld breng. En zo merkte ik dat Anton nog altijd gefascineerd is door zijn wereld.
Corbijn raakt er niet op uitgekeken?
QUIRIJNS: Hij maakt nu – overigens prachtige – portretten van beroemde schilders maar de fascinatie blijft, denk ik. Toen ik Anton ontmoette, stond hij net op het punt de overstap te maken naar de filmwereld, hij had net Control gemaakt en was bezig met de voorbereiding van The American met George Clooney. Maar als je het succes hebt dat Anton kent in die wereld van beroemdheden, dan begrijp ik dat je dat niet zomaar achter je laat. Zowel op financieel vlak als wat je publiek betreft. Maar je moet naar mijn film kijken om je zelf een beeld van Anton te vormen.
Heb je momenten kunnen vastleggen waarop je echt tot hem hebt kunnen doordringen?
QUIRIJNS: Dat zit onder meer op het einde van mijn film. Daarin geeft Anton blijk van heel wat zelfkennis. Hij weet dat de wereld waarin hij zich begeeft er een is van oppervlakkige contacten en dat dat het voor hem moeilijk maakt connecties met mensen te maken. Hij spreekt daar zeer eerlijk over. Maar je ziet het ook in kleinere scènes in de film. Bijvoorbeeld wanneer hij naar het concert van Arcade Fire kijkt en je aan zijn gezicht kunt zien dat dat toch emoties in hem oproept.
Hoe is het je gelukt om een fotograaf, die toch liever achter de lens staat, voor je camera te krijgen?
QUIRIJNS: Anton heeft wat dat betreft een ambivalent karakter, dat hem ook boeiend maakt. Hij zoekt de kunst op en tegelijkertijd is hij best een commercieel ingestelde jongen: hij wil een observator zijn maar aan de andere kant wil hij wel dat zijn werk zo veel mogelijk aandacht krijgt. Daarom dat hij ook steeds bereid is mee te werken aan interviews of films over zijn werk. Die tegenstelling zorgt echt voor een strijd in zijn hoofd. Dat is uiteindelijk het onderwerp van mijn film geworden.
En jij was, zoals je het in een interview omschreef, die irritante vrouw die almaar vragen bleef stellen?
QUIRIJNS: Dat deed ik expres om iets bij Anton uit te lokken, daar heb ik enorm mijn best voor gedaan. Mijn volgende film, The New American Dream, over de rol van psychotherapie in onze samenleving, wordt iets helemaal anders. Omdat ik steeds andere mensen met zichzelf geconfronteerd heb, ga ik dat voor deze met mezelf doen. Ik ga mijn eigen demonen uitdrijven.
(H.V.G.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
