De 4 films die u deze week moet zien: The Surfer, Armand en meer

Knack Focus tipt u de films die u niet mag missen. Deze week: The Surfer, Armand, The Village Next to Paradise en Good One.

In ‘The Surfer’ glijdt Nicolas Cage alweer over een golf van gekte – ★★★½

Die scène in Mandy waarin hij krijsend zijn bijl smeedt als voorbereiding op een wagneriaanse wraaktocht. Die meltdown in The Wicker Man waarin hij jonge maagden neermept in berenpak. Of die half extatische, half epileptische dans in Bad Lieutenant: Port of Call New Orleans op een dieet van gin, coke en zelfdestructiedrang. Géén acteur die ondertussen meer delirante momenten heeft bijeen geacteerd dan Nicolas Cage. En de scène in The Surfer waarin hij als uitgehongerde yuppie een dode rat verorbert met de devotie van een kruisvaarder die eindelijk de Heilige Graal aanraakt, kan nu al in Cages copieuze cultcanon worden opgenomen.

‘The wildest man in Hollywood’ gooit dit keer lijf, leden en alle gezichtsspieren in de strijd als een Amerikaanse tweederangszakenman die terugkeert naar het Australische strand van zijn jeugd, vastbesloten het ouderlijke huis aan de kust terug te kopen. Maar het strand blijkt intussen bezet gebied: de lokale Bay Boys – een surfclan met de mores van een roedel hyena’s en een gebronsde alfahippie als goeroe – dulden immers geen indringers. En zeker geen yanks in pak. Vanaf dat moment is het ‘the surfer’ – namen hebben de personages niet – versus de verzengende zon, het schurende zand en de psychotische alfamannetjes.  (Dave Mestdach)

Lees hier de volledige recensie.

De kleinzoon van Ingmar Bergman intrigeert met sfeervolle psychodrama ‘Armand’ – ★★★

Is het ijskoud misbruik of uit de hand gelopen kinderspel? Waar ligt de grens van het sociaal aanvaardbare, en wie trekt die? Dat zijn de complexe vragen waar Armand zich aan waagt, in een claustrofobisch klasje in Noorwegen waar het ongemak zich opstapelt als sneeuw tijdens een winterse week. Regisseur Halfdan Ullmann Tøndel – kleinzoon van Ingmar Bergman én Liv Ullmann, maar geen druk verder – bouwt zijn vorig jaar in Cannes met de Caméra d’or bekroonde debuut op rond één situatie: een alleenstaande moeder (Renate Reinsve) wordt op het matje geroepen wanneer haar zesjarige zoon iets ongepasts bij een klasgenoot zou hebben gedaan. Wat precies? Dat blijft vaag, net als de dialogen, die klinken alsof een minderjarige David Mamet ze schreef tijdens de strafstudie.

Maar toch is er veel om van te houden: er is Renate Reinsve – de revelatie uit The Worst Person in the World – die vol overgave een vrouw speelt die tegelijkertijd wil ontsnappen en zich ingraven, er is het steenkoude camerawerk dat je het krijt en zweet in de gangen doet ruiken en er is die ene, even ongemakkelijke als onvergetelijke scène waarin Reinsve in lachen uitbarst – wel vijf minuten lang, tot het grinniken overgaat in rillen. ‘Een beloftevol debuut’, zou opa Ingmar zeggen over dit sfeervolle en intrigerende, maar te zelden meeslepende psychodrama. ‘Maar volgende keer iets meer doorleefd drama en minder geforceerd gedoe.’ (Dave Mestdach)

Het behoedzaam uitgestippeld indiedebuut ‘Good One’ doet denken aan Kelly Reichardt – ★★★½

Een timide tienermeisje, haar gescheiden vader, diens beste buddy en een kampeertent: simpeler kan een film niet beginnen. Maar wat start als een kabbelend, licht komisch weekendtripje in het woud, ontpopt zich kilometer na kilometer als een fijnmazig, raak geobserveerd portret van macht, perceptie en de stille spanningen tussen vaders en dochters. Het indiedebuut van India Donaldson – dochter van Hollywoodveteraan Roger – is teder en trefzeker, met een stijl die meer fluistert dan roept. De zeventienjarige Sam – subtiel vertolkt door Lily Collias – zegt weinig, maar observeert des te meer. In haar ogen speelt zich de ware actie af, terwijl haar vader (James LeGros) en zijn wat klungelige kameraad hun goedbedoelde machismo botvieren. Vaak ongewild.

Donaldson laat het ongemak niet botsen, maar binnensijpelen, zachtjes en zonder uitleg. Kijken en luisteren worden discrete vormen van verzet. De sfeer, het ritme en de natuur doen denken aan Kelly Reichardts Old Joy en Wendy and Lucy, waarbij de Catskills, het bosrijke gebied ten noorden van New York, niet zomaar als decor worden ingezet, maar als mentale ruimte waarin rollen verschuiven en machtsverhoudingen kantelen. Verwacht geen bombast of grote gebaren, laat staan een overdonderend debuut. Wel een behoedzaam uitgestippeld eerste uitje van een regisseuse met een goed afgesteld kompas. (Dave Mestdach)

Het is niet moeilijk om het delicate ‘The Village Next to Paradise’ toe te laten in je hart – ★★★½

De wereld van Mamargade, Araweelo en Cigaal staat ver van de onze, maar op het einde van The Village Next to Paradise ken je hen beter dan veel van je eigen familie. Een klein wonder. De empathie komt niet uit de lucht vallen, ze is het werk en de verdienste van de naar Oostenrijk getrokken Somaliër Mo Harawe. Zijn keuzes draaien allemaal goed uit, met uitzondering van een handvol scènes die wat korter hadden gekund zonder het langzame maar juiste tempo te verstoren.

Hij neemt ons mee naar een verafgelegen en verlaten gehucht tussen zee en woestijn, in een door burgeroorlog, natuurrampen en Amerikaanse droneaanvallen geteisterd Somalië. Een feilbare maar goedbedoelende vader ritselt, combineert jobs en is tot veel zelfopoffering bereid om zijn pientere zoon aan deftige scholing te helpen. Zijn ondernemende, gescheiden zus woont bij hen in. Zonder miserabilisme maar ook zonder de brutaliteit van de werkelijkheid te verzoeten toont Mo Harawe hun moed, veerkracht, waardigheid en onvoorwaardelijke liefde. De ongeforceerde, beeldschone fotografie met sterke contrasten en veel warme kleuren vergemakkelijkt het om de zachte, delicate, diepmenselijke debuutfilm toe te laten in je hart. Van Mo Harawe hebben we het laatste nog niet gezien. (Niels Ruëll)

‘The New Year That Never Came’: een romaneske mozaïek van geknakte levens – ★★★½

Wie wil begrijpen hoe het is om een dictatuur in 48 uur ineen te zien stuiken – niet met een knal maar met zacht gejammer – moet zeker kijken naar The New Year That Never Came, het soms wat opake, maar nooit overvolle ambitieuze debuut van Bogdan Muresanu. De Roemeense cinema heeft de val van het Ceausescu-tijdperk al vaker als een grillige tragikomedie verbeeld – denk maar aan toptitels als 4 Months, 3 Weeks and 2 Days of The Way I Spent the End of the World – maar Muresanu voegt met deze mozaïek van geknakte levens zijn eigen, bijtende nuances toe.

