Donkere tijden vragen om wervelende actiekomedies, vindt Darren Aronofsky. In Caught Stealing krijgt pretty boy Austin Butler rammel van Russische mafiosi, Britse punkers, chassidische gangsters en zelfs Bad Bunny. ‘Ik wilde iets leuks doen.’
Dat Darren Aronofsky Hollywoods nieuwste meisjesmagneet Austin Butler, Zoë Kravitz en de Puertoricaanse hitfabriek Bad Bunny kon strikken voor zijn nieuwste film kan niemand verbazen. Zijn tussen potsierlijk en grandioos laverende cinema mag dan wel felle voor- en tegenstanders hebben, zijn acteurs maken altijd een zeer goede beurt. Brendan Fraser hield een Oscar over aan zijn vertolking van suïcidale zwaarlijvige in The Whale, Mickey Rourke verrees dankzij The Wrestler en Natalie Portman was nooit beter dan in Black Swan.
De grote verrassing is eerder dat hij de grote levensvragen en getormenteerde figuren heeft ingeruild voor humor, actie en malloten. In het zotte Caught Stealing loopt het zwaar fout wanneer een ex-baseballbelofte (Austin Butler) zich door zijn stoer en sexy lief (Zoë Kravitz) laat overtuigen om op de kat te letten van een Britse punker. Plots slaat de Russische maffia hem het ziekenhuis in, richt Bad Bunny een vuurwapen op zijn jongeheer en waarschuwt politie-inspecteur (Regina King) voor chassidische gangsterbazen die je ogen uitlepelen. In het New York van de jaren negentig. Er is geen ontkennen aan: Darren Aronofsky heeft zijn After Hours gemaakt, naar het voorbeeld van Martin Scorseses zwarte komedie uit 1985.
Wat is er gebeurd? Was je na het loodzware The Whale toe aan iets luchtiger of vind je dat deze donkere periode om vrolijkheid vraagt?
Darren Aronofsky: Vooral dat laatste. Ik merk bij mezelf dat mijn voorkeur bij het kiezen van films plots uitgaat naar goed gemaakte genrefilms. Dat inspireerde me om ook zelf iets leuks te doen. Om eens plezier te hebben tijdens het maken en met geweldige mensen te werken. Als je het mij vraagt is het beste wat Hollywood in deze donkere periode kan doen: terugkeren naar de kernwaarden. Proberen weer ‘de beste entertainers ter wereld’ te zijn.
Waarom heb je daar zo lang mee gewacht in je carrière?
Aronofsky: Heb ik dat? Black Swan was toch entertainend? The Whale was toch vermakelijk?
Zeker, maar nu ga je vol voor humor en vrolijke actie.
Aronofsky: Tegelijk zit er best veel pit in Caught Stealing. Sommige mensen vinden het een intense ervaring waar ze erg nerveus van worden. Maar ik spreek je niet tegen: het grote verschil met eerdere films is de humor. Die zat al in het boek van Charlie Huston. De cast had er ook zin in. En ik wil geloven dat een film over het New York van de jaren negentig vanzelf veel vreugdevolle feestelijkheid met zich meebrengt.
Het is uiteraard maar een detail: maar waarom is het de handel in Belgische ecstasy die tot de zo begeerde geldschat in de film heeft geleid?
Aronofsky: Omdat dat én grappig is én waar. In de jaren negentig werd New York overspoeld door ecstasy uit België. Blijkbaar waren jullie daar bedreven in. Het klopt zelfs dat al die verschillende gemeenschappen betrokken waren bij de handel in Belgische ecstasy. We hebben ons huiswerk gemaakt.
Zie je jezelf nog actiekomedies maken? Je hebt niet meteen de gewoonte om in herhaling te vallen.
Aronofsky: Geen idee wat de volgende film precies wordt. Ik zou binnen hetzelfde genre kunnen blijven maar dan zal het toch iets totaal anders moeten zijn. Met een film ben je makkelijk járen bezig, ik mag mijn interesse niet verliezen. Bovendien moet je je hersenen blijven prikkelen als je niet te snel wil verouderen. Daarom zoek ik altijd naar een project dat me angst inboezemt omdat het iets anders is dan al wat voorafging.
Wat was het engste aan Caught Stealing?
Aronofsky: Ik wilde er een liefdesbrief aan New York van maken. Dus wilde ik allemaal kleine hoekjes van New York laten zien die zelden worden gefilmd en die je niet verwacht. Maar op locatie filmen is stress. Je loopt het risico dat je niet op tijd klaar raakt met wat je die dag op die plek moeten filmen en dat is zeer problematisch. Bijgevolg is er constante stress rond het daglicht. Als de zon ondergaat, is het gedaan. Als de zon achter de wolken verdwijnt, is het miserie. Je leeft in angst voor de zon, vreselijk! (lacht)
Welke herinneringen bewaar jij aan het New York van de jaren negentig? De film vernoemt burgemeester Rudy Giuliani, de latere trawant van Donald Trump, die het verbood om te dansen in bars.