Net als bij zijn landgenoten Cristian Mungiu, Cristi Puiu en Radu Jude druppelt ook hier gortdroge humor binnen, zij het op een iets conventionelere manier. Het is lachen om de absurditeit van regels, repressie en restricties, omdat huilen nu eenmaal vaak te riskant is met de alomtegenwoordige Securitate in de buurt. De faux documentaire trucs – gefrutsel met camera en plotse zooms – zijn er soms te veel aan, en de debardeurs en kapsels roepen iets te opzichtig: ‘Dit is het Oostblok anno 1989!’ – maar de inzet is oprecht en het resultaat overtuigend.

Lees hier de volledige recensie.

Julia Louis-Dreyfus en Florence Pugh stelen de show in ‘Thunderbolts*’ – ★★½

Het valt wel mee met de superheldenfilm-moeheid. Ondanks slechte recensies raapte het in februari gelanceerde Captain America: Brave New World meer dan 400 miljoen dollar op. Geen twee maanden later lonkt Marvel opnieuw naar uw bioscoopbudget. De eigenheid van Thunderbolts* is dat er grafisch flink bespaard is op kleur, en inhoudelijk op bombast en grootschaligheid. Het departement kwinkslagen bedenken mocht dan weer een tandje bijsteken. Blinkende helden die hun fenomenale superkrachten moeten bundelen tegen kosmisch kwaad zijn ingeruild voor getraumatiseerde of zwaar gedeprimeerde tweederangsfiguren met derderangssuperkrachten. Omstandigheden dwingen hen om zoals de Avengers samen te spannen.

Tot de b-ploeg behoren een sidekick en een discountversie van Captain America, maar de sterspeelster is toch de Russische huurmoordenares Yelena Belova. Florence Pugh is het ankerpunt van de film. Ze voelt, net als vroeger Robert Downey Jr. als Iron Man, perfect aan waar de scène en de onzin om vragen. Julia Louis-Dreyfus uit Seinfeld en Veep steelt weliswaar de show als machtsgeile bazin van een Amerikaanse geheime dienst. Thunderbolts* is meer fun dan Brave New World en krijgt daarom luid applaus maar we moeten eerlijk zijn: de misfits uit Guardians of the Galaxy zijn sympathieker. (Niels Ruëll)

‘Mr K.’: De personages lopen verlopen in deze budget-versie van ‘The Grand Budapest Hotel’ – ★★½

‘Ik ben een kooi, op zoek naar een vogel’, schreef Franz Kafka. In deze surrealistische zwarte komedie is die kooi een afbladderend hotel, en die vogel een schlemielige goochelaar op tournee. Of is het omgekeerd? De Noors-Nederlandse Tallulah H. Schwab (Dorsvloer vol confetti) brengt haar Engelstalige coproductie onder in een – welja – kafkaësk universum dat doet denken aan The Grand Budapest Hotel in budget-versie, maar dan een waar ook Barton Fink en Alex van Warmerdam op de gastenlijst zouden kunnen staan. Cultveteraan Crispin Glover – ooit George McFly in Back to the Future, tegenwoordig voltijds excentriekeling – speelt een goochelaar uit het schnabbelcircuit die er voor één nacht een kamer boekt, maar ’s ochtends en ook daarna de uitgang niet meer vindt. Het hotel blijkt immers een levend labyrint, met gangen die krimpen, luiken waar fanfares uitspringen en bewoners die hun absurdisme met verontrustende vanzelfsprekendheid dragen.

Wat volgt, is een parade van scènes die uit een macaber maar charmant sprookjesboek voor volwassenen lijken gerukt: een boudoir met francofiele zussen, een slaapzaal als een stoomschip, een keuken als klassenmaatschappij in het klein, met Mr. K als bevrijder tegen wil en dank, en bijrolletjes voor – er zit immers ook Belgisch geld in – Barbara Sarafian en Sam Louwyck. Alleen jammer dat de film, net als de personages, gaandeweg wat verloren loopt in zijn doolhof en alle gekte – balancerend tussen geestig en grimmig – niet dieper graaft dan de spleten tussen de vloertegels. (Dave Mestdach)

In ‘Oxana’ voelt Oksana Shachko meer als een personage dan de radicale Femen-militante die ze was – ★★

Het lijdt geen twijfel dat het korte, bikkelharde, vurige leven van Oksana Shachko zich leent tot een prangende film. De Oekraïense rebel stond in 2008 aan de wieg van Femen, feministische activisten die furore maakten met protesten in bloot bovenlijf, vaak in combinatie met bloemen in het haar en slogans op de buik. Shachko overleefde martelingen door de Wit-Russische KGB, moest naar Frankrijk vluchten en legde zich daar op haar schilderkunst toe, tot ze in juli 2018 uit het leven stapte. Na Slalom, een film over grensoverschrijdend gedrag in de skiwereld, wisten we al dat de Franse regisseur Charlène Favier heel wat in haar mars heeft. Toch kan haar biopic over Oksana Shachko niet beklijven.

Met Albina Korzh vond ze een intrigerende, sterke hoofdrolspeelster. Maar de poging om in het troebele hoofd van de onfortuinlijke, radicale militante te kruipen draait verkeerd uit. De verknipte chronologie, de doorgedreven stilering en de accentuering van het lichamelijke (‘Onze borsten, onze wapens!’) maken van Shachko meer een filmpersonage dan een jonge vrouw die werkelijk met gevaar voor lijf en leden op de barricaden sprong. (Niels Ruëll)

De tedere film ‘My Sunshine’: als een gevoel dat later misschien liefde blijkt te zijn – ★★★★

Close, Young Hearts, Moonrise Kingdom, A Love Story, Zomer met Monika – het zijn stuk voor stuk films die het ontwaken van verlangen op een tedere en empathische manier tastbaar maken. En ook My Sunshine, de nieuwe film van de jonge Japanner Hiroshi Okuyama, schurkt zachtjes maar resoluut tegen dat lijstje aan. Verwacht geen groot drama, geen puberpathetiek, geen hormonale uitbarstingen, maar kleine blikken, ijle aanrakingen en een diepgeworteld gevoel voor melancholie dat een ondergesneeuwde winter op het Japanse eiland Hokkaido subtiel doet ontdooien.

Het verhaal – simpel en complex tegelijk – draait om Takuya, een verlegen jongen die stottert en een kluns is in sport, en de elegante schaatster Sakura, beiden twaalf. Ze raken als tegenpolen verwikkeld in een verstild spel van aantrekken en afstoten, maar hun ontmoeting op het ijs voelt eerder wankel en toevallig. Gelukkig is er Arakawa, de goedmoedige schaatscoach die de twee prille pubers begeleidt, en die samenleeft met een man – een queer subplot dat verder nooit benadrukt wordt. Laat dat nu net het krachtige zijn aan deze film: het betekenisvolle zit in de details, zonder megafoon of violen. Zoals in het echte leven.

Lees hier de volledige recensie.

Het Brusselse ‘Reflet dans un diamant mort’ is géén spionagethriller maar een koortsdroom vol glitter – ★★★

Nu Daniel Craig zijn licence to kill heeft ingeleverd en de James Bond-franchise in handen van Amazon een make-over dreigt te ondergaan, moeten de nieuwe baasjes maar eens denken aan Bruno Forzani en Hélène Cattet om de boel te rebooten – met glitter, gekte en een flinke scheut geestverruimende siroop. Reflet dans un diamant mort is géén spionagethriller, maar een koortsdroom met een begin, midden en einde. Alleen: niet noodzakelijk in die volgorde. Het is een hallucinatie in smoking, over een low budget Bond met een burn-out, in flamboyante flashbacks zonder uitknop, maar met nostalgie naar de eurospy-films van weleer én een Paco Rabanne-jurk die een blinkend moordwapen blijkt. Veteraan Fabio Testi speelt een gepensioneerde geheim agent die in een hotel aan de Middellandse Zee een technicolortrauma beleeft wanneer een mysterieuze vrouw en een fonkelende diamant allerlei herinneringen triggeren.

De Franse Brusselaars Cattet en Forzani blijven trouw aan hun hypergestileerde stripstijl, getekend door giallo-glamour, retrofetisjisme en een zinderende montage. Na de zoveelste flashback met psychedelische kleuren en loensende lenzen begint de trukendoos wat op automatische piloot te spinnen, en wie Amer en L’étrange couleur des larmes de ton corps heeft gezien weet uit welk cultvaatje wordt getapt. Maar het blijft geestig en visueel is het een bijou, deze ‘champagnecinema met Canada Dry’ zoals ze hun doldraaiende 007-pastiche zelf noemen. (Dave Mestdach)

De orkaan van gestileerd, brutaal geweld blazen de pijnpunten van ‘Havoc’ weg – ★★★

Valt er plezier te beleven aan een gitzwarte actiefilm die Netflix pas vier (!) jaar na de opnames in wereldpremière laat gaan? Nee, concludeer je na twintig minuten omdat het onmogelijk nog goed kan komen met de ongeïnspireerde plot, de waslijst aan personages met minder diepgang dan stripfiguren en de verwaarloosde dialogen. Een voorbarige conclusie. Die pijnpunten blijven pijnpunten maar worden weggeblazen door een orkaan van gestileerd, brutaal geweld.

Naar goede gewoonte kijkt de Welshe regisseur Gareth Evans zijn overdonderende actieballetten af van John Woo en andere grootheden die de actiecinema uit Hongkong op een torenhoog niveau brachten. De geweldchoreografieën in Evans’ berucht geworden knokfilms The Raid 1 & 2 waren misschien nog net iets opwindender maar Havoc maakt zijn titel meer dan waar. Sets worden vernield met een destructiedrang die geen therapeut blauwblauw durft te laten. Er vliegen meer kogels en bloed in het rond dan confetti en bier op Aalst carnaval, en de climax is een poging om John Wick te overtreffen in aantal doden per seconde. Of Tom Hardy, die een getormenteerde, corrupte flik speelt, de hersenloze, bloederige pulp kan smaken, moet je hem vragen. Maar het gaat hem goed af. (Niels Ruëll)

‘The Other Way Around’ is een lichtvoetige romcom, maar is allesbehalve voorgekauwd – ★★★

Waarom vieren we een huwelijk wel en een scheiding niet? In beide gevallen is het de bedoeling om gelukkiger te worden en een nieuw hoofdstuk te schrijven. Zo denken Ale en Alex er toch over, een goedgemutst Madrileens koppel met tijd, interesse en de middelen om een echtscheidingsfeest te concipiëren. Ze spenderen de helft van hun tijd (en helaas ook die van de kijker) aan het iedereen uitleggen van hun ongebruikelijke demarche. Om de haverklap reciteren ze passages uit De herhaling waarin de Deense existentialist Søren Kierkegaard zich als huwelijksconsulent ontpopt.

The Other Way Around is een lichtvoetige romantische komedie, maar is allesbehalve voorgekauwd. De vele herhalingen zijn de bedoeling, altijd is er wel iets dat het net fris en verrassend genoeg houdt, desnoods door een film in de film te introduceren. Een minimum aan cinefilie is wel een voorwaarde. Regisseur-scenarist Jonás Trueba en hoofdrolspelers Itsaso Arana en Vito Sanz variëren op twee eerdere komische praatfilms over liefde. Een filmclub zou aan een avond niet genoeg hebben om de invloeden van de verschillende regisseurs van de nouvelle vague te ontleden. Die van François Truffaut is evident: zo ging het scheidende koppel ooit op zoek naar zijn graf. De invloed van Éric Rohmer is wel het grootst. (Niels Ruëll)

Ook verschenen in 2025

‘Black Dog’ is een post-socialistische western die blaft én bijt – ★★★★

Blaffende honden bijten niet, hoor je wel eens beweren. Toch door tweevoeters die nog nooit de tanden van een rottweiler in hun kuit kregen. Het lijkt ook het devies te zijn van deze sfeervolle Chinese neonoir, vorig jaar in Cannes niet alleen bekroond met de hoofdprijs in de nevensectie Un Certain Regard, maar ook met de Palme Dog – de prijs voor de beste hondenrol.

Dat prijsbeest is een broodmagere, halfwilde windhond die met meer naturel acteert dan Jared Leto op zijn beste dag, en die – volledig in character – het hele verhaal lang weigert om ook maar één keer in de camera te kijken. Dat doet de stoïcijnse loner Lang trouwens ook niet – gespeeld door de Taiwanese superster Eddie Peng. Ooit was hij een populaire stuntmotorcrosser en rockster, nu is hij een paria met een strafblad die naar zijn geboortestad aan de rand van de Gobiwoestijn terugkeert en daar een job accepteert als hondenvanger in de aanloop naar de Olympische Spelen van Peking 2008. Het klinkt als een vergezochte premisse, maar regisseur Guan Hu – vooral bekend van Chinese blockbusters zoals het oorlogsepos The Eight Hundred (2020) – maakt er iets verrassend warms, understated en poëtisch van. Alsof Jim Jarmusch en Andrej Zvjagintsev mee fungeerden als hondenfluisteraars. 

Lees hier de volledige recensie.

‘Sinners’ de film van het jaar noemen, is Ryan Coogler over het paard tillen – ★★½

In het rijtje regisseurs en filmsterren die jarenlang samen triomferen passen ook Ryan Coogler en Michael B. Jordan. Na hun gezamenlijke doorbraak (Fruitvale Station) en succesvolle updates van de superheldenfilm (Black Panther) en de Rocky-franchise (Creed) smijt het duo zich nu op een mutatie van het historische drama in deze vampierenfilm die met de blues koketteert. In het door katoenvelden, segregatie en de Ku Klux Klan getekende Mississippi van de jaren dertig opent de beruchte tweeling Smoke en Stack, een dubbelrol voor de bekwame Michael B. Jordan, een juke joint waar de zwarte gemeenschap alle zorgen even kan wegdrinken en -dansen. De mystieke blues van hun jonge neef (Miles Caton) trekt helaas ook sinistere krachten aan zoals Ierse folkzangers met scherpe hoektanden.

Sinners wordt triomfantelijk ingehaald als een van de films van het jaar, maar dat is Coogler over het paard tillen. Overambitieus stoffeert hij zijn scenario met talloze ideetjes, personages en mythologieën zonder het kaf van het koren te scheiden. Soms is een budget van 90 miljoen dollar een vergiftigd geschenk. Als kijker loop je verloren in het te veel tegelijk willen vertellen, tot een beproefd horrorconcept het ineens weer te simpel maakt. Een kleine, diverse groep moet een belegering door vampiers zien vol te houden tot de zon opkomt met de hulp van look en houten spiesen. Het dansfeest wordt een orgie van geweld zonder dat het verhaal ooit beklijft of enige filmische bravoure je hart spietst. Zonde. (Niels Ruëll)

‘Traffic’: Teodora Ana Mihai’s opvolger van ‘La Civil’ mist een verfijnd masterplan – ★★

In 2021 maakte de Belgisch-Roemeense Teodora Ana Mihai een prima fictiedebuut met La civil, een rauw-realistische thriller die zich afspeelde in een door drugsgeweld geteisterd Mexico. Dat vond ook Cristian Mungiu, de Roemeense Gouden Palmwinnaar van 4 Months, 3 Weeks and 2 Days, R.M.N. en andere uppercuts die haar zijn scenario toevertrouwde voor dit sociaal-realistische kunstroofdrama over Roemeense migranten in België. Haar nieuwe film is losjes gebaseerd op de beruchte Kunsthalkraak van 2012 in Rotterdam, maar de heist zelf oogt eerder knullig dan spannend – alsof hij uit een episode van Flikken Rotterdam is geplukt. Bovendien zijn niet alle scènes of personages daarvoor of daarna even doorbloed, en de moraal van het verhaal – in deze wereld blijken objecten vaak meer waard dan mensen – ligt er nogal dik op.