Aronofsky: Juist. De film speelt zich in september 1998 af. In juni 1998 kwam Pi uit (zijn voor een appel en een ei gedraaide debuutfilm die cult werd, nvdr.). We hebben New York City toen vol gekleefd en getagd met stickers van Pi en graffiti. De set designer van Caught Stealing heeft het niet kunnen laten om hier en daar zo’n Pi-sticker te kleven. 1998 was mij goed gezind. Pi was een succes en ik weet zeker dat ik al droomde van manieren om Requiem for a Dream te maken. Eindelijk viel alles op zijn plaats voor mij.
The Wrestler is Mickey Rourke, Black Swan is Natalie Portman, The Whale is Brendan Fraser. Je bent een krak in het casten van de juiste persoon voor de hoofdrol. Besef je dat? En waarom was Austin Butler dit keer je man?
Aronofsky: De grote aantrekkingskracht van het maken van films is voor mij de samenwerking met de acteurs. Zij zijn de reden waarom ik ’s ochtends uit bed spring en fluitend naar het werk ga. Ik geniet ervan om samen de tekst te ontleden en te zien hoe de acteurs hem leven inblazen. Daar beleef ik al heel mijn leven plezier aan. Dus ja, ik maak werk van de zoektocht naar de ideale acteur. Voor The Whale heb ik tien jaar nodig gehad. Aan het script veranderde geen letter meer, ik kon alleen niet bedenken wie ik moest casten. Eens ik op Brendan Fraser kwam, ging het snel.
Zonder de juiste acteur had ik ook Caught Stealing nooit kunnen maken. Austin Butler leek me geschikt om mee samen te werken, ziet er goed uit en toen ik hem ontmoette, bleek hij ook nog eens een ontzettend lieve, aardige man. Het talent druipt ervanaf en hij beleeft een hoogconjunctuur. Zeer interessant!
Je lacht met iedereen: met agressieve malloten uit de Russische mafia, Puerto Ricaanse nachtclubeigenaars die zich stoerder voordoen dan ze zijn en ultraorthodoxe gangsters. Je bent niet bang dat deze gevoelige tijden zullen struikelen over het spel met stereotypen?
Aronofsky: Wel, ik vind het geen echte stereotypen, maar originele interpretaties. De acteurs zetten hun personages op een onverwachte manier neer. Voor mij is een van de geweldige dingen aan New York dat het een ongelooflijke smeltkroes is. Iedereen heeft een oma uit een ander land. Dat maakt New York tot wat het is: een geweldig mozaïek. Mensen met al die verschillende talen, culturen, gewoontes, muziek… leven er noodgedwongen samen en worden New Yorkers.
‘Om de een of anderen reden heeft er altijd wel een groep mensen een probleem met wat ik maak.’
Bijna al je films hebben grote voor- en tegenstanders. Ben je bang voor de dag dat iedereen je werk goed vindt?
Aronofsky: Ik heb een kleine vitrinekast met trofeeën. Met The Wrestler won ik een prijs die ik nooit nog eens zal winnen. The Wrestler was de hoogst gewaardeerde film op recensiesite Rotten Tomatoes. Als ik eerlijk moet zijn: lang niet iedereen vond die film geweldig, maar zo goed als iedereen was blij voor Mickey Rourke en stak daarom twee duimen omhoog. Ik ben er trots op dat die film zoveel mensen heeft bereikt en geraakt. Ik vrees dat een weerslag niet uit te sluiten valt: ook Caught Stealing krijgt vast wel weer tegenwind. Om een of anderen reden heeft er altijd wel een groep mensen een probleem met wat ik maak. Maar wees gerust, ik ben niet van plan om me dat aan te trekken.
Caught Stealing
Vanaf 27.08 in de bioscoop.
Austin Butler had nooit een plan B
Charismatische motorrijder in The Bikeriders van Jeff Nichols, doodeng booswicht in Dune: Part Two van Denis Villeneuve, guru in Eddington van Ari Aster: Austin Butler is een hot ticket sinds zijn hoofdrol in Elvis. ‘Het voelt alsof met Elvis de deur naar een ander leven openging. Een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Ik voel me gezegend.’ Met Darren Aronofsky klikte het meteen. ‘Zijn films kunnen zo donker en verontrustend zijn, maar hijzelf is echt grappig. Een interessante combo. We hebben veel gepraat. Ik heb eindeloos veel naar After Hours van Martin Scorsese gekeken en we zijn samen in de bioscoop naar Blow Out (paranoiathriller van Brian De Palm met John Travolta, nvdr.) gaan kijken. Ik heb veel films bestudeerd waarin een gewone mens halsoverkop in buitengewone situaties belandt.’ Butler speelt een jonge man die zich nooit over het abrupte einde van een potentiële glanscarrière in het baseball kon zetten. ‘Ik weet niet hoe mijn leven er zou uitgezien hebben als het niet was gelukt als acteur. Ik ben er erg vroeg ingerold en heb nooit iets anders gedaan. Er is nooit een plan B geweest. Ik zou willen grappen dat ik dan in een motel of tankstation zou werken. Maar mijn artistieke drang zo groot dat ik wellicht obsessioneel zou zoeken naar iets creatiefs.’