Mihai mikt op geëngageerde cinema met een vleugje ironie, en dat lukt bij vlagen. Anamaria Vartolomei – je kent de rijzende, Frans-Roemeense ster uit onder meer L’événement en Mickey 17 – is het onrustig kloppende hart van de film, als seizoensarbeider Natalia die tegen wil en dank in een moreel moeras belandt, en er passeren rake observaties over ongelijkheid en culturele arrogantie de revue. Maar waar Mungiu doorgaans ambiguïteit en spanning laat sudderen in contexten waar je dat niet meteen verwacht, blijft Traffic te vaak hangen in vrijblijvendheid, als een reeks ideeën zonder verfijnd masterplan. (Dave Mestdach)

Albert Serra’s stierendocu dompelt je onder in een masculiene droomstaat vol kleur en dreiging – ★★★★

In deze dromerige documentaire vat de Catalaanse estheet Albert Serra de stier niet bij de hoorns: hij kijkt hem recht in de ogen. Letterlijk. Zijn film opent met een close-up van een gitzwarte stierenkop die je dreigend en dampend aankijkt. De blik van het beest — boos, berustend, ondoorgrondelijk — dringt door merg en been, ook wanneer de camera overschakelt naar de mens die hem dra zal doden: de Peruviaanse torero Andrés Roca Rey. Voor wie nu denkt dat hij zijn megafoon en pancartes tegen dierenleed naar de bioscoop moet meezeulen: Serra’s documentaire is geen pleidooi pro of contra, het is zelfs geen biografie. Het is een traag, theatraal ritueel waarin bloed, zweet en glinsterende pailletten versmelten tot een choreografie van brutale schoonheid. In de arena is de 28-jarige Roca Rey – zo’n beetje de Lionel Messi van het hedendaagse stierenvechten – een toonbeeld van beheersing en bravoure. Daarbuiten is hij een stille jongen in een hotelkamer, die door zijn assistent uit zijn bebloede glitterpakje moet worden gewrikt.

Net als in het hypnotische Pacifiction (2022) dompelt Serra – je vindt hem tussen de jonge Lars von Trier en Apichatpong Weerasethakul in – je onder in een masculiene droomstaat vol ritme, kleur en dreiging. Zijn cinema is zintuiglijk, ontregelend en cerebraal tegelijk. Je krijgt geen verhaal, alleen ademhaling, doodsdrift en stilte in een film zonder commentaar of moraal, die ten volle het mysterie omarmt van een traditie die ‘geen kunst is’, zoals Pablo Picasso zei, ‘maar religie’. (Dave Mestdach)

De comeback van Pamela Anderson in ‘The Last Showgirl’ is allesbehalve karikaturaal – ★★★★

Wie de vroege jaren negentig heeft meegemaakt, herinnert zich vast nog dat Pamela Anderson het platinablonde, rondborstige zinnebeeld van de Hollywoodseksbom was. Bij voorkeur in knalrood badpak en met duizelingwekkend diep decolleté. Inmiddels zijn we dertig jaar, een grillig liefdesleven, tal van flops en realityshows en wat kraaienpootjes verder, wat la Anderson des te geloofwaardiger maakt als Shelley, een showgirl op leeftijd – 37 beweert ze, 57 is ze in het echt – met haar hond, haar routines, en haar trots. Voor wie kickt op vrouwelijk vlees dat vanuit alle windrichtingen zonder gêne wordt gefilmd: The Last Showgirl is géén geile satire à la Paul Verhoevens Showgirls. Het is een zacht melancholisch, tragikomisch portret van een vrouw die te lang is blijven dansen op hakken van twaalf centimeter en die weigert de bühne te verlaten. (Dave Mestdach)

Lees hier de volledige recensie.

Er valt weinig aan te vangen met het ordinair antikapitalistische ‘Death of a Unicorn’ – ★★

Films die met een aanrijding beginnen, lopen zelden goed af. In Death of a Unicorn wordt geen rendier of onschuldig kind aangereden maar wel een ‘fucking’ eenhoorn. Veel harder kan je het onheil niet over je afroepen. Vooral niet omdat het veulen twee ouders heeft die tot die tak van de mythische soort behoren die niet zo in regenbogen en pacifisme gelooft, maar wel in bloederige vergelding. Het horrorfestijn wordt grotendeels opgespaard tot de laatste hoofdstukken, eerst worden we op een wat-zijn-de-superrijken-toch-harteloze-domme-klootzakken-satire vergast die even bot en ordinair antikapitalistisch is als The White Lotus scherp en grappig. Een advocaat en zijn wél menslievende dochter arriveren bij een steenrijke familie met een dode eenhoorn in de kofferbak. Dat je er acne en kanker mee kan genezen, doet de rijken dromen van nog fabelachtigere rijkdom. Met Paul Rudd, Jenna Ortega, Téa Leoni, Richard E. Grant en Will Poulter kreeg Alex Scharfman mooi volk op de been voor zijn zelfverzonnen debuutfilm. Alleen valt er met zijn karikaturale, flinterdunne personages weinig aan te vangen, bestaat er betere CGI en is het gebrek aan spanning de dood van Death of a unicorn. Vormelijk en inhoudelijk niet vindingrijk genoeg om de malle premisse te laten openbloeien. (Niels Ruëll)

De modern gothic ‘September Says’ zou zelfs Yorgos Lanthimos doen huiveren – ★★★★

De Griekse actrice Ariane Labed, bekend van haar rollen in Alps en The Lobster van echtgenoot Yorgos Lanthimos, maakt een opvallend debuut achter de camera met deze beheerste bewerking van Sisters, de roman van Daisy Johnson. Het resultaat is een modern gothic verhaal waarin zusterliefde kantelt richting controle, vervreemding en beklemming. De toon is meteen gezet in de openingsscène wanneer alleenstaande moeder Sheela haar dochters als de tweeling uit Kubricks The Shining laat poseren. Het is zogezegd een grap, maar het beeld is raak – twee meisjes gevangen in een spiegelpaleis vol onuitgesproken trauma’s. September is de oudste, charismatisch en bazig. July is verlegen en volgzaam, als een muurbloempje. Ze dragen dezelfde kleren, doen dezelfde dingen en spreken zelfs met dezelfde stem, op school én daarbuiten, tot een incident hun seksueel ontluikende leven splijt. Samen met hun moeder trekken ze zich terug in een afgelegen huis aan de Ierse kust, waar herinneringen aan een afwezige vader, machtsspelletjes en verstikkende loyaliteit binnensluipen. Labed werkt met korrelige pellicule, warm, natuurlijk licht en een minimum aan muziek, wat de sfeer van beklemming nog versterkt. Mia Tharia en Pascale Kann – als de twee tienerzussen – geven een sensuele, rauwe lading aan elke huis-, tuin- en schoolscène. Geen klassieke thriller, wel een wrang coming-of-ageverhaal over liefde die meer bindt dan bevrijdt, en die zelfs Lanthimos zou doen huiveren van herkenning. (Dave Mestdach)

César Díaz weet trauma tastbaar te maken in suspensedrama ‘Mexico 86’ – ★★★

Dit is géén film over het WK waar de Belgen de halve finales haalden dankzij Jean-Marie Pfaff, Eric Gerets, Jan ‘de Caje’ Ceulemans en co. Wat het wél is, is een ingetogen politieke thriller vermomd als bitterzoet familiedrama – of is het net andersom? – met het wereldkampioenschap als achtergrondruis. César Díaz – geboren in Guatemala, woont al jaren in Brussel – keer terug naar het thema van zijn in Cannes bekroonde debuut Nuestras madres: de terreur tijdens de Guatemalteekse dictatuur. Dit keer volgt hij een dissidente die haar pasgeboren zoontje moet achterlaten bij haar moeder, om na tien jaar ballingschap in Mexico – waar ze onder een valse naam werkt voor een linkse krant – hun band te proberen herstellen. Met alle hindernissen van dien. Bérénice Bejo – je kent de Frans-Argentijnse uit The Artist en Le passé – vertolkt de undercover-moeder sober en sereen, ondanks alle pruiken die passeren. De film – losjes geïnspireerd door Diaz’ eigen jeugd – werkt vooral als thriller, met suggestieve blikken en snel geschoten, clandestiene ontmoetingen, alsof de Costa-Gavras van Z om het hoekje loert. Minder overtuigend is Mexico 86 als psychologisch drama. De familiale confrontaties blijven wat vlak, het verhaal volgt de klassieke paden en de dialogen vertellen te vaak wat de okerkleurige beelden al hebben gesuggereerd. Maar Díaz weet hoe hij trauma tastbaar maakt, zonder veel gesnotter. Een suspensedrama vol echo’s van een verleden dat zich niet zomaar laat begraven. (Dave Mestdach).

De verslavingsfilm ‘The Outrun’ verzuipt gelukkig niet in rehabclichés – ★★★½

Op een overtuigende manier een alcoholist incarneren, inclusief het gelal, gebral en alle ontnuchteringsblues die daarbij horen? Ray Milland kon het in The Lost Weekend, Mickey Rourke in Barfly en zelfs Nicolas Cage greep naar de chronisch dorstige keel in Leaving Las Vegas, al dan niet geholpen door een shot whisky tussen de takes door. Alleen ging het in al die zuipschuitfilms zelden of nooit het om een vrouw onder invloed. Daar komt nu verandering in dankzij Saoirse Ronan met de nieuwe film The Outrun, een hedendaags afkickdrama dat smaakt naar een cocktail van Brits kitchen-sinkrealisme, melancholie à la Neil Jordan en een probleem-van-de-weekfilm voor hipsters. (Dave Mestdach)

Lees hier de volledige recensie.

Malek worstelt niet met zijn heldenrol, maar ‘The Amateur’ is afgeborstelde middelmaat – ★★½

Is er nog een markt voor keurige spionagethrillers met meer budget en ambitie dan de gemiddelde streamingrommel – maar minder dan de Mission: Impossible- of James Bond-franchises? Dat mag het rond Rami Malek opgetrokken The Amateur uitwijzen. De frêle acteur, die een Oscar won met Bohemian Rhapsody en die het in No Time to Die van James Bond haalde, kruist Jason Bourne met de hacker uit zijn doorbraakserie Mr. Robot. De introverte Charlie Heller werkt als decoder in de kelder van de CIA maar schoolt zich om tot veldagent om wraak te kunnen nemen op de terroristen die zijn vrouw hebben gedood. Maar zelfs vanop drie meter afstand schiet hij er nog naast. Hij zal tijdens zijn klopjacht in de Europese grootsteden niet op brute kracht en kogels kunnen rekenen, hij zal de slimste moeten zijn. Met dat concept is niets verkeerd en Malek worstelt helemaal niet met zijn personage, maar de uitwerking is afgeborstelde middelmaat. Het scenario is niet geloofwaardig, diepgaand of vernuftig genoeg om de slimmigheid van de onderschatte held te laten blinken. De actiescènes zijn verzorgd zonder ooit te verbluffen. Degelijk maar niet memorabel. (Niels Ruëll)

‘Warfare’ wrijft de afgrijselijke realiteit van oorlog ongefilterd in het gezicht – ★★★★

Zijn akelig realistische uitbeelding van een nieuwe Amerikaanse Burgeroorlog, Civil War, is nauwelijks verteerd of we moeten al een nieuwe dreun van Alex Garland verwerken. De conceptueel ijzersterke regisseur (Ex Machina, Annihilation) en scenarist (28 Days Later) reconstrueerde minuut per minuut een militaire operatie die coregisseur en voormalig Navy Seal Ray Mendoza ternauwernood overleefde. In november 2006 werd zijn team in een appartement in het Iraakse Ramadi aangevallen door Al Qaeda. Voor context, debat of extra dramatiek is geen enkele ruimte. Zelfs muziek is taboe. Het gaat uitsluitend om een zo realistisch, eerlijk en nauwgezet mogelijke reconstructie, in realtime, van de gebeurtenissen – zoals ervaren door de Amerikaanse elitesoldaten. Onhaalbaar zonder cinematografisch vernuft en zeer gemotiveerde acteurs. Te nemen of te laten. Niks meer, maar vooral niks minder. De viscerale onderdompeling in de chaos en de pijn – het geschreeuw zal u nog dagenlang achtervolgen – is nauwelijks te verdragen. Lang geleden dat een fictiefilm ons de afgrijselijke realiteit van oorlog nog zo ongefilterd in het gezicht wreef. (Niels Ruëll)

In ‘Caught by the Tides’ blijft Zhang-Ke’s sociale scherpte intact, maar de punch blijft uit – ★★★

Er is geen regisseur die China’s grote economische sprong voorwaarts de voorbije 25 jaar met zo veel melancholie en zo’n messcherpe blik fileerde als Jia Zhang-ke. Het leverde bekroonde parels op als Platform (2000), Still Life (2006), en A Touch of Sin (2013), plus een reputatie als kritische chroniqueur van een land in razendsnelle transitie, wat Jia’s werkomstandigheden – kameraad Xi Jinping houdt nu eenmaal niet van dissidente cineasten met een goed geheugen – er helaas niet makkelijker op maakten. Met zijn nieuwe film Caught by the Tides – noodgedwongen meer collage dan film – borduurt hij voort op zijn gekende thematiek, maar zonder de urgentie of stilistische verfijning van zijn bekendste werk. De film, een caleidoscoop over verloren liefde, tijden en steden, leunt zwaar op documentaire archiefbeelden en een elliptische vertelling, maar voelt fragmentarisch en minder doordacht aan dan gehoopt. Het is in wezen zelf-recyclage: scènes uit Still Life duiken opnieuw op, zijn muze (en echtgenote) Zhao Tao dwaalt weer door een veranderend landschap zoals in Mountains May Depart (2015), en zelfs de neonverlichte leegte van Ash Is Purest White (2018) keert terug. Jia’s kenmerkende sociale scherpte blijft intact, maar de personages – voor zover die er zijn – blijven op afstand, waardoor de melancholie iets te vaak verzandt in vrijblijvendheid. Een poëtische en soms hypnotiserende meditatie over tijd en verlies, maar zonder de emotionele punch van Jia’s beste werk.  (Dave Mestdach)

‘The Seed of the Sacred Fig’ is een subversieve aanval op het Iraanse regime – ★★★★

Dat je lef moet hebben om als Iraniër een film te draaien die geen promospot is voor het islamistische regime dat de bevolking al jaren knevelt, en dan zeker de jonge en vrouwelijke? Vraag dat maar aan Jafar Panahi, die al vaker huisarrest kreeg dan een onverbeterlijke drugsdealer met een enkelband. Of aan Mohammad Rasoulof, die zijn moed bekocht met een werkverbod, gevangenisstraf én een ballingschap. Die laatste maakt al twintig jaar films – vaak clandestien – die de ijzeren greep van de ayatollahs proberen te lossen. In A Man of Integrity (2017) klaagt Rasoulof de corruptie aan die het overheidssysteem verkankert, terwijl Gouden Beer-winnaar There Is No Evil (2021) een verstikkend portret schetst van hoe de Iraanse regering executies organiseert. The Seed of the Sacred Fig is misschien wel Rasoulofs meest subversieve aanval tot nu toe. (Dave Mestdach)

Lees hier de volledige recensie.

‘Hola Frida’ mocht stoutmoediger zijn, maar is een lust voor het oog – ★★★

Klein grut inwijden in de kleurrijke, vurige wereld van de Mexicaanse kunstenares Frida Kahlo is voortaan kinderspel. De animatiefilm van André Kadi en Karine Vézina, gebaseerd op beeldverhalen van Sophie Faucher en Cara Carmina, doet het gezwind voor je. Hola Frida focust op Kahlo’s jeugdjaren in het bruisende Mexico-Stad. Haar weelderige verbeelding, sprankelende levenslust, trots, lef en natuurlijk feminisme zouden haar van kindsbeen af hebben gekenschetst en komen goed van pas wanneer ze door ziektes wordt geveld. Via haar schetsboek heeft ze toegang tot een wonderlijke parallelwereld. De dialogen zijn schools en het scenario had naar Kahlo’s voorbeeld wat stoutmoediger mogen zijn – het is allemaal zo braaf, conventioneel en politiek correct. Grafisch verovert de kleurrijke en muzikale film gelukkig wel harten met veel knipogen naar werken van Kahlo. Vooral de droomscènes zijn een lust voor het oog en dan durven de makers wel een beetje angst aan te jagen. Geen slecht idee als je de kinderen ooit echt met Kahlo en haar werk wil confronteren. (Niels Ruëll)

Een staande ovatie gaat deze ‘Sarah Bernhardt’ niet krijgen – ★★

Als we de mythe mogen geloven was Sarah Bernhardt (1844- 1923) een grotere diva, superster en influencer dan Maria Callas, Marlene Dietrich, Madonna en Beyoncé bij elkaar. Over de Franse actrice doen genoeg wilde verhalen de ronde voor een serie van meerdere seizoenen. De Franse regisseur Guillaume Nicloux (La religieuse) houdt het op een film. In een poging van deze biopic geen Wikipedia-spreekbeurt te maken focust hij op haar stormachtige relatie met acteur Lucien Guitry, slechts een van haar veelsoortige, al dan niet beroemde minnaars en aanbidders. Wat Nicloux precies wil vertellen, blijft vaag. De scènes missen samenhang, de film een visie. Spot met de excentriciteiten van ‘la Divine’ blijft uit, ze wordt gepresenteerd als een vrouw die haar tijd ver vooruit is en mannen als Émile Zola aanspoort tot actie in de beruchte Dreyfusaffaire. Op de kwaliteit van de pruiken, de kleren en de decors is niets aan te merken. De ervaren Sandrine Kiberlain heeft verrassend weinig moeite met het wel erg kleurrijke personage. Dankzij haar energieke vertolking voelt het nooit als een straf om de film uit te zitten, maar staande ovaties gaat deze Sarah Bernhardt niet krijgen. (Niels Ruëll)

‘Last Breath’: U houdt het niet droog bij deze heroïsche, maar clichématige reddingsoperatie – ★★½

Dit is een waargebeurd verhaal, benadrukt Last Breath bij de start van de film. Maar waarom eigenlijk? Er zijn weinig redenen om aan het verhaal te twijfelen. Tijdens een herstelling van een pijp­leiding op de bodem van de Noordzee raakt een verloofde saturatieduiker in problemen. Hij verliest zijn ‘navelstreng’, raakt daardoor niet terug naar de duikklok en zal in zuurstofnood komen. Een zware storm bemoeilijkt de reddings­operatie, maar zijn collega’s geven niet op. Finn Cole uit Peaky Blinders is het slachtoffer, Simu Liu uit de Marvel-prent Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings is de stoere partner en Woody Harrelson uit Cheers en True ­Detective is de veteraan die met zijn blikken moet aangeven hoe ernstig de situatie is. Het is een uitstekend idee om rond die waargebeurde reddingsoperatie een spannende, intense film op te bouwen die geen schuldigen zoekt maar het hoe, wie en wat uiteenzet. De kans dat je het droog houdt bij zoveel heroïek, solidariteit en ademnood, is klein. Zélfs wanneer je je ergert aan de bombastische muziek. Dat is helaas niet het enige dat tegenstaat. Geen enkel personage heeft diepgang en de scènes met de zwangere verloofde van het slachtoffer zijn wel heel sentimenteel. Last Breath begint met ‘dit is een waar­gebeurd ­verhaal!’ omdat de cliché­matige, ­manipulatieve uitwerking je op het verkeerde spoor zet. (Niels Ruëll)

Mike Leigh dwingt je om ‘Hard Truths’ onder ogen te zien – ★★★★

‘Het leven is een tragedie in close-up en een komedie in longshot’, zei Charlie Chaplin ooit, en dat motto lijkt ook Mike Leigh al een carrière lang te huldigen. Tenslotte weet je nooit goed of je nu verondersteld wordt om te grijnzen of te grienen wanneer hij je weer eens confronteert met een onverwachtse emotionele uitbarsting aan de keukentafel, of een ruzie die oplaait ergens op een parkeerterrein. En in die schemerzone tussen zalven en slaan, zoet en zuur, herkenbaar en ongemakkelijk speelt ook Hard Truths zich af, de nieuwe film van de inmiddels 82-jarige meester van het Britse sociaal realisme. (Dave Mestdach)

Lees hier de volledige recensie.

Miwako Van Weyenbergs debuut ‘Soft Leaves’ nestelt zich tussen Bas Devos en Lukas Dhont – ★★½

Gevoelig, teder, breekbaar. Je hebt van die films die recensenten haast dwingen om dergelijke woorden te droppen. En ook hier worden ze soms zo nadrukkelijk opgeroepen, weliswaar in zen-modus, dat ze eerder op de beelden lijken te liggen dan er in vervlochten zijn. Soft Leaves is het – welja – gevoelige, tedere en breekbare debuut van de Belgisch-Japanse Miwako Van Weyenberg, die zich ergens tussen Bas Devos en Lukas Dhont in nestelt – om bij de Vlaamse canon te blijven. Centraal staat de elfjarige Yuna (Lill Berteloot), een meisje dat tijdens een schijnbaar zorgeloze zomer haar cocon met haar gescheiden vader (Geert Van Rampelberg) ziet uiteenspatten wanneer die na een ongeluk in coma raakt. Haar vervreemde moeder keert terug uit Japan, samen met haar jonge halfzusje, en haar oudere, plichtbewuste broer uit Duitsland, waarop de vier moeten toegroeien naar elkaar. De film fluistert meer dan hij spreekt en steunt op gesmoorde gevoelens, op schuchtere blikken, op een hand die om een schouder wordt gelegd. Alleen oogt alles net iets te braaf om écht rimpels te trekken, en fluistert hij soms té opzichtig, zoals in die scène waarin een parkiet uit zijn kooi ontsnapt, het soort symboliek dat uit een vergeeld handboek scenarioschrijven lijkt gerukt. Gelukkig zijn er subtielere momenten die wél blijven hangen. Yuna die zich in het ziekenhuisbed van haar pa wurmt, broer en zus die samen pizza eten. Soft Leaves mag dan niet overal trefzeker zijn, het is een film die getuigt van een doorleefde gevoeligheid, die voorzichtig zoekt en je hoe dan ook nieuwsgierig maakt naar wat volgt. (Dave Mestdach)

‘The Damned’ is meer studie dan narratief werk – ★★★

Al 25 jaar lang woont Roberto Minervini in de States en in zijn werk – van The Other Side tot What You Gonna Do When the World’s on Fire? – onderzoekt de uitgeweken Italiaan wat ‘the land of the free’ precies begrenst en welke outsiders er zich zoal in begeven. Bij voorkeur in de vergeten achterlanden. The Damned, zijn eerste historische film, past naadloos in dat rijtje: een zwijgzaam en atmosferisch portret van Union-soldaten op verkenning anno 1862, ver weg van de Amerikaanse Burgeroorlog zelf. Geografisch verkent Minervini de kille vlaktes van Montana, maar inhoudelijk en stilistisch bevindt hij zich op hetzelfde pioniersterritorium als Kelly Reichardt in First Cow en Meek’s Cutoff – zij het zonder even diep te graven of dezelfde poëzie uit de koude grond te spitten. De mannen scharrelen rond een kampvuur, drinken koffie uit lekke blikken en praten over God, maar nauwelijks over slavernij. Af en toe steekt een rudimentaire, tot op het bot ontbeende lofi-western de kop op, zoals in een ijzige scène met dode soldaten en een spartelend paard. Het documentaire camerawerk van Carlos Alfonso Corral legt geduldig de monotonie achter de frontlinies bloot, de rauwe realiteit van soldaten die het concept ‘America’ hielpen smeden, zonder ooit het Capitool van dichtbij te hebben gezien. Een film die meer een studie is dan een echt narratief werk, en waarvan de troeven – sfeer, authenticiteit, introversie – evengoed de beperkingen zijn. (Dave Mestdach)

‘Holland’: Nog kneuteriger dan een Hollander die bitterballen eet onder een windmolen – ★★

Wat is er nog kneuteriger dan een Hollander die bitterballen eet terwijl hij tijdens het tulpenseizoen onder een windmolen naar de klompendans kijkt van vrouwen met een witte hul op? Oranjegezinde Amerikanen die dat zonder ironie nadoen. Ze bevolken Holland, een stadje in de Amerikaanse staat Michigan dat ten onrechte in haar eigen idylle gelooft. Loont het om je er vast te klampen aan de schone schijn of krijg je het daar extra benauwd van? Een lerares huishoudkunde met een verleden aarzelt. De ‘domme gans’ roept de hulp in van een charmante collega om te achterhalen of haar perfecte echtgenoot een scheve schaats rijdt. Het zijn rollen voor Nicole Kidman, de Mexicaanse filmster Gael García Bernal en Matthew Macfadyen uit Succession, maar alleen Kidman krijgt speelruimte. De eigenaardigheid van het Amerikaanse Holland, de schizofrene filmmuziek en de weigering van videoclipregisseur Mimi Cave om haar kaarten op tafel te leggen, houden je een poos nieuwsgierig: wordt het The Stepford Wives, een lightversie van een misdaadkomedie van de broers Coen of toch nog een verontrustende thriller? De tulp komt nooit uit de bol. (Niels Ruëll)

In het subtiele ‘Vermiglio’ is alles vertraagd en verborgen – ★★★★

Toen Ermanno Olmi en de Taviani-broers naar de eeuwige filmstudio’s vertrokken, leek de rijke traditie van het Italiaanse neorealisme met uitsterven bedreigd. Maar de jongste jaren zijn in de laars gelukkig verschillende talenten opgestaan die het genre nieuw leven inblazen. Er is Pietro Marcello, die in Martin Eden en La bocca del lupo documentaire aan fictie linkte. Jonas Carpignano roerde in de onderbuik van Zuid-Italië met A Ciambra en A Chiara. Alice Rohrwacher mengde realisme met folkfantasie in festivalfavorieten als Le meraviglie en Lazzaro felice. En nu is er Maura Delpero, die in het sfeervolle, rustiek ogende Vermiglio – de Italiaanse Oscarinzending dit jaar – een afgelegen dorp in de Alpen en de verborgen littekens van de Tweede Wereldoorlog verkent. Een film die subtiel de onzichtbare krachten onthult die mensen kunnen veranderen, zelfs in de meest afgelegen uithoeken van Italië. (Dave Mestdach)

Lees hier de volledige recensie.

Na ‘La Cocina’ neem je je voor om nooit meer een voet in een restaurant te zetten – ★★★★

Na Babette’s feast, Ratatouille of Eat Drink Man Woman wil je zo snel mogelijk gastronomisch genot. Na La cocina neem je je voor om nooit meer een voet in een restaurant te zetten. Of toch niet in eetfabrieken als The Grill, een toeristenval nabij Times Square. Omdat het eten er deprimerend is, maar vooral om hoe het er in de keuken aan toegaat. Die draait op migranten zonder papieren die elkaar niet verstaan, gefrustreerd zijn dat hun Amerikaanse droom niet is zoals ze hadden gehoopt en niet in opstand kunnen komen tegen hun hongerloon en andere vormen van uitbuiting. Geld dat uit de kassa ontbreekt, een zondvloed van Cherry Coke en hoogoplopende emoties tussen de heetgebakerde kok Pedro (Raúl Briones) en serveerster Julia (Rooney Mara) maken een escalatie onvermijdbaar. Het had allemaal wat beknopter gekund, maar de Mexicaanse regisseur Alonso Ruizpalacio slaagt er alsnog in je onder te dompelen in de toxische chaos, de oververhitting en de sluimerende wanhoop van de keuken. De zwart-witcamera slingert langs de gestreste lichamen die elkaar kruisen in te krappe gangen of schimmige voorraadkamers. In La cocina is de keuken een schouwtoneel waar iedereen een rol speelt, maar niet iedereen daarvoor wordt vergoed. (Niels Ruëll)

‘In Liebe, eure Hilde’: losgehen in het Derde Rijk – ★★★

Van Sophie Scholl – Die letzten Tage over Napola tot Der Staat gegen Fritz Bauer: er zijn de voorbije jaren in der Heimat wel meer films gemaakt over gewone Duitsers die zich verzetten tegen het naziregime, en aan dat lijstje kan nu ook deze biopic over Hilde Coppi worden toegevoegd. Coppi was lid van de verzetsgroep Rote Kapelle, werd in 1942 gearresteerd terwijl ze zwanger was, beviel in gevangenschap en werd enkele maanden later door de Gestapo geëxecuteerd. Veteraan Andreas Dresen – bekend van o.a. Halt auf freier Strecke en Wolke 9 – mijdt wijselijk de gebruikelijke verzetsheroïek, of de afgewassen clichés van de nare, hielklikkende nazi’s. Hij portretteert Hilde (Liv Lisa Fries) als een opgewekte jonge vrouw die brieven schrijft, pamfletten verspreidt en slogans schildert – wat in het Derde Rijk genoeg was om je doodvonnis te tekenen. De film maakt haar, haar man Hans en hun medestanders herkenbaar en hedendaags, waardoor deze biopic niet alleen een vergeten geschiedenisles of een ruw gevangenisdrama is, maar ook een coming-of-agefilm over jonge mensen die vrijen, roken, lachen en losgehen – ook in troebele tijden van repressie, een contrast dat de tragiek nog harder doet binnenkomen. Alleen mist Dresdens regie wat persoonlijkheid en liggen de emoties en het hineininterpretieren – Hilde als activiste voor alle tijden – er soms iets te dik op. (Dave Mestdach)

‘De Wilde Noordzee’ is de zeeversie van ‘Onze Natuur’ – ★★★

Eindelijk eens een natuurdocumentaire die niet uitpakt met blauwkop lipvissen in de koraalriffen van Curaçao of dansende tuimelaars in de Ligurische Zee, maar met de bewoners van de Noordzee zoals de petieterige poliepen van oorkwallen, de zorgzame zeedonderpad of zelfs een school reuzenhaaien. Ze laten zich wat moeilijker filmen omdat de Noordzee koud en druk bevaren is en plankton het zicht vaak beperkt. Maar moeilijk gaat ook en ook ‘onze’ verborgen wildernis heeft alles om ons te verwonderen. De zeeversie van Onze natuur moet het volledig hebben van de haarscherpe, zeldzame beelden, want de omkadering is van mindere kwaliteit. De muziek had ingetogener gekund, de didactische uitleg beter gestroomlijnd en het hoofdstuk over de negatieve én positieve impact van windmolenparken op het ecosysteem wringt wat. Hoe groot de verdienste en de passie van de Nederlandse duiker en cameraman Peter van Rodijnen ook moge zijn, het was een matige idee om hem op te voeren als een personage dat geobsedeerd is door commandant Jacques-Yves Cousteau én als verteller (in de Vlaamse versie gedubd door tv-maker Arnout Hauben). Gelukkig zijn de heremietkreeften en zeesterren aantrekkelijk genoeg. (Niels Ruëll)

Steven Soderberghs spionagethriller ‘Black Bag’ bevat meer babbels dan Bond – ★★★½

Black Bag is de 33e speelfilm van Steven Soderbergh. De trailer belooft dan wel een spionagethriller met Michael Fassbender, Cate Blanchett, Pierce Brosnan, Naomie Harris, Regé-Jean Page, ontploffende terreinwagens, vergiftigingen en getrokken vuurwapens. Bij gebrek aan budget, ontploffingen, exotische locaties en alles vernielende achtervolgingen is het bepaald geen James Bond. De spectaculairste scène is een diner onder collega’s waarbij een spelletje uit de hand loopt. Saai? Allesbehalve. Sec, stijlvol en onderhoudend? Absoluut. (Niels Ruëll)

Lees hier de volledige recensie.

Memoir of a Snail vangt zijn doffe ellende op met immense mensenliefde – ★★★½

Memoir of a Snail is net als Wallace & Gromit klei-animatie, maar neem geen kinderen mee naar de bioscoop tenzij je het wil hebben over alcoholisme, etterende jeugdtrauma’s, godsdienstwaanzin, seksuele fetisjen, verpletterende eenzaamheid en verlammende depressies. Acht jaar sleutelde Australiër Adam Elliot aan een in droefenis gedrenkte, grijsbruine opvolger van Mary and Max (2009). Na het overlijden van haar enige vriendin, een excentrieke oudere dame, blikt Grace terug op haar nog jonge leven. Haar moeder overleefde haar geboorte niet en na de dood van haar vader, een verlamde alcoholist, werd ze gescheiden van haar zo dappere tweelingbroer. Telkens wanneer je denkt dat het noodlot onmogelijk nog wreder kan toeslaan, slaat het nog wreder toe. Je zou voor minder in je schulp kruipen, een hoarder worden en een slakkenobsessie ontwikkelen. Het mirakel van de onvergelijkbare animatieparel is dat de doffe ellende wordt opgevangen. Niet door naïviteit of valse troost, maar door zwarte humor en de lelijke maar o zo aandoenlijke kleifiguren en -decors. En bovenal: door de immense mensenliefde die verborgen zit in de aandacht voor zij die het niet hebben getroffen en wat raar of afwijkend zijn, maar evengoed recht hebben op liefde. Ook al stelt het einde teleur, Memoir of a Snail is een hartverwarmende film. (Niels Ruëll)

Lost & Found is een waardig eerbetoon aan Ernest Cole – ★★★½

In zijn voor een Oscar genomineerde docu I Am Not Your Negro (2016) richtte Raoul Peck zijn immer geëngageerde camera op de Afro-Amerikaanse schrijver James Baldwin en diens dappere strijd tegen melancholie, zelftwijfel, uitsluiting en racisme. Nu doet de Haïtiaanse filmmaker hetzelfde met de lange tijd vergeten Zuid-Afrikaanse fotograaf Ernest Cole die in 1990 in een New Yorks daklozencentrum overleed, maar in de jaren zestig een van de eersten was die het dagelijkse leven onder het apartheidsregime documenteerde. Coles foto’s, waarvan vele pas na zijn dood werden ontdekt in een Zweedse bankkluis, tonen de rauwe realiteit en de onverwoestbare menselijke waardigheid van zijn onderwerpen. Coles iconische werk vormt het hart van Pecks filmportret, vooral zijn fotoboek House of Bondage uit 1967 dat de wereld liet zien wat apartheid werkelijk inhield. Op de voice-over leest acteur en rapper LaKeith Stanfield uit Coles brieven en dagboeken, al missen de teksten de lyrische kracht die Baldwins werk kenmerkte en mist de docu wat filmische punch. Toch is Lost and Found een waardig, helder en grondig geresearcht eerbetoon aan een zwarte kunstenaar wiens werk niet alleen een pijnlijk scherpe weerspiegeling van zijn troebele tijd was, maar ook een warme, humanistische oproep tot verandering. (Dave Mestdach)

Parthenope heeft de diepgang van een parfumreclame – ★★

Vrouwen die als heidense godinnen door zonovergoten decors glijden, weemoedige oude mannen die cryptische wijsheden prevelen en excentrieke figuren die uit een verloren film van Federico Fellini lijken ontsnapt. En dat alles met de Vesuvius aan de horizon. Parthenope is zo typisch Sorrentino dat je je afvraagt of de Napolitaanse maestro een algoritme heeft ontwikkeld dat automatisch decadentie in breedbeeld genereert. Wanneer vorm en inhoud samenvallen, levert dat succulente filmfabels op als Il divo of La grande bellezza. Maar als dat niet gebeurt, flirt Sorrentino met pastiche en kitsch. Zoals hier, in zijn nieuwe film Parthenope. Dit familiefresco volgt het titelpersonage dat het zinnebeeld van Napels zelf lijkt: mysterieus, sensueel en ongrijpbaar. Parthenope betovert en verdwijnt weer, als een sirene die mannen eerst lokt en dan laat verdrinken. Haar broer pleegt zelfmoord omdat hij verliefd op haar is – een tragedie met een mythologisch randje. Onderweg stuit ze op de bezopen Amerikaanse schrijver John Cheever en is ze getuige van katholieke mirakels die zich in Sorrentino’s licht ontvlambare fantasie voordoen met de evidentie van een passerende Vespa. Het is een visueel banket, lyrisch en weldadig. En zoals steeds kronkelen het heilige en het profane, jeugd en vergankelijkheid rond elkaar als in een eeuwige tarantella. Alleen heeft het de diepgang van een parfumreclame en zit je na een poos te denken: heb ik mijn ossobuco wel uit de oven gehaald? (Dave Mestdach)